Vijf jaar oorlog. Vijf jaar vernietiging. Vijf jaar verzet

My brain hurt like a warehouse, it had no room to spare
I had to cram so many things to store everything in there
Five years
Five years
Five years
Five years

(David Bowie)  

Een aantal mythes die de VS hebben gehanteerd om de invasie en bezetting van Irak te rechtvaardigen, zijn reeds doorprikt. Andere blijven nog steeds overeind. Vijf jaar oorlog is het gepaste moment om enkele voorgekauwde denkbeelden in vraag te stellen. De meeste mensen weten nu wel dat Bush en zijn Administratie gelogen hebben. De Bush bende heeft exact 935 keer gelogen tussen 11 september 2001 en 19 maart 2003 om hun invasie te rechtvaardigen. Media-spotters hebben dat precies berekend.
Zo waren er geen massavernietigingswapens, waren er geen banden met Al Qaeda en was het ook al geen oorlog om democratie te brengen. Dat laatste heeft Alan Greenspan, ex-baas van de FED, voldoende duidelijk gemaakt. Het was de olie die de belangrijkste drijfveer was voor de invasie.

Veelal wordt aangenomen dat de oorlog in Irak een mislukking is en dat de Bush-administratie geen plan had voor de naoorlogse opbouw en organisatie van het land; dat de VS een kortzichtige politiek hebben gevoerd, maar dat ze nu ernstige inspanningen leveren om deze fout te herstellen.

Deze stelling is m.i. onjuist. Sinds april 2003 werd het leger en de politie ontbonden, alle ministeries geplunderd, behalve de ministeries van olie en informatie. Alle akten betreffende de burgerlijke stand, kadaster enz., kortom: alles wat nodig is voor de organisatie van een samenleving, werd met een dodelijke precisie en in sneltreinvaart vernietigd. Plunderingen werden gedoogd en zelfs aangemoedigd. Een verantwoordelijke voor het nationaal museum in Bagdad stelde: “Onder het bewind van Saddam kon je worden gefolterd en gedood als je iemand een archeologisch voorwerp liet stelen; in het Irak van vandaag zal je waarschijnlijk worden gefolterd en neergeschoten als je iemand het stelen van een archeologisch waardevol voorwerp belet”.

De gehele organisatie van het land werd verder ontmanteld via de zgn “debaathificatie-campagne”, waarbij honderdduizenden bekwame ambtenaren, techniekers, intellectuelen, hun job kwijt raakten. De hele organisatie van de samenleving werd volgens sektarische lijnen terug “opgebouwd”. Tot op heden is door die algehele onbekwaamheid van de VS enkel de corruptie  tot ongekende hoogten gestegen. In het “Annual Corruption Ranking” rapport van 27 september 2007 geniet Irak de twijfelachtige eer om  het derde meest corrupte land ter wereld te worden genoemd. Zelfs Haïti staat hoger in de rangschikking. Van een ernstige poging tot wederopbouw is vooralsnog geen sprake. En dat lijkt ook niet de bedoeling.

Sinds de invasie in maart 2003 werd de totale infrastructuur: water, electriciteit enz.. vernietigd. De civiele infrastructuur was al eens vernietigd in 1991, maar terug gedeeltelijk hersteld door de Irakezen zelf, ondanks een strikt embargo en zonder buitenlandse hulp. Een VN rapport uit 2005 concludeert dat 84% van Irak’s instellingen voor Hoger Onderwijs werden “vernield, beschadigd en geplunderd”.

Ganse steden werden vernietigd: Fallujah (75% van de bevolking gevlucht), Al Qaim (75% van de bevolking gevlucht), Tel Afar, Ramadi (70% van de bevolking gevlucht), Haditha, Baquba en Bagdad, waar muren werden opgetrokken tussen verschillende buurten. En terwijl ik dit schrijf is een offensief tegen Mosul aan de gang: de zoveelste urbicide. De oliebevoorrading is barslecht en mensen moeten dagenlang aanschuiven om kerosine en benzine in te slaan. Dat in een land dat de nr 2 is voor bewezen oliereserves.

