Zoveel Charlies! Wat een enthousiasme. Hoe komt het toch dat de oplage van Charlie Hebdo slechts 60.000 exemplaren was? Heeft Charlie de fiscus voor de aap gehouden? Of zitten er tussen al die Charlies van vandaag valse Charlies? Hoe dan ook, er klopt iets niet. Er is geen brevet voor ‘Je suis Charlie’, er zijn geen auteursrechten, dus kan ieder die daar zin in heeft zich ineens Charlie proclameren. Uit naam van een persvrijheid waarmee verscheidene prominente deelnemers aan de “marsen tegen de haat” dagelijks hun gat afvegen. Maar o zo weinig marsen voor zoveel andere slachtoffers van islamistische moordlust, onder wie de mensen van Baga en omgeving in Nigeria. En zoveel anderen.
Op de eerste rijen van de Mars van 11 januari liepen niet alleen leiders schuldig aan censuur, maar ook aan staatsterrorisme. Voorop Benjamin Netanyahu, met de dagelijkse terreur in de bezette Palestijnse gebieden, de massaterreur in Gaza van de voorbije zomer. Of de Turkse premier Ahmed Davutoglu: terreur tegen de Koerdische bevolking in zijn land, en schuldig aan bijstand aan de terroristen van Al Nosra (Al Qaida) en Daesh (Islamitische Staat) in Syrië. De Egyptische minister van Buitenlandse Zaken Choukry, vertegenwoordiger van een regering die een waar schrikbewind uitoefent. De miljoenen anderen die opstapten, moesten dan maar hun neus dichtknijpen voor dit medegezelschap.
Camera’s
Hartverwarmend, die miljoenen op straat om hun postume solidariteit met de slachtoffers van terreur te tonen. Jammer genoeg zijn er veel meer slachtoffers van islamistische en andere terreur. Nu Amnesty International met beelden komt over de terreur van Boko Haram in Baga en het noordoosten van Nigeria, is er plotseling grotere mediabelangstelling. Toen datzelfde nieuws enkele dagen eerder bekend raakte, maar zonder beelden, was de belangstelling veel geringer. Geen beeld, geen nieuws? Vaak is dat zo. Een orkaantje aan de oostkust van de Verenigde Staten, geniet gegarandeerd tien keer meer belangstelling dan een moordende orkaan in Bangladesh. In de VS zijn de camera’s al in stelling gebracht tegen dat het zou kunnen beginnen.
Die terreur in Nigeria is even afschuwelijk als die van Daesh in Syrië en Irak. Boko Haram is al een tijd een territorium aan het bezetten en uitbreiden om er een kalifaat op te richten naar het model van het kalifaat van Daesh. De dodentol loopt al in de vele duizenden, terwijl honderden meisjes en vrouwen slavinnen werden. Deze terreurbeweging bezet niet alleen grote delen van Nigeria, maar is sinds enkele weken ook bijzonder actief in Kameroen, Niger en Tsjaad. Ndjamena, de hoofdstad van Tsjaad, ligt slechts op enkele uren rijden van Baga, en ziet zichzelf al in de rol van Mosoel, de Iraakse miljoenenstad die Daesh in juli innam. Tot die dag in juli hadden westerse beleidsmakers en media de dreiging van Daesh niet ernstig genomen! In Nigeria is zelfs de (corrupte) regering totnogtoe weinig geïnteresseerd in wat daar in het arme noorden gebeurt, het zijn vooral de bedreigde buurlanden die aandringen op actie.
Massabasis
Boko Haram is een ‘mooi’ voorbeeld hoe hedendaagse islamistische terreur een massakarakter heeft – zoals Daesh dat tienduizenden gewapende manschappen heeft. Verscheidene islamistische groepen willen gebieden volledig in handen hebben, zoals de taliban Afghanistan controleerden van 1996 tot eind 2001. Dat is al in talrijke landen het geval. Terloops: veel van die groepen zijn ook zeer actief in “gewone” criminele” activiteiten, zoals drug- en wapensmokkel of gijzelnemingen voor losgeld.
