De huisvestingscrisis is een sterke indicator van de sociale realiteit in heel wat samenlevingen, zo ook in de Verenigde Staten. Ze toont de brutaliteit van de ongelijkheid via de grote schaarste aan betaalbare huurwoningen voor burgers met een laag inkomen. Dit jaar zijn er meer dan een half miljoen Amerikaanse burgers dakloos.
In het onlangs gepubliceerde rapport van het US Departement of Housing and Urban Development (HUD) kan men lezen dat er in 2014 564.708 burgers dakloos waren. Dit is een 72.000 (11%) minder dan in 2010 toen president Obama het programma ‘Opening Doors’ lanceerde. Dit aantal is weliswaar onderschat omdat velen een tijdelijk onderkomen hebben en leven bij familie, vrienden of doodgewoon op straat en niet door het HUD-rapport geteld zijn. Het probleem blijft immens groot en is kennelijk niet snel op te lossen in een samenleving die overfocust op individuele prestatie.
Twintig procent of 127.787 van de daklozen zijn kinderen jonger dan 18 jaar. Deze cijfers worden nog versterkt door de statistieken van andere officiële bronnen en VS overheidsinstanties voor jongvolwassenen onder de 24 jaar. ER is soms wel wat verwarring rond de definitie van dakloos-zijn. Zo spreekt het Ministerie van Onderwijs over 1,36 miljoen dakloze leerlingen (van kleuters tot humaniora), dat is een verdubbeling in vergelijking met 2006 vóór het uitbreken van de financiële crisis.
Volgens het HUD rapport zijn er 206.286 personen betrokken als we spreken over dakloze gezinnen met kinderen, dat is 36,5 procent van het totaal. Zes procent van de chronisch daklozen wordt periodiek geconfronteerd met huisvestingsproblemen in de voorbije drie jaar. Het gaat om een vermindering met 2 procent voor de periode van 2014-2015. Maar als men dit als positief beschouwt dan is dat maar een minuscuul vermindering in het totaal van de burgers geconfronteerd met een huisvestingsprobleem.
Volgens de National Alliance to end Homelessnes is er een tekort van 7 miljoen betaalbare huurwoningen in de VS, waardoor vele Amerikaanse gezinnen in een hopeloze situatie verkeren opzoek naar een decente en betaalbare woonaccommodatie.
Voor de meerderheid van de gezinnen met een laag inkomen en een precaire job wordt hun zoektocht naar een degelijke woning een haast onmogelijke opdracht door de vermindering van hun koopkracht als gevolg in de huidige periode van inflatie. De meerderheid van de VS burgers hebben niets van het door Obama administratie uitgebazuinde economisch herstel in hun geldbeugel gekregen.
Dakloos zijn is de brutale consequentie van de sociale ongelijkheid die de Amerikaanse samenleving kenmerkt. Van de vermelde 564.768 worden er 69 procent, volgens het HUD rapport januari 2015, in noodopvang ondergebracht, 31 procent slaapt op straat onder bruggen of in gekraakte leegstaande panden die niet geschikt zijn als woning.
Meer dan de helft van de VS daklozen is geconcentreerd in vijf Amerikaanse staten: California 21 procent of 115.738, New York 16 procent of 88.250, Florida 6 procent of 35.900, Texas 4 procent of 23.678, Massachusetts 4 procent of 21.135. Volgens het rapport daalde het aantal daklozen in 33 staten en het district Columbia in 2014-2015, maar in 4 staten was er een stijging van het aantal. In New York steeg het aantal daklozen explosief met 9,5 procent: er kwamen er 7.666 bij. Sinds 2007 is er een stijging van daklozen van 41 procent of 25.649. Meer dan een op vijf dakloze burger komt uit grote en dichtbevolkte area’s: New York City met 45.323 of 14 procent van het totaal, Los Angeles stad en randgebied met 41.174 of 7 procent, gevolgd door Seattle/King County Washington met 10.122, San Diego City met 8.742, Las Vegas/Clark County Nevada 7.509 en het Columbia district 7.298.
Drieënzestig procent van de dakloze bevolking is alleenstaande zonder kinderen. Van deze groep verbleven 57 procent in de noodopvang van het traditioneel huisvestingsprogramma. De andere 43 procent leefde op straat, in parken of verlaten leegstaande woningen en auto’s. De meeste van deze daklozengroep – 72 procent – zijn mannen.
Negen op tien zijn ouder dan 24 jaar, 54 procent zijn blanken en leven in de grote steden. De Afro-Amerikanen 36 procent volgens de HUD statistiek, zij worden onnauwkeurig geteld, de Hispano‘ s of latino’s 17 procent. De kans dat Afro-Amerikanen dakloos worden is drie keer groter in vergelijking met de totale VS bevolking; wat veroorzaakt wordt door het institutioneel racisme dat de VS kenmerkt.
HUD telt de niet vergezelde jongeren onder de 25 jaar op een totaal van 36.907 voor 2014, waarvan 87 procent in de leeftijdsgroep van 18-24 jaar en 13 procent jonger dan 18 jaar is. De meeste van deze jongeren leven op straat en niet in een beschermd onderkomen. De door een ouder of andere persoon vergezelde jongeren slapen door de band in dezelfde ruimte. In januari waren ze in het totaal volgens het rapport met 9.901. De daklozen jongeren worden vooral getroffen door een hoge werkloosheid, lage lonen of het zijn studenten met een grote studieleningschuld. Het segment van de dakloze bevolking met of zonder kinderen dat bij vrienden of familie woont wordt in het HUD rapport niet geteld.