Een Oxfam-rapport van 29 juli 2007 concludeert dat 9 miljoen Irakezen onmiddellijke noodhulp nodig hebben, en bijna de helft van de Irakese bevolking in absolute armoede leeft.
4 miljoen Irakezen hebben niet voldoende voedsel en hebben verschillende vormen van humanitaire hulp nodig. Slechts 60% van deze 4 miljoen mensen hebben toegang tot de voedselrantsoenen. 70% van de Irakezen hebben geen toegang tot zuiver water. 80% hebben geen veilige toegang tot sanitaire voorzieningen.

Volgens onderzoeken van The Lancet uit 2006 en ORB in 2007 heeft deze oorlog al meer dan één miljoen slachtoffers geëist.

Volgens de meest recente statistieken bedraagt het aantal vluchtelingen 2.500.000 à 3 miljoen  en nog eens 2 miljoen vluchtelingen binnen Irak. Dit zijn conservatieve cijfers. Iedere dag ontvluchten 2.000 Irakezen hun huizen. De meesten vluchten nadat ze bedreigd werden door doodseskaders of milities. Van de vluchtelingen in Irak zijn er 65% kinderen jonger dan 12 jaar. Voor Bagdad, vanwaar 63,6% van het aantal binnenlandse vluchtelingen komen, is het aantal kinderen onder de 12 jaar zelfs 75,7%. (cijfers: Iraqi Red Crescent Report 04 November 2007 en UNHCR 11/11/2007). De werkloosheidsgraad bedraagt 60 à 70%. De debaathificatie en de vlucht van de Irakese geschoolde ingenieurs en technici heeft bijvoorbeeld een “petroleum exodus” tot gevolg en de meerderheid van de ingenieurs en technici in de olievelden in het Zuiden van Irak worden thans geïmporteerd uit Texas en Oklahoma.

Volgens een communiqué van het Irakese Ministerie van arbeid en Sociale Zaken zijn er 4,5 miljoen Irakese weeskinderen, waarvan er 500.000 op straat leven en 800 verblijven in VS-gevangenissen. Slechts 28% van Irak’s 17-jarigen heeft het eindexamen van de middelbare school afgelegd en slechts 40% van diegenen die hun examen hebben afgelegd zijn geslaagd. Veel van de 220.000 gevluchte kinderen van lagere schoolleeftijd zijn niet meer naar school gegaan, dit bovenop de 760.000 kinderen die in 2006 niet meer naar de lagere school gingen. (bron: Unicef-rapport 21/12/2007). Het Irakese Ministerie van Volksgezondheid heeft in een studie becijferd dat ongeveer 70% van de lagere schoolkinderen lijdt aan trauma-gerelateerde stresssymptomen zoals bedwateren of stotteren.
Een rapport van het Ministerie van Onderwijs heeft becijferd dat tijdens de eerste 4 maanden van 2007 64 kinderen werden gedood en 57 gewond in 417 aanslagen op scholen. Meer dan 47 kinderen werden ontvoerd op weg van of naar school en 311 leraars werden gedood en 158 gewond in aanslagen. Begin 2006 rapporteerde het United States Committee on Refugees and Immigrants dat meer dan 40% van de Irakese middenklasse het land is ontvlucht. Universiteiten en Medische instellingen zijn het hardst getroffen en sommige rapporten beweren dat slechts 20% van alle hoogopgeleide Irakese academici en dokters in het land gebleven zijn. Volgens het recente Medact rapport van 16/01/2008 hebben 75% van de Irakese dokters, apothekers en verpleegsters hun job verlaten en de meesten zijn gevlucht naar het buitenland. Het BRussells Tribunal beschikt over een lijst met 345 vermoorde Irakese academici.

2000 dokters werden vermoord en meer dan 300 journalisten en mediawerkers.

