Ik wil het graag hebben over de brutale aanval op de vrijheidsvloot om de blokkade om Gaza te doorbreken vanuit een ander uitgangspunt. Een uitgangspunt dat praktisch niet genoemd is en gemarginaliseerd is gedurende de ontwikkelingen van alle gebeurtenissen, het uitgangspunt van volharding (Sumud) en de continuïteit van het volksverzet ondanks de moeilijke situatie veroorzaakt door de blokkade en ondanks de vele opofferingen van ons volk in Gaza.
Natuurlijk wil ik het belang van deze vrijheidsvloot en alle andere vloten die gekomen zijn en nog komen niet kleiner maken. Maar zonder de volharding van onze mensen in Gaza en hun constante verzet en de opoffering van alle waardevolle levens,zou het geweten van de wereld niet geraakt zijn en er zouden geen mensen zijn geweest die over land en zee naar de Gaza strip zouden zijn gegaan.
Het doel van Israël om de blokkade te handhaven is duidelijk en bekend: het verzet op de knieën krijgen en het naar beneden trekken in de maalstroom van nutteloze onderhandelingen, het opleggen aan ons volk van de Israëlische-Amerikaanse oplossing, waaronder het opgeven van alle nationale componenten en acceptatie van een monsterstaat en een namaak zelfstandigheid voor het opgeven van het recht op terugkeer van alle vluchtelingen en zelfbestuur voor het Palestijnse volk.
Om deze Israëlische-Amerikaanse “vrede” op te leggen heeft Israël veel oorlogsmisdaden en misdaden tegen de mensheid begaan. De laatste aanval op de flotilla is een van deze misdaden. Maar we mogen niet de misdaden vergeten die Israël heeft begaan anderhalf jaar geleden toen het een uitroeiingoorlog begon tegen de Gazastrook wat leidde tot de dood van 1450 martelaren, duizenden gewonden, en een grote vernietiging van huizen en infrastructuur.
De martelaren die gevallen zijn op der Vrijheidsvloot zijn deel van de martelaren van Palestina. Het bloed van de gewonden is gemengd met het bloed van het Palestijnse volk.
Maar ik wil me concentreren op de echte helden. De kinderen van Gaza die zich verzetten met hun blote lijf, Israëlische raketten afgevuurd uit Apache-helikopters en F16’s van Amerikaanse makelij. Het zijn de mannen van Gaza, gravend in de grond, zoekend naar een hap voedsel, het zijn de zieken, die hun pijn en verwondingen met zich meedragen wegens een gebrek aan medicijnen,het zijn de moeders die de honger van hun kinderen moeten aanzien.
Het is deze volharding die Israël helemaal gek maakt, en waardoor ze zich gedragen als een wilde stier.
Met alle respect en bewondering voor iedereen op de hulpkonvooien en alle pogingen om de blokkade te doorbreken, het is ongetwijfeld de continuïteit van het verzet en de volharding die de enige garantie geeft voor het breken van de blokkade.
De Israëlische lobby en pers hebben hun propaganda rondgestrooid, en ze worden nagepraat door de internationale media die erg vooringenomen zijn als het om Israël gaat, maar ze kunnen niemand meer voor de gek houden.
Wie gelooft nou dat de Israëlische soldaten gingen schieten uit zelfverdediging omdat ze aangevallen werden door de activisten.
Wie gelooft de getuigenis van de Israëlische soldaat die zei “We hadden geen wapens, alleen wat geweren als laatste redmiddel”. Terwijl de hele wereld beelden zag van zwaarbewapende soldaten. Wie gelooft nou dat ze hun wapens alleen gebruikten als laatste redmiddel, en alleen maar op benen schoten. Degene die de Israëlische versie leest, kan eruit opmaken dat het de activisten waren die de Israëlische marine aanviel.
Volgens mij hebben de Israëlische media een aanvullende cursus “de kunst van het liegen” nodig.
Ik wil de beschuldigingen over het Arabische onvermogen om de blokkade te breken niet herhalen. Eigenlijk is het geen onvermogen maar gaat het om medeplichtigheid en vaak om feitelijke medewerking in het handhaven van de blokkade.
Ik ben niet iemand die gelijk een gat in de lucht springt als ik hoor dat de Rafah crossing open is tot nader order. Later zullen we wel merken tot wanneer die open blijft. Het is een belangrijkere vraag welke goederen men wel of niet toestaat.
Ik ben pas echt gelukkig wanneer we gaan zien dat Egyptische bulldozers de crossings afbreken. Maar dit zal pas gebeuren als Egypte opstaat uit de schoot van Amerika en Israël en terug komt in de schoot van de Arabische naties.
Ik ben ook niet iemand die gelijk een gat in de lucht springt na de veroordeling van de Palestijnse Autoriteit in Ramallah. Deze woorden lossen de honger niet op noch beschermen ze tegen de angst. Het herinnert ons aan de veroordeling van de oorlog tegen Gaza terwijl men in werkelijkheid een actieve rol speelde in deze oorlog.
Hoe kan deze veroordeling eerlijk zijn terwijl men nog steeds deelneemt aan de nutteloze “vredesonderhandelingen”.
Het enige waar de autoriteiten in Ramallah in geïnteresseerd zijn is de Israëlische misdaden gebruiken in hun overleg over “nationale eenheid” wat hen de zekerheid geeft om door te gaan met praten over de Israëlische-Amerikaanse oplossingen.
Tenslotte ben ik ook niet een van degene die verheugd is na het horen van de Turkse verklaringen. Ik waardeer de positieve veranderingen in de Turkse politiek, maar Turkije heeft nog een lange weg te gaan voordat het afstand kan nemen van het imperialistische kamp. De eerste stap voor Turkije zou zijn om uit de NAVO te stappen en de diplomatieke en militaire betrekkingen met Israël te verbreken.
Het verzet in Gaza, dat onderdeel is van het Arabische en het internationale verzet tegenover het wereldimperialisme moet overleven en doorgaan om zich te voegen bij alle vrije volkeren op de wereld totdat victorie en vrijheid is bereikt voor iedereen.
(Uitpers nr. 122, 11de jg., juli-augustus 2010)