Een analyse van de niet openlijk verklaarde oorlogen van de Vs in de voorbije decennia, toont dat de Amerikaanse luchtaanvallen vandaag in Irak en Syrië veel groter zijn dan deze destijds in de jaren 1960 in Cambodja en Vietnam. Heel wat brandhaarden zijn nog altijd aan de gang, maar de wereld wordt voorbereid op nog twee nieuwe : Iran en Noord-Korea. Venezuela zit in de wachtkamer.
intenser
Voor de periode 2014 tot eind mei 2017 werden meer dan 24.000 raketten afgevuurd en bommen afgeworpen, dat is het drievoudige van de luchtbombardementen in Irak tijdens de Amerikaanse campagne van “Shock and Awe” van 2003. In de gezamenlijke strijd met het Iraakse leger tegen de Daesh-burcht van Mosoel heeft de Obama administratie de intensiteit van de bombardementen vanaf oktober 2016 nog opgevoerd door het afwerpen van 12.900 bommen in de periode oktober tot eind januari.
De Trump administratie heeft deze campagne verder opgevoerd met 14.965 bommen en raketten sinds februari. De niet-gouvernementele organisatie uit Groot-Brittannië Airwar publiceerde rapporten dat 12 tot 18.000 burger gedood zijn gedurende de drie jaren oorlog, door de luchtaanvallen uitgevoerd door de Amerikaanse luchtmacht in Irak en Syrië. De rapporten kunnen echter niet meer dan de top van de ijsberg weergeven. Het werkelijke aantal gedode burgers moet wellicht meer dan 100.000 duizend zijn als we ons baseren op de gebruikelijke quota van de gerapporteerde slachtoffers en de daadwerkelijke gedode burgers in de voorafgaande oorlogen.
Toen de VS troepen rond Mosoel in Irak en Raqqa in Syrië een groot lucht- en landoffensief opstartten, om de Daesh basissen in hun greep te krijgen, pleegden de Daesh terroristen aanslagen in Parijs, Manchester en Brussel, en in de beveiligde zone van Kaboel. Wat begon met een militaire campagne voor het bestraffen van de radicale jihadstrijders, voorheen gesteund door Washington in Afghanistan na de nine-eleven aanslagen in New-York en Washington DC, mondde uit in een asymmetrische oorlog.
Alle landen die verwoest of gedestabiliseerd worden door het Amerikaanse militair geweld zijn van vandaag bron voor de terroristische cultuur. Het is naïef te denken dat dit kan ingedijkt worden zolang men van beide kanten het optreden rechtvaardigt als een antwoord op het geweld van de aangewezen vijand. Men weigert de werkelijke conflictoorzaken aan te pakken die verantwoordelijk zijn voor de huidige mondiale chaos.
Vandaag bevinden zich nog 10.000 VS-militairen in Afghanistan, volgens uitgelekte rapporten wil NSC-baas McMaster van de Trump administratie dit aantal nog met 4.000 verhogen. Meer dan 100.000 Afghaanse burgers werden de dood ingedreven gedurende de 15 jaar oorlog, maar de Taliban controleert nu meer gebied dan in het begin van de Amerikaanse invasie van 2001.
De door Bush ontketende oorlog en de daaropvolgende bezetting van Irak in 2003 heeft de dood van ongeveer 1 miljoen mensen met zich gebracht. De VS-NAVO-oorlog tegen Libië in 2011 doodde tienduizenden Libiërs. Vandaag is het land het gewelddadig strijdtoneel van diverse milities die elkaar bestrijden in een land in puin.
Golf
Washington verleent Saoedi-Arabië een vitale steun voor het optreden tegen Jemen. Het verstrekt informatie en het blokkeert de Jemenitische havens. De VS geeft sinds 2015 de luchtmacht van Saoedi-Arabië en bondgenoten luchtbevoorrading voor de bombardementen op Jemen.
VN-rapporten tonen aan dat er 10.000 burgers zijn gedood door de luchtaanvallen van Saoedi-Arabië. Dit is maar een fractie van het werkelijke aantal burgerslachtoffers. Duizenden burgers komen immers ook om door ziekte en honger ten gevolge van het conflict. Jemen bevindt zich in een enorme humanitaire crisis, het land wordt geteisterd door een cholera-epidemie veroorzaakt door gebrek aan drinkbaar water en medicijnen als gevolg van de opgelegde sancties en de luchtaanvallen van Arabische Golfmonarchieën en de Verenigde Staten. Volgens de VN-rapporten lopen miljoenen Jemenieten het gevaar om van honger en ziektes te sterven.
Een wetsontwerp dat tot doel had de wapenverkoop aan Saoedi-Arabië te beperken werd in de Amerikaanse senaat verworpen met 53 tegenstemmen (48 republikeinen en 5 democraten) tegen 47 pro-stemmen in juni laatstleden.
Zuid-Amerika
Onlangs organiseerde het Amerikaanse Southern Command een conferentie in Miami met de presidenten van Guatemala, Honduras, en Salvador met als doelstelling een grotere militaire integratie te bewerkstelligen. Het zorgt voor een escalatie van het militair optreden in Centraal Amerika.