Narmeen Othman, Irak’s minister voor vrouwenzaken, schat het aantal weduwen in Irak op 2 miljoen, dit in een land met 27 miljoen inwoners.

Nog meer cijfers:

Het niveau van geweld tegen religieuze en etnische minderheden is zonder voorgaande, en sommige minderheden riskeren te worden uitgeroeid of totaal te verdwijnen uit Irak, volgens een rapport van de “Minority Rights Group International” van 11/02/2007.

De coalitie heeft wapens met verarmd uranium, clustermunitie, witte fosforbommen en ander verboden wapentuig gebruikt tegen de burgerbevolking.

Ik kan zo nog een tijdje doorgaan. Maar één besluit kan al getrokken worden: de Irakese staat en natie werden grondig vernietigd. En deze Tsunami “made in USA” raast onverminderd voort over het land. Dit was ook de bedoeling en totaal in overeenstemming met het motto van neoconservatieve ideologen zoals Michael Ledeen: “creative destruction is our middle name, We do it automatically. . . . It is time once again to export the democratic revolution.” Of nog beter geformuleerd door Adam G. Mersereau, voormalig marinier: “Total war not only destroys the enemy’s military forces, but also brings the enemy society to an extremely personal point of decision, so that they are willing to accept a reversal of the cultural trends. The sparing of civilian lives cannot be the total war’s first priority. . . . The purpose of total war is to permanently force your will onto another people.”

Kan het nog duidelijker?

Hadden de VS dan geen plan? Ja, wat U hierboven hebt gelezen is allemaal “part of the plan”.
Volgens een recente opinie van William Kristol, één van de PNAC ideologen [PNAC: Project for a New American Century, nvdr], is er alleen maar reden tot optimisme voor de VS: bijna alle doelen die werden gesteld voor de invasie werden ook bereikt: permanente gigantische militaire basissen, de grootste VS ambassade ter wereld (kostenplaatje 1 miljard dollar), Irak teruggebracht naar het Stenen Tijdperk, de controle over de ganse Irakese samenleving in handen van de VS, de Irakese markt opengebroken voor de multinationale ondernemingen, alle bedrijven geprivatiseerd door de beruchte “Bremer orders” van VS proconsul Paul Bremer; ja zelfs de landbouw werd ingepalmd door  firma’s als Monsanto en honderden van de oudste graansoorten uit de “bakermat van de beschaving” werden door een desastreuze landbouwpolitiek van de kaart geveegd. Ook de nieuwe “grondwet” werd onder VS supervisie opgesteld. De nieuwe oliewet is zo goed als goedgekeurd en de olie-maatschappijen hebben de koek reeds verdeeld. De VS-onvriendelijke patriottische elementen werden het land uitgejaagd. Enz. enz.. De counter-insurgency strategie werpt zijn vruchten af (zie verder) en Irak zal zich de komende 4 decennia niet kunnen herstellen van deze tsunami, en zich zeker niet meer kunnen ontwikkelen tot een regionale macht die Israël kan bedreigen, zelfs indien de VS zich nu zouden terugtrekken.

Game, set and match voor de VS? Neen, want de factor waar de VS geen rekening mee hadden gehouden in hun plannen, is het Irakees volksverzet, dat de VS gedwongen heeft om exuberante uitgaven te doen in een oorlog die de VS en de rest van de wereld in een diepe economische crisis dreigt te storten.

Volgens berekeningen van de Quaker vredesbeweging in de VS kost één dag oorlog in Irak 720 miljoen dollar. Daarmee kunnen 6.482 nieuwe huizen worden gebouwd. 1.274.336 huizen kunnen worden uitgerust met groene (zonne-) energie. Gratis gezondheidszorg voor 163.525 mensen gedurende één jaar. Volgens Nobelprijslaureaat Joseph Stiglitz zijn deze cijfers zwaar onderschat. Ze gaan immers uit van een kost van 1.000 miljard dollar voor vier jaar oorlog. Stiglitz berekende in zijn nieuw boek dat vijf jaar Irak oorlog al 3 triljoen dollar kostte.

