Veel kiezers willen maar niet luisteren naar Bush en compagnie, zeker niet in veel landen met een grote islamitische bevolking. Waar ze ook maar via de stembus een keuze kunnen maken, kiezen ze in groten getale voor moslimpartijen, zelfs zeer extremistische. Pakistan, Marokko, Turkije, Maleisië, Algerije… Het werkt aanstekelijk, want ook de EVP – waarvan de CD&V deel uitmaakt en geleid door Wilfried Martens – wil in de "Europese grondwet" een uitdrukkelijke verwijzing naar God en naar het christelijk erfgoed van Europa. Een echo van Bush’ oproep na 11 september voor een "kruistocht".
Ondanks zware fraude bij de verkiezingen van oktober, kon de Pakistaanse dictator generaal Pervez Musharraf niet beletten dat de oppositie toch als sterkste uit de stembussen kwam. Met als grote verrassing de hoge score van de Muttahida Majlis-i-Amal (MMM), de alliantie van islamistische partijen. Er was zelfs even sprake van dat deze alliantie blok zou vormen met de Volkspartij (PPP) van Benazir Bhutto. Tenslotte had deze als premier ook samengewerkt met extremistische moslimgroepen, ze had er geen enkel bezwaar tegen dat de geheime dienst van het leger, de ISI, Afghaanse islamisten opleidde en bewapende.
Washington raakte in paniek, want die MMM had vooral succes geboekt met een felle anti-Amerikaanse campagne. Musharraf paste na Amerikaans ‘advies’ de klassieke truc toe: zijn schepping, de PML-Q (afsplitsing van de Pakistaanse Moslim Liga) kocht een tiental parlementsleden van Bhutto’s partij om waardoor hij zelf een regering kon samenstellen. Hoe dan ook, hij had er op voorhand al wel voor gezorgd dat om het even welke regering toch geen eigenlijke macht zou hebben, ongeacht het oordeel van de kiezers.
In Turkije is het succes van de uitgesproken moslimpartij AKP vooral een gevolg van de woede over sociaal onrecht en corruptie.
In talrijke Arabische landen krijgen de kiezers de kans niet om via de stembus hun oordeel te geven. In verscheidene landen zijn Amerikaansgezinde integristen aan de macht (zoals Saudi-Arabië) zonder de samenleving daarover ooit te raadplegen. Andere Amerikaansgezinde regimes, zoals in Egypte, geven hun kiezers geen kans om hun onvrede te uiten door bij voorbeeld voor radicale moslimpartijen te stemmen.
Waar er wel een beperkte keuze is, doet de politieke islam het goed.
Dat was in september het geval in Marokko (zie Uitpers nr. 35) waar de fundamentalistische PDJ een groot succes boekte. Ondanks de fraude en ondanks het feit dat ze in veel districten geen kandidaten voorstelden, haalden ze toch 42 zetels, vooral dan in belangrijke centra als Casablanca, Fes en Tanger. Het lijkt er sterk op dat er een soort afspraak met het hof was om het succes binnen de perken te houden zodat de fundamentalistische opmars zonder al te veel schokken kan gebeuren, en onder controle van het hof. Want achter de PDJ zit de nog radicalere Cheikh Yassine te wachten "tot wanneer de rijpe vrucht hem in de schoot valt". Corruptie en sociaal onrecht doen die vrucht snel rijpen.
In de lokale verkiezingen van 10 oktober in Algerije boekten de gedoogde islamisten van de Beweging voor Nationale Wedergeboorte een doorbraak. De kans wordt daar groot geacht dat in geval van vrije verkiezingen verboden FIS de grote winnaar zou zijn.
Afwezig of slapend links
In de meeste van die landen zijn de diverse fundamentalistische groepen voor een groot deel van de bevolking de enigen die zich tegen de uitbuiting, corruptie, fraude keren. Dat heeft veel te maken met het ontbreken van andere alternatieven.
Het imperialisme en zijn lokale bondgenoten hebben al wat links was zeker vanaf de aren 1950 zware mokerslagen toegediend. Communisten, socialisten, syndicalisten, activisten voor democratische en mensenrechten, linkse nationalisten werden in al die landen massaal opgesloten en vermoord. De Marokkaanse oppositieleider Ben Barka is maar een van de vele slachtoffers van die heksenjacht die zoals in het Iran van de sjah extreme vormen aannam. Zijn geheime dienst Savak werd wereldberucht voor zijn folterpraktijken.