Opvallend. Meer dan één op de tien volwassen daklozen is oorlogsveteraan die het daklozen leger vervoegde, ze zijn met 47.725 dat is 11 procent van de 436.921 volwassen daklozen. Veteranen uit de imperialistische oorlogen, Korea, Irak, Afghanistan en Vietnam en de niet getelde VS militaire interventies. De teruggekeerde veteranen hebben gezondheidsproblemen, hersentrauma’s en andere gedragsproblemen, ze hebben het moeilijk om een woning te vinden. In de staat California leeft 24 procent van de oorlogsveteranen op straat of 11.311, drie andere staten hebben ten minste 2.000 dakloze veteranen: Florida 3.926, New York 2.399 en Texas 2.393.
Het aantal burgers met een periodiek woonprobleem steeg met 4 procent in het voorbije jaar; dat is een vermeerdering sinds 2011. In Los Angeles groeide hun aantal met 4.4009.
Door de vermeerdering van het aantal daklozen sinds het begin van de financiële crisis 2009 is de zoektocht naar betaalbare huurwoningen ook bestendig moeilijker geworden. In het rapport van Western Regional Advocacy Project van San Francisco kan men lezen dat HUD bij haar zoektocht naar woongelegenheid sinds 1996 in het negatief staat, omdat de financiële middelen ontoereikend zijn. In 2012 kon het beschikken over 1.875 miljard dat is voor de voorbije drie jaar een vermindering van 625 miljoen dollar dat ze door de Obama administratie toegewezen krijgt.
Het aantal daklozen is een duidelijke uiting van de Amerikaanse woningcrisis. Volgens een door de Harvard University gepubliceerde studie in juni 2015, is het huisbezit voor de 35-45 jarigen bevolkingsgroep gedaald tot het lage peil van de jaren 1960. Alleen een klein percentage, ongeveer een derde van de gezinnen van de 25- 35 leeftijdsgroep is huiseigenaar.
Ondanks de cijfers van economisch herstel is voor de meeste daklozen in de VS het perspectief op vinden van een woongelegenheid nihil als gevolg van de grote werkloosheid, de precaire jobs, de lage lonen, de afbraak van het sociaal dienstbetoon en de onbetaalbare kosten voor levensonderhoud. Dat is zeker zo in de grote Amerikaanse steden zoals Los Angeles en New York waar tegelijkertijd veel Amerikaanse miljardairs wonen.
Volgens een recente opiniepeiling hebben iets meer dan de helft van de New Yorkers juist genoeg geld om het hoofd financieel boven water te houden. Een op vijf verklaart dat ie juist genoeg geld heeft om voedsel te kopen, 17 procent verklaart in het voorbije jaar niet genoeg geld te hebben gehad om zijn gezin een behoorlijk dak boven het hoofd te verschaffen.
In het Manhattan stadsdeel van New York is de gemiddelde huurprijs met 9,5% gestegen in het voorbije jaar. Om een typisch Manhattan appartement te huren moet men meer dan 40.000 dollar per jaar betalen, dat is 30 procent hoger dan het gemiddeld loon in de VS.
Dat is niet verwonderlijk wan
neer volgens een recente studie het onmogelijk is voor een werknemer met het minimum uurloon van 8,75 dollar om zich een appartement in New York stad te huren. Met dergelijke lage lonen kunnen ze zich maar 30% van de huurprijs veroorloven. Het resultaat van de ‘ progressieve Obama democratische administratie is dat de woningcrisis voor de lage inkomensgroep alsmaar groter wordt. Het Blasio’s Public Housing Plan resulteert in het opdrijven van de huurkost voor de lage inkomensgroep, waardoor meer dan 10.000 appartementen en bouwland in New York in privé handen komt van bouwontwikkelaars. In de peiode1990-2013 werden duizenden huizen afgebroken, waardoor het voor gezinnen met een laag inkomen nog moeilijker werd om een betaalbaar huurhuis te vinden
Toen in 2006 de leugenbubbel uiteenspatte waren vele gezinnen niet meer in de mogelijkheid om hun woninghypotheek te betalen, geschat wordt dat 15 miljoen burgers hun huis kwijtraakten en vele werknemers het werklozenleger vervoegde. De gezinnen getroffen door een inkomensvermindering gingen dan op zoek naar goedkopere en voor hen betaalbare huurprijzen, waardoor er voor de gezinnen uit de laagste inkomensgroep nog minder woningen beschikbaar zijn.
In het land dat ons voorgesteld wordt als het paradijs van de onbeperkte mogelijkheden, zijn 15 miljoen burgers aangewezen op voedvoedselbonnen. Een land dat zich al te graag door de media (ook bij ons) laat profileren als het model van democratie en de wereld wil vertellen hoe ze het moeten doen, kan zijn eigen burgers niet onderhouden, maar oorlogen voeren kan het wel.
Op het front van de westerse berichtgeving over de wantoestanden van de VS samenleving heerst het grootste stilzwijgen. De aandacht is vooral gericht op het volgen van het mediacircus van de Amerikaanse oligarchen voor de aanstaande presidentverkiezingen.
Voor vele Amerikanen is de American dream helaas een American nightmare.
Bronnen:
HUD report 2015
National Employment Law Project
National Alliance to End Homelessness
More than 500.000 homeless in the US – Kate Randall