Stiglitz in de Washington Post 08/03/2008: “Opiniepeilingen zeggen dat de grootste zorg voor de kiezers de economische toestand is, niet de oorlog. Maar je kan onmogelijk die twee loskoppelen. De VS zullen nog decennia lang de prijs betalen voor hun Irak-avontuur. En het kostenplaatje zal alleen maar stijgen hoe langer we in Irak blijven”.
De crisis in de VS is dus niet zomaar hypotheek-crisis, niet zomaar een cyclische slingerbeweging van de economie, maar heeft alles te maken met de kost van de Irak-oorlog. En dat is geheel in overeenstemming met wat het Irakees verzet had beloofd: “we zullen ervoor zorgen dat de VS meer geld moeten besteden in Irak dan dat ze er als oorlogsprofiteurs kunnen uithalen. Ze zullen leegbloeden in Irak.”

Volgens de meest recente statistieken van het “Brookings Institution” in Washington bedraagt het aantal “coalitie”-troepen (februari 2008) 166.895 eenheden, waarvan 157.000 VS soldaten. Het aantal “contractors” (huurlingen), bedraagt bijna 200,000. Dit betekent dat er meer huurlingen zijn dan reguliere soldaten, zelfs na de “surge”. Deze huurlingen moeten zich aan geen enkele militaire wet houden en hun misdaden worden zelden of nooit bestraft. De troepensterkte van de Irakese leger bedraagt 197.254 eenheden (februari 2008). De Irakese security Forces – w.o. de notoire Special Police Commando’s- zijn 200.132 man sterk.

De “surge” heeft ook een “surge” meegebracht van het aantal luchtbombardementen, meer dan vervijfvoudigd in 2007 t.o.v. 2006 (bron Washington Post), en een “surge” van het aantal binnenlandse vluchtelingen met 272% tegenover 2006. (bron IRCS 04/11/2007)

Kortom: meer dan 750.000 manschappen worden ingezet om de “veiligheid” te garanderen.
En toch slagen ze daar niet in. Integendeel: de veiligheidssituatie gaat er nog steeds op achteruit. De mensen vluchten nog massaler naar veiliger oorden in binnen- en buitenland sinds de “surge”. Een voorbeeld: toen Bush in Augustus 2007 voor het eerst het succes van de “surge” aankondigde  is het aantal binnenlandse vluchtelingen spectaculair gestegen: van augustus tot september met 368.479  eenheden tot 2.299.425 (bron:  International Organization for Migration (IOM) september 2007).

Dat de VS in een moeras verzeild zijn geraakt, en voorlopig geen andere landen hebben kunnen aanvallen, zoals ze hadden beloofd, heeft alles te maken met het niet-aflatende Patriottisch verzet.

Het gemiddelde aantal aanslagen in Irak was in de eerste helft van 2007 meer dan verdubbeld tegenover 2006, tot 185 aanvallen per dag.  Dat zijn er 1.300 per week en meer dan 5.500 per maand.  75% van deze opgetekende “incidenten” waren direct gericht tegen de coalitietroepen en 17% tegen de Iraakse troepen. De overblijvende 8% zijn de bomaanslagen etc.. waarbij onschuldige burgerslachtoffers vallen.  Maar deze laatste zijn wel de enige incidenten waarover de pers bericht. (bron: Brookings-institution) Verder zullen we aantonen dat er voldoende grond is om sommige of vele van deze bomaanslagen toe te schrijven aan “covert operations” van de bezettingsmacht.  De aanvallen op de VS troepen zijn in de 2de helft van 2007 wat achteruitgegaan, maar toch blijft 2007 het dodelijkste jaar voor de VS-troepen, ondanks de “surge”.

Diverse getuigenissen bevestigen ons dat het Irakees verzet het enige is dat afdoende bescherming en veiligheid kan bieden aan de zwaar geteisterde burgerbevolking. De VS kan dit verzet niet klein krijgen omdat het de steun geniet van de grote meerderheid van de bevolking. En dit verzet, dat legaal en legitiem is volgens het internationaal recht, verdient onze volledige steun.

