Het is feest in Wall Street. Al werd Hillary Clinton tijdens de campagne voor de VS-presidentsverkiezingen steevast de kandidate van Wall Street genoemd, toch hebben ze er daar sinds 9 november absoluut geen spijt van dat haar rivaal Donald Trump won. In tegenstelling tot de verwachtingen vooraf, boomt de beurs in New York. Zeker nu ze zien wie Trump in zijn toekomstige ploeg opneemt: lui uit de grote banken, uit de speculatiefondsen, uit de energielobby’s. De kiezers die dachten dat ze met hun stem voor Trump tegen de financiële elite stemden, zijn er aan voor de moeite.
Illusies
Een aantal burgers die in de Democratische voorverkiezingen Bernie Sanders kozen omdat ze hem een ‘kandidaat van het volk’ vonden, gaven op 8 november verstek. Clinton was in hun ogen de kandidate van Goldman Sachs en andere grote banken die het land al zoveel ellende hadden gebracht. Anderen gaven geen verstek maar stemden voor Trump omdat ze dachten zo hun woede te uiten tegen “de elite”, waarvan Trump nochtans een illustere voorman is. Maar zijn aanhoudende aanvallen op “de elites in het moeras Washington” leverden vruchten op, voldoende om in enkele staten – vooral staten getroffen door industrieel verval – het cruciale verschil te maken.
Lieten die kiezers zich leiden door het feit dat “Wall Street”, banken en grote ondernemingen, zoveel dollars bijdroegen aan de campagne van Clinton? De Democratische kandidate ontving een veelvoud van wat de grote geldschieters aan de campagne van Trump gaven. Die grote geldschieters hadden het volste vertrouwen in Clinton wiens echtgenoot destijds als president druk gedereguleerd had, tot vreugde van Wall Street. Citibank, JP Morgan en andere banken vertrouwden Trump al niet erg als zakenman en hielden zich op afstand. De grote geldschieters gingen er ook van uit dat ze beter niet investeerden in een ‘loser’ – want ze geloofden in al die dure peilingen die Clinton naar voor schoven.
Champagne
Hun bezwaren vielen weg zodra de uitslag bekend werd. Trump is tenslotte een van hen, bij de rijke burgers van de VS haalde hij een ruime meerderheid. Nu de loser een winner is geworden, zijn ineens alle bedenkingen verzwonden. Clinton zou tenslotte gehinderd zijn geweest door haar (vage) toegevingen die ze aan het kamp van Sanders had moeten doen. Met Trump geen enkel probleem, hij meende absoluut niet wat hij zei over die elites.
De Dow Jones vloog na de verkiezingen de hoogte in, tot boven de index 19000. Er wordt sinds 9 november met grote teugen champagne gedronken. De door Trump vermaledijde financiële elite kan er niet genoeg van krijgen, alsof alles daarvoor slechts een klucht voor naïeve kiezers was.
Het is overduidelijk: Trump is de president van de grote business: nog meer ontregelen, minder belastingen, veel overheidsgeld voor (hoognodige) infrastructuurwerken, beschermingen tegen buitenlandse concurrenten. Goldman Sachs, dat bijna de huisbank van Hillary Clinton werd genoemd, zag in de dagen na Trumps zege de koers van zijn aandeel met 16 % stijgen. Die bank heeft dan ook het genoegen om heel wat personeel te leveren bij de samenstelling van Trumps ploeg.
Roofdieren
Een oudgediende van Goldman Sachs komt op Financiën! Steven Mnuchin heeft 17 jaar lang die bank gediend, waarna hij met al zijn ervaring een ster van de speculatiefondsen werd. Mnuchin en zijn vennoten kochten een instelling die in 2008 met de crisis van de ‘subprimes’ (hypotheken met grote risico’s) failliet was gegaan. Ze maakten er One West Bank van die vooral naam verwierf als de bank die bejaarde mensen uit hun huizen verjaagde. Nadat ze tienduizenden mensen uit hun woningen hadden gezet, verkochten Mnuchin en partners hun bank, gekocht voor 1,5 miljard dollar, voor 3,4 miljard.
