Eind vorig jaar ging, volgens bronnen uit het congres en uit militaire hoek, het Congres akkoord met een vraag van President Bush om geld te geven voor een grote ondermijnende undercover operatie in Iran,. Deze operaties, waar de President 400 miljoen dollar voor wou, zijn beschreven in een presidentieel besluit, dat door Bush is ondertekend. De operatie dient om de religieuze leiders in Iran te destabiliseren.
In de geheime operaties worden de minderheden van Ahwazi-Arabieren en Baluchi-groepen en andere dissidente organisaties betrokken. Ze moeten ook informatie verzamelen over het verdachte atoomprogramma van Iran. Clandestiene operaties tegen Iran zijn niet nieuw. Sinds vorig jaar zijn er VS-operaties over de grenzen van Irak naar Iran, met presidentiële toestemming. Zo zijn er leden van Al Quds, het commando van de Iraanse Revolutionaire Wacht, opgepakt en meegenomen naar Irak voor ondervraging. Er zijn waarschijnlijk mensen bij vermoord. Maar de schaal en de bevoegdheden die de CIA en de Joint Special Operations Command (JSOC)hebben, zijn nu significatief uitgebreid, volgens mijn informant.
Onder federale wetten is een presidentieële finding (besluit) geheim en moet het worden uitgevoerd als een geheime operatie. Het moet slechts minimaal bekend worden gemaakt aan de partijleiders van de Democraten en de Republikeinen en aan de hoogste leden van hun veiligheidscomités — de zogenaamde Gang of Eight. Er kan dan ook geld van vorige operaties worden voor doorgesluisd.
“Het besluit is officieel gericht op het ondermijnen van Iran’s nucleare ambities en op de omverwerping van de regering” zegt mijn informant. “Voor het project wordt samengewerkt met oppositiegroepen, die geld krijgen.” Het besluit beveelt een hele reeks nieuwe activiteiten aan in Zuid-Iran en in het oosten waar de Baluchi’s sterk staan”.
Alhoewel sommige Congresleden problemen hadden met aspecten van het besluit – er was veel discussie volgens mijn informant – werd het geld toegekend. Met andere woorden, sommige leden van de Democratische partij —de leiders van het Congres sinds de verkiezingen in 2006 — waren bereid om akkoord te gaan met het in het geheim steunen van undercover-operaties in Iran, terwijl hun presidentskandidaat Barack Obama voor de diplomatieke weg kiest….
De vraag kwam in een periode dat het Congres bijna klaar was met een National Intelligence Estimate (N.I.E) van december, waarin geconcludeerd werd dat Iran in 2003 gestopt was met zijn programma voor de bouw van atoomwapens. De regering-Bush negeerde de betekenis van de N.I.E. Terwijl ze lippendienst beleed aan een diplomatieke aanpak, ging ze toch door met te beweren dat er dringend actie tegen de atoomdreiging van Iran nodig is. President Bush trok de conclusies van de N.I.E. in twijfel. Mensen als de ministers van Defentie Robert Gates en van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice, deden hetzelfde. (Net als Senator John McCain.) Inmiddels worden er berichten verspreid dat de Iraanse regering betrokken is bij de dood van Amerikaanse soldaten in Irak door commando-eenheden naar Irak te sturen en door materiaal te leveren aan het Iraakse verzet. (De betrouwbaarheid van deze beweringen wordt in vraag gesteld bv door de The New York Times.)
Militaire en civiele medewerkers van het Pentagon zijn, net als het Witte Huis, bezorgd over de nucleaire ambities van Iran maar zijn het niet over eens of een militaire aanval de juiste oplossing is. Sommige ambtenaren van het Pentagon hebben de media en het Congres laten weten dat het bombarderen van Iran geen valabele optie is tegen de nucleaire proliferatie van Iran en dat meer diplomatie nodig is.
Een Democratische senator vertelde me eind vorig jaar, tijdens een lunchontmoeting, dat minister van Defensie Gates een ontmoeting had met de Democraten in de Senaat. (Zo’n ontmoetingen hebben vaak plaats.) Gates waarschuwde voor de consequenties van een in scène gezette preventieve aanval van de regering-Bush op Iran. ” We creëren daarmee generaties van jihadisten, en onze kleinkinderen zullen daar nog tegen vechten hier in Amerika”, zei hij. Gates’s commentaren verbaasden de Democraten aan de lunch, en een senator vroeg of Gates sprak voor Bush en vice-president Dick Cheney. Gates’s antwoordde daarop volgens de senator: “Laten we zeggen dat ik voor mezelf spreek.” (Een woordvoerder van Gates bevestigt dat hij de consequenties van een aanval besprak op de bijeenkomst maar kon niets zeggen over de inhoud, om de senator niet tegen te spreken.)
De verzamelde stafchefs, met als voorzitter admiraal Mike Mullen, hebben tegengesparteld tegen de druk van het Witte Huis om een aanval te lanceren op Iran, vertelde mijn informant. Net zo als een adviseur van het Pentagon die betrokken is bij de “war on terror” zei dat “minstens tien hoge officieren, waaronder bevelhebbers”— de vier stafofficieren die de militaire operaties leiden over de hele wereld —”hun gewicht in de schaal hebben gelegd in die kwestie.”
De meest vooraanstaande officier is admiraal William Fallon, die tot voor kort het hoofd was van het “U.S. Central Command”, dat verantwoordelijk is voor alle Amerikaanse troepen in Irak en Afghanistan. In maart heeft Fallon ontslag genomen onder druk, na een aantal interviews waarin hij zijn reserves uitte over een militaire aanval op Iran. Fallon zei in de Financial Times vorig jaar dat het doel van de Amerikaanse politiek is het gedrag van Iran te veranderen. Een militaire aanval is niet de beste manier om dat te bereiken.
(Uitpers, nr. 101, 10de jg., september 2008)
Seymour Hersh schrijft voor The New Yorker en is bekend voor zijn onderzoeksjournalistiek.
Bron : http://www.newyorker.com/reporting/2008/07/07/080707fa_fact_hersh