De eenmaking van het Iraakse verzet blijft ondanks alle verdeelpogingen vooruitgaan. Alle verzetsgroepen hebben zich akkoord verklaard met volgende drie eisen alvorens tot onderhandelingen over te gaan met de VS:

1. Een Amerikaanse verklaring tot onvoorwaardelijke terugtrekking als voorwaarde voor onderhandelingen
2. Compensaties voor alle geleden schade
3. De afschaffing van alle besluiten en wetten genomen onder de bezetting.

Het Iraakse verzet heeft de VS vastgezet. Zo kwamen in verschillende Latijns-Amerikaanse landen voor het eerst linkse krachten aan de macht zonder dat de VS in staat waren om militair tussenbeide te komen.

De VS administratie en de massamedia zijn er, in tegenstelling tot de oorlog in Vietnam, wonderwel in geslaagd om de mensen een rad voor de ogen te draaien. De meeste Irakezen waarmee we contact hebben drukken ons op het hart dat er geen burgeroorlog is in Irak. Er zijn sektarische spanningen, dat wel, maar die worden gecreëerd en aangevuurd door de bezetter. Volgens alle statistieken zijn de Irakezen er van overtuigd dat het sectair geweld wordt veroorzaakt door de VS en dus zal verminderen als de bezetter zich terugtrekt.

Het volksverzet blijft buiten beeld in onze media, enkel de bomaanslagen worden ons dagelijks ingelepeld. Maar wie is verantwoordelijk voor de kidnappings, de bomaanslagen, de sectaire moorden?

Wie zijn de diverse actoren die voor de instabiliteit in Irak zorgen? Wie creëert de condities voor het uitbreken van een burgeroorlog? We doen een poging om een tipje van de sluier op te lichten.

Lang voor de invasie waren de VS en hun bondgenoten betrokken bij de training en bewapening van tienduizenden anti-Irak collaborateurs. De trainingen gebeurden o.a. in Hongarije en Kosovo. De meest in het oog springende milities zijn:

1. Het Iraqi National Congress (INC) geleid door Ahmed Chalabi.
2. Het Iraqi National Accord (INA) geleid door Iyad Allawi, de man die wordt aanbevolen door de VS en VK om Irak te regeren.
Beide groepen bestaan uit Irakese ballingen (w.o. anti-Baathisten), getraind en bewapend door de VS en VK.
3. De Badr Brigade, de gewapende vleugel van Da’awa/SCIRI religieuze partijen, islamisten, geleid door Abdul Aziz Al-Hakim, Ibrahim Al-Jaafari an Nuri Al-Maliki. De groep bestaat uit duizenden Irakese ballingen en illegale Iraanse migranten die uitgewezen werden uit Irak in de tachtiger jaren van vorige eeuw. De groep wordt getraind en bewapend door Iran en de VS.
4. De Koerdische militie (Peshmerga) geleid door oorlogsheren en getraind en bewapend door de VS en Israël.
5. De Sadr movement (gekend als de Mehdi Army), geleid door Moqtada Al Sadr. De beweging verzette zich aanvankelijk tegen de bezetting, maar stapte in het politiek proces  en maakt deel uit van de collaboratie-regering. Sindsdien worden veel standrechterlijke moorden toegeschreven aan deze beweging.

Sinds de invasie muteerde elk van deze milities in verschillende groepen doodseskaders en criminele bendes zoals de Wolf brigade, de Karar brigade, de Amarah brigade, de Defenders of Kadhimiyah, de Falcon brigade, de Scorpions brigade en de Special Police Commandos. Ze worden bewapend en gefinancierd door de VS en hun bondgenoten, en zijn volledig geïntegreerd in de bezettingsmacht. Elke groep wordt zorgvuldig gebruikt door de bezetter om de Irakese bevolking te terroriseren in een campagne die werd opgezet om de steun te verhinderen van het Irakese volk aan het Irakees verzet. De VS militairen hebben immers al meermaals openlijk toegegeven dat, waar de steun aan het verzet groot is, “het volk de prijs betaalt voor de steun die ze aan het verzet geeft” (Newsweek 14/01/2004). Met andere woorden: Irakese burgers worden opzettelijk geviseerd en geterroriseerd omdat ze de bezetting verwerpen.

