Wie betaalt de crisis ?

Voor alle duidelijkheid: deze crisis maakt geen einde aan het kapitalisme. Het kapitalisme heeft al vele crises en wereldoorlogen doorstaan. Het verdwijnt niet zonder het bewust ingrijpen van de arbeidersklasse. Als dat uitblijft, zullen kapitalisten steeds weer manieren vinden om het voort te laten bestaan. Als een parasiet op het lichaam van de arbeidersklasse desnoods, zich voortslepend van crisis naar crisis, maar voortbestaan blijft het, tenzij de arbeidersklasse er een einde aan maakt en de macht in de samenleving naar zich toe trekt.

Een kleine minderheid van politieke vedetten (waaronder enkele SP.a ‘ers) neemt alle beslissingen los van de mensen. Politici, al ruim vergoed tijdens hun carrière, worden aan het einde ervan nog eens extra beloond met allerlei goed betaalde posten in de beheersorganen van ‘s lands bedrijven. Liberalen, christendemocraten, vlaams-nationalisten en helaas ook “socialisten” vertegenwoordigen allen bepaalde, soms dezelfde, sectoren van ’s lands establishment. Wiens brood men eet, diens woord men spreekt… Voldoen die niet meer, dan creëert men vanuit het niets een “figuur” die, niet weg te branden is van het scherm en met een miljoenen euro kostende publiciteitscampagne gezwind over de kiesdrempel wipt. De patroons gebruiken hun zeggenschap in de bedrijven om zich loyale politieke vertegenwoordigers in te huren.

Een nieuwe arbeiderspartij is nodig, een syndicale partij in die zin dat het de syndicale eisen op het politieke terrein kan brengen en de arbeidersbeweging een eigen politieke stem kan geven, die de jobs en de inkomens van de meerderheid van de bevolking kan verdedigen door de strijd te voeren over wie de geproduceerde rijkdom rechtmatig kan opstrijken: de arbeidersklasse en dus de reële producenten en hun families, of de burgerij, wiens enige inbreng in de productie het kapitaal is, kapitaal die ze op de rug van vroegere generaties arbeiders hebben gebouwd.

(Uitpers, nr 105, 10^de jg., januari 2009)

Bron: LSP.be