Maar links heeft zichzelf ook in veel gevallen de das omgedaan. Het Algerijnse FLN verwerd tot een verzameling despotische zichzelf verrijkende leiders, ze maakten een karikatuur van het socialistisch zelfbeheer. In talrijke landen gingen de communistische partijen heel ver in hun collaboratie met het gezag, daartoe aangespoord door Moskou dat op goede voet met die regimes wou staan. Sommige partijen offerden de strijd tegen de eigen uitbuiters op aan de diplomatieke belangen van de Sovjet-Unie. In een land als Marokko hebben de socialisten zichzelf geen dienst bewezen door slippendragers van het hof te spelen.
Westerse schijn-heiligheid
Westerse leiders die nu bezorgd zijn over de opkomst van fundamentalistische partijen in landen met een grote moslimbevolking, mogen dus niet vergeten dat het Westen daar een grote verantwoordelijkheid in draagt. Door zelf progressieve alternatieven uit te schakelen. Door corrupte maar meegaande regimes volop te steunen. Door de beruchte kloof tussen arm en rijk alsmaar te vergroten en zo massa’s mensen steeds maar verder tot wanhoop te drijven.
Maar intussen groeit in datzelfde Westen het eigen fundamentalisme. Er heerst grote bezorgdheid over de aantasting van de scheiding tussen kerk en staat, een democratisch beginsel dat er in veel landen, waaronder België, pas na generaties is gekomen – en dan nog niet volledig. Kijk maar naar de VS waar het christelijk fundamentalisme in volle opmars is, waar "In God we trust" u vanuit alle kanten, ook op de dollarbiljetten, aankijkt. Waar de grote leider het heeft over kruistochten en over de krachten van het Goede en het Kwade. Waar is daar de scheiding tussen kerk en staat?
In Europa staat dat beginsel ook steeds meer onder druk.
Valéry Giscard d’Estaing vindt niet dat Turkije bij de Europese club hoort, want die Turken hebben compleet andere wortels, geen christelijke alleszins. Giscard zit op dezelfde golflengte als paus Johannes Paulus II die pleidooien houdt voor een "Europese grondwet" waarin uitdrukkelijk wordt verwezen naar de christelijke wortels en naar God. Hij wordt daarin bijgevallen door de grootste fractie in het Europees Parlement, de Europese Volkspartij (EVP) van Wilfried Martens. Ook vanuit kandidaat-lidstaat Polen gaan luide stemmen op om God en de christelijke waarden in die "grondwet" op te nemen.
In Italië eist de Lega Nord van Umberto Bossi, die nochtans de "Keltische wortels" van Padania (Noord-Italië) onderstreept, dat er in alle openbare gebouwen een kruisbeeld komt. Op 19 september diende een volksvertegenwoordiger van de Lega daarover samen met meer dan zestig collega’s van rechts een voorstel in. Het kruisbeeld is "een symbool van de christelijke beschaving en cultuur" (ook die van de kruistochten en de kolonisatie, veronderstellen we) en dient daarom alom aanwezig. Zo zullen al die moslims niet vergeten dat ze te gast zijn in een christelijk land, want dat is de fundamentele, en fundamentalistische, boodschap van het voorstel. Diezelfde dag zei minister van Onderwijs Letizia Moratti dat ze van plan is alle scholen te verplichten kruisbeelden op te hangen. Ze haalde snel bakzeil. Hoe dan ook, hier worden de christelijke waarden slechts ingezet om zich duidelijk af te zetten tegen alle anderen.
In Frankrijk verzamelen de ontgoochelden van uiterst-rechts zich intussen in het zogenaamde "la maison identitaire", een zoektocht naar onze authentieke wortels die bevrijd zijn van het judeo-christianisme, dus lekker heidens. Zoals u ziet, integristen, opgelet, want er zijn nog altijd grotere integristen. Die allemaal vergeten dat onze wortels in de oerwouden van de oertijden liggen.
(Uitpers, nr. 36, 4de jg., december 2002)