Het oplaaien van het geweld in Libanon in februari heeft zware sporen nagelaten in het land en in de hoofdstad Beiroet. Het gaat hier om een gevaarlijke wending: het risico bestaat dat de situatie in Libanon degenereert in een bloedige chaos, zoals dat vandaag al het geval is in Irak en in Palestina.
Met de laatste oorlog van de VS tegen Irak, die lang voor 11 september 2001 werd voorbereid, wilden de strategen in Washington en Tel Aviv met één slag drie doelen bereiken: vooreerst de controle verwerven over het hart van het Arabisch schiereiland en dus over al de petroleum, ten tweede positie innemen aan de grens met Iran en aan de grens met de olierijke republieken van de voormalige Sovjet-Unie, en ten derde de geopolitieke kaart van heel de regio hertekenen, van Libanon tot aan China…
De VS zijn mislukt in hun opzet. De gevolgen.
De oorlog in Irak duurt nu al vier jaar. Naar Britse schattingen zijn 600.000 Irakezen gedood ofwel door het leger van de VS ofwel door de burgeroorlog die de Bush-regering veroorzaakt heeft onder het voorwendsel Irak naar de “democratie” te leiden. Washington trappelt ter plaatse en slaagt er niet in Irak te controleren. Zijn Israëlische bondgenoten slagen er evenmin in de Palestijnse Intifada de doodsteek toe te dienen.
In Libanon is het Libanese verzet en zijn harde kern, de Hezbollah (Partij van God), overal aanwezig. Ze vertegenwoordigen zelfs een groter deel van de bevolking dan voordien nadat de Syrische troepen zich terugtrokken na de moord in februari 2005 op Rafic Hariri, voormalig Libanees president. Die nieuwe politieke conjunctuur leidde in Libanon tot nieuwe politieke splitsingen en allianties. De eerste in de rij was de splitsing – eens te meer – van de “Libanese christenen”, de historische bondgenoten van de VS. Ze kwamen lijnrecht tegenover elkaar te staan: de “loyalisten” van Samir Geagea en de “opposanten” van generaal Michel Aoun.
Wat kan je beter doen om het “groot Midden-Oostenproject” te realiseren dan overal burgeroorlog te gaan stoken? Is dat niet de beste manier om volkeren die de VS vijandig gezind zijn tegen elkaar op te zetten en er zo voor te zorgen dat de belangen van grote wapen- en petroleumproducenten niet in het gedrang komen?
Het project: de Israëlische agressie en de burgeroorlog homologeren
En zo krijgt het nieuwe project van de VS voor Libanon vorm: een burgeroorlog opzetten, gebaseerd op een verdeling tussen soennitische en sjiitische moslims, dus deze keer niet gebaseerd op een verdeling tussen christenen en moslims, want de christenen zijn al verdeeld. Dit wordt dan gecombineerd met Israëlische luchtaanvallen, niet met grondtroepen, want het zogenaamde onoverwinnelijke Israëlische leger is zijn imago kwijt na het pak slaag dat Hezbollah het toediende in juli-augustus 2007.
Terwijl Georges Bush de “beschaafde” wereld opzet tegen de Hezbollah in Libanon en tegen Hamas in Palestina, zetten de VS een operatie op om van Bagdad een veilige stad te maken. Het resultaat is dat er per dag nog nooit zoveel doden gevallen zijn als de laatste weken. Israël neemt van de gelegenheid gebruik om zich heel dicht bij de Libanese grenzen te positioneren, terwijl de UNIFIL-troepen, die in principe de UNO-resolutie 1701 moeten toepassen, werkeloos toekijken. Die UNO-resolutie voorziet erin dat offensieve daden van Israël tegen Libanon moeten verhinderd worden. De nieuwe Israëlische militaire leiders, die de voormalige verslagen generaals vervangen, verbergen helemaal niet dat ze een nieuwe agressieoorlog tegen Libanon voorbereiden.
Dat zijn de redenen waarom een burgeroorlog in Libanon nakend is. Maar deze oorlog beperkt zich niet tot de Libanese grenzen. Volgens sommige westerse bronnen worden Syrië en Iran geviseerd. Dat betekent dat in Libanon de opposanten moeten verwijderd worden zodat in een volgende fase Syrië kan “gedemocratiseerd” worden. Eens te meer wordt Libanon en zijn bevolking geviseerd. Enkel een regering die onafhankelijk staat van de Noord-Amerikaanse betutteling en die beroep doet op het verzet, kan een uitweg vinden uit de crisis.
(Uitpers, nr 85, 8ste jg. , april 2007)
Marie Nassif-Debs is lid van het politiek bureau van de Libanese communistische partij