Financiën was al eerder in handen van Goldman Sachs figuren: Henry Paulson en Robert Rubin waren op die post. Paulson van 2006 tot 2009, onder George W. Bush, Rubin was minister ten tijde van president Bill Clinton (1993-2000). Hij legde mee de basis voor de kredietcrisis van 2008. Rubin zorgde in 1999 namelijk voor de intrekking van de Glass-Steagall Act uit 1933. Die had investerings- en spaarbanken gescheiden. Door de intrekking ervan konden banken voortaan op hypotheken gebaseerde producten ontwikkelen en verkopen, wat acht jaar later mee tot de financiële crisis leidde.
Op Handel komt een ander roofdier, Wilbur Ross, de “koning van het bankroet”. Zijn specialiteit bestaat erin bedrijven in moeilijkheden op te kopen voor een habbekrats om ze met harde hand te herstructureren en met goede winst te verkopen. Met harde hand, dat betekende bij voorbeeld in een steenkoolmijn dat de veiligheidsnormen niet worden nageleefd. In de mijn van Sago (West-Virginia) werden in 2005 meer dan 200 inbreuken vastgesteld; bij een explosie begin 2006 vielen 12 doden. In die mijn was het verboden lid te worden van een vakbond. Toen was Elaine Chao als minister van Arbeid onder Bush zwaar aangepakt, want zij had zwaar gesnoeid in de veiligheidsinspecties. Chao wordt nu minister van Transport. Haar vader heeft een scheepvaartbedrijf.
Bedien u
In de overgangsploeg zit Rebekah Mercer die o.m. het technologiefonds van haar vader, Robert Mercer, leidt. Deze laatste heeft net een geschil van vele miljarden dollar met de fiscus. In die ploeg verder Paul Atkins, felle tegenstander van boetes voor ondernemers want daar straft ge de aandeelhouders mee…Hij kreeg in oktober van een rechter de opdracht Deutsche Bank onder de loep te nemen. Deutsche Bank staat in de VS terecht voor haar rol in de kredietcrisis en riskeert een boete tot 14 miljard dollar. Deutsche Bank is de grootste schuldeiser van Donald Trump’s onderneming.
We vinden in die ploeg David Malpass, 15 jaar lang aan het hoofd van Bear Stearns, een van de grootste zakenbanken ter wereld, die in 2008 over kop ging. Malpass schreef in 2007 in de Wall Street Journal dat er geen enkele reden was tot paniek, alles was onder controle. Jeff Eisenach komt van Verizon, de grootste telecommunicatie operator van de VS. Hij wordt verantwoordelijk voor …telecommunicatie regelgeving. Michael Torrey zal zich bezighouden met landbouw. Hij komt van Crop Insurance Bureau, een verzekeraar in de landbouw.
Michael Catanzaro wordt raadgever voor energiezaken; hij heeft lange ervaring als lobbyist voor Halliburton, gespecialiseerd in dienstverlening en toelevering voor olie- en gasindustrie. Ex-vicepresident Dick Cheney (on der George W. Bush) is er een grote aandeelhouder van; toevallig kreeg Halliburton grote contracten voor Irak na de invasie van 2003. De energielobby’s wrijven zich uiteraard in de handen met een president die vindt dat de strijd tegen klimaatopwarming een slechte zaak is voor de Amerikaanse ondernemers.
De koers van de medische bedrijven schoot op Wall Street flink de hoogte in toen Trump Tom Price tot minister van Volksgezondheid benoemde. Price is niet alleen een felle tegenstander van Obamacare, maar van alle andere programma’s zoals Medicare en Medicaid. De overheid moet zich niet met ziekteverzekering bemoeien, in feite ook niet met gezondheidszorg, laat de privébedrijven hun gang gaan.
Moeras
Trump beloofde in zijn campagne het moeras in Washington droog te leggen. Hij zou zich niet laten beïnvloeden door lobbyisten die al zo lang politici omkochten. De samenstelling van zijn bewindsploeg spreekt dat kletterend tegen, Trump betekent de triomf van het roofdierkapitalisme in al zijn aspecten.
Volgens peilingen (voor wat ze waard zijn) is 72 % van de VS-burgers ervan overtuigd dat de economie van hun land volledig ten dienste van de rijken en de machtigen wordt gestuurd. Met Trump wordt het beslist niet anders, zoals veel van zijn kiezers aan den lijve zullen ondervinden.