John Pace, speciaal VN gezant in Bagdad, kwam tot het volgende besluit: “Sommige milities zijn geïntegreerd in de politie en dragen politie-uniformen. De Badr-brigades zijn hoofdzakelijk diegenen die de moorden verrichten. Zij zijn het meest berucht.” (bron: the Guardian, 2 maart 2006)

Een artikel in de Sunday Telegraph van 02 april 2007 toont aan dat een geheime elite-eenheid van het Britse leger actief bezig is om Irakese “opstandelingen” en terroristen te rekruteren en te trainen als dubbelagenten. Dit gebeurt in de Green Zone. Britse Special Forces rekruteren en trainen “terroristen” om de etnische spanningen te verhogen. Een elite SAS vleugel, “Special Reconnaissance Regiment” (SRR), met een in bloed gedrenkt verleden in Noord-Ierland, opereert ongestraft en levert geavanceerde springstoffen. Van sommige aanslagen worden dan Iran of Al Qaeda beschuldigd.
Deze eenheid wordt geleid door Lt. Col. Gordon Kerr, die zijn sporen heeft verdiend in Noord-Ierland. “Undercover” VS-soldaten staan hen bij. De eenheid wordt “Task Force Black” genoemd.

Dit versterkt het vermoeden van vele waarnemers dat de Britse en Amerikaanse soldaten tot over hun oren verwikkeld zijn in bomaanslagen en aanslagen in Irak, die daarna worden toegeschreven aan Sunni opstandelingen, Iran, of één of andere terrorristische groep zoals Al Qaeda.

C. Facilities Protection Services

Minister van Binnenlandse zaken Jawad Al-Bolani beschuldigde op 12 oktober 2006 de Facilities Protection Services (FPS) van standrechterlijke moorden. De FPS, een staat in de staat, een niet geregulariseerde gewapende macht van 150.000 à 200.000 man sterk, waarin alle huurlingen (contractors) zijn ondergebracht, werd opgericht door Paul Bremer. “Telkens we iemand  aanhouden ivm een moord, is het zelden iemand die tewerkgesteld is door het ministerie van defensie of binnenlandse zaken. De meesten blijken te werken voor het FPS”, aldus Al-Bolani.

Ook de vorige minister van Binnenlandse Zaken, Bayan Jabr, associeerde het FPS met de doodseskaders die opereren binnen de politie en die de desintegratie van Irak beogen.

Volgens o.a. Greg Jaffe van de Wall Street Journal worden de “Special Police Commando’s”, die ressorteren onder het Ministerie van Binnenlandse Zaken, overal in Irak ingezet en zijn zij verantwoordelijk voor de criminele moordoperaties, ook wel de “Salvador-optie” genoemd, en dit met het volle medeweten van de VS. Op het eind van 2003, toen het duidelijk werd dat de bevolking in opstand kwam tegen de bezetting, werd in het budget voor 2004 3 miljard dollar van de 87 miljard voorbehouden voor het creëren van milities en covert operations, m.a.w.: counter-insurgency. Negroponte, oud ambassadeur van Honduras die de vuile oorlog overzag in Midden-Amerika in de jaren 80 van de vorige eeuw, werd getransfereerd naar Irak en kreeg daar dezelfde taak toegewezen. De twee verantwoordelijken om een nieuwe politiemacht op te richten waren James Steele, die nog meegewerkt heeft aan het Phoenix programma in Vietnam en verantwoordelijk was voor de doodseskaders, de beruchte 4de Brigade in El Salvador, en Steven Casteel, een voormalig DEA topman die de Colombiaanse paramilitaire doodseskaders mee omkaderde.