Washington wil zijn Zuid-Amerikaans achtertuin opnieuw volledig in zijn greep krijgen door landen te destabiliseren. Het wakkert hiervoor de rechtse oppositie in Venezuela aan en legt het land een ganse reeks economische sancties op, om zo de linkse regering van Maduro ten val te brengen. Dat is een variante van de Amerikaanse regeringspolitiek voor regime change en de kleurenrevoltes. Met het gevaar dat het land in een burgeroorlog gestort wordt. Maar vooral, remember Chili 1973, de gelijkenissen zijn frappant.
Ook in Colombia zijn de doodseskaders terug actief in de gebieden waar de Farc-guerilla de wapens heeft neergelegd. Burgers worden met de dood bedreigd om hen van de gronden te verdrijven die de rijke landeigenaars terug in hun bezit willen krijgen. Wat precies de hoofdreden uitmaakte waarom in de jaren ’60 de wapens werden opgenomen.
Noord-Korea
In onze door oorlog verscheurde wereld, plant de militaire entourage van Trump nieuwe militaire bedreigingen en acties tegen Noord-Korea en Iran. De twee landen die een eigen weg gaan en over een bepaalde militaire macht beschikken worden door Washington scherp geviseerd. De overeenkomst rond de nucleaire problematiek met Iran, vindt de huidige ploeg in Washington maar niks. Er valt ook niet de minste openheid te bespeuren voor de existentiële angst in Noord-Korea voor de grootmacht Amerika – angst, waaraan bijvoorbeeld zou kunnen tegemoet gekomen worden door het oude staakt-het-vuren van 1953 om te zetten in een vredesverdrag. Het Amerikaanse militaire establishment samen met Trump en zijn entourage zijn van hun kant wel vastbesloten om het Amerikaanse nucleair arsenaal in een versneld tempo te moderniseren en optimaliseren.
Enkel dagen geleden bedreigde Trump Pyongyang met een “Fire and Fury”-interventie die een angstaanjagend voorspiegeling van een nucleaire oorlog teweegbracht. Een kernwapenoorlog in Azië zou niet in te schatten consequenties voor de burgers met zich meebrengen. In eerste instantie kwamen er kalmerende woorden van de minister van defensie, James Mattis, en zijn collega van buitenlandse zaken, Rex Tillerson. Ze willen wel een militaire opbouw om het ‘gevaarlijke’ Noord-Korea in te tomen, maar (nog?) geen oorlog. Donald Trump herhaalde echter zijn dreiging.
De VS positioneerde al een snelle gevechtseenheid aan boord van het vliegdekschip USS Carl Vinson in de wateren van Zuid-Korea, en stuurt bommenwerpers boven de Koreaanse demarcatiegrens. Noord-Korea beantwoordde de provocatie van Trump met het dreigement van een mogelijke raketaanval op Guam, de thuisbasis van de Amerikaanse vloot onderzeeërs en strategische bomenwerpers.
oorlogsmodus
Moeten de scherpe woorden van president Trump vooral Peking en Moskou nog ernstiger onder druk zetten om hun vriend Kim Jong-un in de pas te doen lopen? Het opdrijven van de spanningen en escalatie met Rusland en China vergroten het gevaar voor een apocalyptisch nucleair wereldconflict.
De na nine-eleven ontketende VS-oorlogen hebben volgens schatting ten minste 2 miljoen mensenlevens gekost door de VS-aanvallen met hightech wapens. In de deze gewelddadige conflicten tellen de VS in verhouding zeer weinig eigen slachtoffers. Het reële gevaar is dat het een vals gevoel geeft aan de Amerikaanse militaire en politieke sabelslepers en in zekere zin ook aan de VS-burger; een gevoel van de eigen militaire supermacht met weinig slachtoffers in eigen rangen. In Washington lopen er mensen rond die deze perceptie willen doortrekken naar een nucleaire oorlog.
Als we de Trump hofhouding nader bekijken dan moeten we vaststellen dat er een grotere militaire aanwezigheid is, bijgevolg ook een groeiende greep op het politiek beleid vanwege het Amerikaans militair en industrieel wapencomplex. De baas van de National Security Council is een driesterrengeneraal Herbert McMaster. De nieuwe stafchef van het White Huis is een gepensioneerd generaal van de Marines, John Kelly. De minister van defensie, James Mattis, is ook een generaal van de Marines op rust. Hij werkt nauw samen met de voorzitter van Stafchefs, Joseph Dunford, generaal van de Marines. De Trump doctrine “America First” en de militaire entourage van de VS-president zullen de aan gang zijnde oorlogen, conflicten en destabilisatie van landen intensifiëren, de greep op Zuid-Amerika trachten te herwinnen, de oorlogsdreiging tegen Iran en Noord-Korea hoog houden of nog opvoeren, de spanning met Rusland en China intensifiëren. De Amerikaanse wapenindustrie heeft spanningen en geweld nodig, het schept een gunstig klimaat voor hun wapenverkoop en zakencijfer.
bronnen
Counterpunch -Nicolas J.S Davies: The US State of War July 2017
Bill Van Auken: Trump’s Nuclear War
Peter Symonds: Trump threatens “fire and fury” against North-Korea