In Somalië heeft de Al-Shabaab, gelieerd aan Al Qaida en verantwoordelijk voor diverse grote terreuraanslagen in Kenya, nog altijd een groot deel van het land in handen. Somalië is dat land waar in 1992 Amerikaanse troepen onder het oog van veel camera’s landden. Drie jaar later, na veel verliezen, trokken de Amerikanen zich in alle stilte, zonder camera’s terug. Hun interventie had het alleen maar erger gemaakt en de groei van een islamistische terreurgroep in de hand gewerkt. In Libië wapperen de fundamentalistische vlaggen boven de hoofdstad Tripoli. Ook hier heeft de operatie van de Navo tegen Kadhafi de poort opengezet voor Afghaanse oudgedienden van Al Qaida die de islamistische milities leiden.
In Jemen controleert Al Qaida een uitgestrekt gebied in het oosten waar het veel vrijwilligers uit andere landen, ook uit Europa, opleidt, zij hebben immers de beste experts terzake. In Jemen woedt een steeds fellere oorlog tussen de “Houthi’s”, sjiitische fundamentalisten, en soennitische groepen waaronder Al Qaida. Bij een recente zelfmoordaanslag in Sana vielen 37 doden. Het is deels een oorlog per procuratie tussen de twee om de hegemonie strijdende regionale machten, Iran dat de sjiieten steunt, en Saoedi-Arabië.
Niets geleerd?
Natuurlijk Syrië en Irak waar Daesh etnisch-religieuze zuiveringen doorvoert. De Koerdische yezidi’s werden massaal uitgemoord of ontvoerd, opstandige stammen – alhoewel soennieten – werden massaal afgeslacht, sjiitische en andere ketters ondergingen en ondergaan hetzelfde lot. Toch komt de Franse president Hollande ook nu nog vertellen dat het echte probleem de Syrische president Assad is. “We hadden anderhalf jaar geleden militair moeten tussenkomen in Syrië”, aldus de president die fundamentalistische groepen in Syrië een hand toestak. Hebben mensen als Hollande dan niets geleerd over het faliekant verloop van de westerse interventies? Zoals die van 2003 in Irak waar toen van Al Qaida en co geen sprake was, maar die uitmondde in de situatie van vandaag. Of Libië?
Pakistan, waar nog wordt gerouwd om de 142 doden – onder wie 131 kinderen- in de school van Peshawar. Hier al bijna vergeten. Als vergelding bombardementen op Noord-Waziristan waar dan tientallen doden vallen, gewapende taliban maar ook ongewapende burgers. Niet te vergeten Afghanistan zelf waar de taliban klaar staan om in de lente het wankele regime in Kabul aan te vallen.
Geen nieuws
En dan al die andere slachtoffers van dagelijkse vormen van terreur. Zoals de burgerslachtoffers van de Amerikaanse drones die inderdaad wel islamistische kopstukken uitschakelen, maar onderwijl ook wat “collateral damage” onder burgers veroorzaken. De terreur in de bezette Palestijnse gebieden is dagelijks non-nieuws, want zo dagelijks dat er niet over bericht wordt.
Zoals er ook nauwelijks melding wordt gemaakt van de terreur tegen de Rohingya, de moslims in het noordwesten van Myanmar. Boeddhistische terreurbewegingen hebben tienduizenden mensen uit hun huizen gejaagd, waarbij ook enkele honderden doden vielen. Op Sri Lanka roept een boeddhistische beweging op om alle niet-boeddhisten – hindoeïstische Tamils, moslims, christen – in zee te jagen. De jongste weken zijn er talrijke meldingen van hindoeïstische terreurdreigingen tegen minderheden. Enz.
Enz.
Opmerkelijk bij het opmaken van een (onvolledige) slachtofferlijst van terreur: de meeste slachtoffers zijn moslims, ook en vooral van islamistische terreur. Maar terreur spaart niemand. De 17 slachtoffers van vorige week in Parijs, de 77 doden die Anders Breivik in Noorwegen neermaaide – uit naam van de verdediging van een christelijk Europa. Of de 46 (sommige bronnen zeggen 100) doden die op 2 mei 2014 in het Oekraïense Odessa vielen oen neonazi’s er het vakbondsgebouw aanvielen. De christelijk-fundamentalistische terreuracties tegen abortusklinieken in de VS en Canada waarbij doden vielen.
Charlie Hebdo zorgde voor een wellicht heilzame schok. Jammer genoeg zorgen daar al die andere slachtoffers van terreur al te weinig voor.