In het geval van de 4de Brigade bijvoorbeeld was de toepassing van “death squads”-tactieken bepalend om de guerrilla’s uiteindelijk te verslaan; voor anderen, zoals de katholieke priester Daniel Santiago, had de aanwezigheid van mensen zoals Steele een heel andere betekenis:
“In El Salvador worden mensen niet zomaar gedood door doodseskaders. Ze worden onthoofd, waarna hun hoofden worden opgespietst en gebruikt om het landschap te vullen.  Mannen worden door de Salvadoraanse politie niet enkel afgeslacht; hun afgesneden genitaliën worden in hun mond gestopt.  Salvadoraanse vrouwen worden niet enkel door de Nationale Garde verkracht; hun baarmoeders worden uit hun lichaam gesneden en gebruikt om hun gezicht te bedekken.  Het volstaat niet om kinderen te doden; ze worden over prikkeldraad gesleept tot het vlees van hun botten valt, terwijl de ouders gedwongen worden toe te kijken. ” (Geciteerd door Chomsky)

Niet lang nadat deze heerschappen de Special Police Commandos hadden opgericht, bewapend en getraind, begonnen de verschrikkelijke slachtpartijen, die zoals hierboven vermeld, opvallend veel gelijkenissen vertonen met de counter-insurgency operaties in Latijns-Amerika.

Op 30 april 2006 schreef de Organisation for Follow-up and Monitoring: “Na exacte telling en documentatie, kunnen wij bevestigen dat 92% van de 3.498 lichamen die op diverse plaatsen in Irak werden gevonden, van mensen waren die werden gearresteerd door officiëlen van het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Niets was geweten over het lot van deze arrestanten tot hun vreselijk toegetakelde, doorzeefde en gemartelde lichamen werden teruggevonden. Het is beschamend dat deze misdaden worden geminimaliseerd en dat er geen onderzoek gebeurt.”

Het Britse medisch tijdschrift “The Lancet” becijferde dat de invasie en bezetting van Irak tussen 426.000 en 794.000 Irakese slachtoffers heeft geëist (tot 2006). De grote meerderheid (92%) van deze doden zijn het resultaat van direct geweld. 31% van de slachtoffers waren gedood door de VS en coalitie-troepen. Vooral luchtbombardementen zouden verantwoordelijk zijn voor een groot aantal slachtoffers, maar ook extreme folteringen en vuurgevechten.

Het Irakese Red Crescent, gelieerd met het Rode Kruis, beweert dat de VS troepen een grotere bedreiging vormen voor hun werk dan aanvallen door “opstandelingen”.

Besluit: Al deze actoren helpen om onder de bekwame leiding van de VS en de Britten, de soevereine staat Irak te vernietigen, een burgeroorlog te creëren, de bevolking te traumatiseren, te doden en op de vlucht te drijven, de middenklasse te decimeren en de minderheden uit te roeien.

De laatste groep die volledigheidshalve dient te worden vermeld in deze lijst zijn de ordinaire criminele bendes, die bv. ontvoeringen organiseren voor losgeld. Zij spelen evenwel een marginale, doch instrumentele rol in de huidige instabiliteit in Irak. Omdat deze misdrijven niet worden onderzocht krijgen de slachtoffers de indruk dat in het nieuwe democratische Irak het recht onbestaande is en dat het dus aangeraden is met de familie naar veiliger oorden te vluchten. Ik vernoem het banditisme en de ordinaire criminaliteit, die welig tieren, slechts aan het einde van deze lange rij, omdat dit de enige groep is die niet structureel verbonden zou zijn met de bezettingsmacht of de Vichy-regering. De ongelimiteerde straffeloosheid echter, waarmee criminelen onder het waakzaam oog van 750.000 ordehandhavers en duizenden intelligence officers hun misdaden kunnen uitvoeren zonder angst om vervolgd te worden, doet het vermoeden rijzen dat de bezetter op zijn minst deze misdrijven laat gebeuren om zoveel mogelijk “creative chaos” te creëren, teneinde hun mandaat als bezetter te kunnen rechtvaardigen en voortzetten.   
 
