De Arabisch Europese Liga (AEL) heeft een oproep gelanceerd voor een boycot van de Dexia bank naar aanleiding van de financiering van de joodse illegale nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever door deze bank. Een aantal Belgische organisaties willen nog geen boycot. Die kan er komen als “de rest niet werkt”.
Deze organisaties, die samenwerken binnen COBI (Coördinatie Boycot Israël) zijn Intal (International Action for Liberation), VPK (Vlaams Palestina Comité); CODIP (Centrum voor Ontwikkeling, Documentatie en Informatie Palestijnen) en Vrede vzw te Gent. Zij proberen vooralsnog Dexia via ander middelen onder druk te zetten. Een overzicht van wat zij al ondernomen hebben staat op de website van Intal(1)
AEL poneert dat de financiering van de nederzettingen kan worden beschouwd als “een criminele daad en een misdaad tegen de menselijkheid die rechtstreeks indruist tegen het internationale recht”. Het is hoe dan ook op zijn minste een medeplichtigheid aan oorlogsmisdaden, want de conventies van Genève verbieden een bezettende mogendheid een deel van zijn bevolking te vestigen in bezet gebied. In principe zouden de bestuurders en de leden van het directiecomité van Dexia voor de rechtbank kunnen worden gedaagd.
Op een recente brief van COBI antwoordde Dexia op 18 februari jl. dat het uitstaand bedrag van leningen van de Israëlische financiële instelling Otzar Hashilton Hamekomi aan nederzettingen van 5% bij de overname door Dexia tot 1% is verminderd en “dat deze daling zicht zal voortzetten in de toekomst”. Is er dus geen vuiltje meer aan de lucht? Toch wel. Dat Dexia sedert 1999 begon met de overname van Otzar Hashilton Hamekomi is een bewuste politieke beslissing ter ondersteuning van de staat Israël. Iets wat deze staat alles behalve verdient als staat die de twijfelachtige eer geniet de kampioen te zijn van het verwerpen van resoluties van de Verenigde Naties, dus het internationaal recht systematisch aan zijn laars lapt, zich schuldig maakt aan misdaden tegen de menselijkheid en, zoals de aanval op Gaza van december 2008 tot januari 2009 nogmaals aantoonde, systematisch oorlogsmisdaden
pleegt, waarvan kolonisatie er één is.
Zowel de AEL als de COBI wijzen vooral de Gemeentelijke Holding, die de aandelen van de gemeenten in Dexia groepeert en met 17% van de aandelen in Dexia de op één na grootste aandeelhouder is in de bank die traditioneel de financier is van de openbare besturen. Slechts weinige openbare besturen zien blijkbaar graten in het financieren van wat een pariastaat zou moeten zijn. Hier is nog heel wat werk aan de winkel.
Merkwaardig is dat noch AEL noch COBI geen enkele vermelding maken van de christelijke zuil in België, die met 18,1% de grootste aandeelhouder is van Dexia. (2) En nog steeds meer aandelen inkoopt via een gestructureerd aankoopprogramma dat tot 2013 loopt. Onder dit programma betaalt Arcofin, het vehikel van het Algemeen Christelijk Werknemersverbond (ACW), zoals de christelijke zuil officieel heet, ten minste 12,6 euro per aandeel, terwijl het op de beurs minder dan 3 euro kost. Een enorme stommiteit van Arcofin-bazin Françoise Swiggers, nochtans een economiste van vorming, die maakt dat, aldus Knack, het ACW “alleen al over 2009 goed 25 miljoen euro of 1 miljard oude Belgische franken te veel zal betalen voor Dexia-aandelen”. Reken daarbij dat door een totaal verkeerde politiek van Arcofin en Dexia, waarin Arcofin drie bestuurders heeft, onder wie Swiggers, de beurswaarde van de investering van de christelijke zuil in de bank van 5 miljard euro tot 750 miljoen euro is gedaald. Eigenlijk is de christelijke zuil daardoor zo goed als bankroet. Om het even welke bediende zou bij het begaan van zulke enorme blunders op staande voet aan de deur worden gezet. De top van de christelijke zuil blijft echter aan en kan bovendien nog genieten van de vetpotten van Dexia. De 17 beheerders daar ontvangen samen een vergoeding van 1,3 miljoen euro of elk ongeveer 75.000 euro voor hun bijverdienste. Daar bovenop komt een vaste vergoeding van 2.500 euro per kwartaal en nog eens 2.000 euro per vergadering van de raad van bestuur en van elke gespecialiseerd comité.
Maar over die stommiteiten en inhalerigheid van de ACW-top gaat het hier niet. De vraag is of hulp aan racisme, bezetting, oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid en constante schendingen van het internationaal recht behoren tot het gedachtegoed van de christelijke zuil. Waarom heeft de top van de christelijke zuil nooit gedacht of geëist dat Dexia zijn geld zou terugtrekken uit Israël? In Knack verklaart Swiggers dat “Dexia intussen heeft beslist om als bank back tot basics te gaan en er zijn beslissingen genomen om te desinvesteren”. Als er één desinvestering op de eerste plaats zou moeten staan, dan is het die in Israël.
(Uitpers, nr. 108, 10de jg., april 2009)
(1) http://www.intal.be/article/chronolgie-van-de-campagne-israel-koloniseerrt-dexia-financiert
(2) Voor gegevens over de christelijke zuil en Dexia, zie “Dexia leidt tot aderlating bij het ACW” in Knack van 21 januari 2009.