Standpunt 4. De vredesbeweging is er niet in geslaagd om doorheen de mist van de grote media de leugens te ontmaskeren en een solidariteitsbeweging te creëren met het ILM (Iraqi Liberation Movement)

In een notendop werd geprobeerd om aan te tonen dat de oorlog in Irak in wezen niet verschillend is van de diverse counter-insurgency oorlogen die de VS de voorbije 50 jaar heeft gevoerd van Guatemala tot Indonesië. En in al die landen stond de globale vredesbeweging aan de kant van de lokale bevolking en haar streven naar soevereiniteit. Waarom aarzelt de vredesbeweging dan nu om het volksverzet in Irak voluit en zonder restricties te steunen? Ik heb geprobeerd om het blinde en zinloze geweld in Irak te kaderen in de VS-politiek om het verzet tegen de bezetter te breken. Het volksverzet is wezenlijk verschillend van dit blinde geweld.  De ware aard van deze oorlog, de brutaliteit van de bezetter en de ware aard van het volksverzet in Irak  zou voor iedere vredesactivist duidelijk moeten zijn. En de enige richting die de vredesbeweging kan inslaan  is de Irakezen in hun streven naar zelfbeschikking onvoorwaardelijk te ondersteunen.

In dit artikel werd ook gepoogd om aan te tonen dat de vernietiging van Irak en het creëren van sectaire spanningen intentioneel is gebeurd en “part of the plan”was. Dus kan de enig mogelijke conclusie zijn dat de  bezetter onmiddellijk moet opkrassen om verder onheil te voorkomen. Een volledige, onmiddellijke en onvoorwaardelijke terugtrekking is ook volgens de meerderheid van de Irakezen de enige weg om het geweld te verminderen. Ook al omdat de beruchte milities met de Amerikaanse tanks Irak zijn binnengekomen en dus met de VS tanks waarschijnlijk weer zullen vertrekken. Waarom luistert de vredesbeweging niet naar deze stem en steunt ze niet voluit deze eis voor onvoorwaardelijke terugtrekking? Waarom verdedigt een niet onbelangrijk gedeelte van de vredesbeweging nog steeds de optie om de VS troepen te vervangen door een UNO- of Arabische vredesmacht? Zouden we die beslissing niet beter overlaten aan de Irakezen, die al vijf jaar vechten voor hun onafhankelijkheid?

Als de VS volhardt in haar bezetting, zal het verzet ook grimmiger worden. Wat zal de uitkomst zijn van deze oorlog als zowel de VS als het verzet hun posities verharden? Een kat in het nauw kan rare sprongen maken. Verhevigde aanslagen op de VS militaire machine zullen de VS tot wanhoopstactieken drijven. De doffe ellende zal alleen maar toenemen, er zullen honderdduizenden slachtoffers meer vallen.  En de nucleaire optie ligt dan niet zo ver meer af. Onderhandelingen van de VS met het Irakees verzet over een terugtrekking van de troepen is de enige weg om tot een vreedzame oplossing te komen. Dit zou een primaire eis moeten zijn van de vredesbeweging.

Tenslotte heeft de globale vredesbeweging samengewerkt om het Wereldtribunaal over Irak te organiseren. Deze onderneming heeft meer dan 2 jaar geduurd en de culminatie van al deze inspanningen resulteerde in de verklaring van Istanbul, juni 2005, die door de globale vredesbeweging werd onderschreven. De besluiten daarvan zouden nog steeds de leidraad moeten zijn voor gezamenlijke acties en standpunten.
En meer acties en intensere samenwerking zijn dringend nodig om deze waanzin te stoppen.

(Uitpers, nr. 96, 19 maart 2008)