Het is de vraag of de verkiezingen in Nederland wel rijmen met de nieuwe wind die al geruime tijd over het politieke landschap waait. Niet alleen in Nederland, maar wereldwijd.
De Arabische lente, de Chinese jasmijnrevolutie en de Occupy-beweging zijn hier niet los van te zien. De nieuwe wind die alles te maken heeft met de geest van de tijd. Zoals het eigen is aan een tijdgeest is hij persoons- noch partijgebonden, maar desondanks beïnvloedt hij ons allemaal. De kernvraag is alleen waar die alomvattende tijdgeest naar verwijst.
Voor de beantwoording daarvan kan er geen misverstand over bestaan dat hij gevoed wordt door de alom onderschreven mensenrechten, waar onze tijd zo langzamerhand geheel van doortrokken is. Als gevolg daarvan ligt wereldwijd de democratische(!) roep om de mensenrechten te eerbiedigen nagenoeg op ieders lip. Het falen van de maatschappelijke vertaling daarvan – de VN- of wereldvrede – kan niet geweten worden aan een gebrek aan bank- en stembiljetten, dus is geen bank- of partijbons aan te rekenen. Dat neemt niet weg dat deze invloedrijke personen medeverantwoordelijk zijn voor het falen, als gevolg van het door hen aangehangen monetair-parlementair gedachtegoed dat wereldwijd het reilen en zeilen bepaalt. Bovendien dichten zij aan dat gedachtegoed een eeuwigheidswaarde toe. Een wereld zonder banken en politieke partijen valt simpelweg buiten het blikveld van onze monetaire en parlementaire bobo’s. Vandaar dat zij ook geen oog hebben voor de immateriële tijdgeest die verwijst naar het immateriële VN- of vredesideaal, waarvan de verwerkelijking beschouwd kan worden als ‘de taak van onze tijd’. Het ultieme politieke doel dat niet alleen niet te koop is, maar ook via verkiezingen niet in het vizier te krijgen is. Was het maar zo eenvoudig.
Kortom, voor de juiste maatschappelijke vertaling van de – door het VN-/vredesideaal doortrokken – tijdgeest, voldoet het gangbare monetaire-parlementaire gedachtegoed niet. Vandaar dat de gevestigde monetaire-parlementaire orde, waarin economen en politici gezamenlijk de dienst uitmaken, achter de feiten aanloopt. Euro-toppen en verkiezingen doen niets af aan deze moedeloos makende realiteit, alle grootschalige (en daarmee groot belang suggererende) aandacht van de media ten spijt.
Desondanks is er geen reden om te somberen over de verwerkelijking van het alom onderschreven mensenrechten- of vredesideaal. In tegenstelling tot de smaakmakende economische en ideologische geesten die dagelijks het nieuws vullen, is tegen de smakeloze tijdgeest nu eenmaal geen kruid gewassen. Letterlijk nog figuurlijk, zoals de geschiedenis zonneklaar bewezen heeft. Er is dan ook alle reden om de toekomst met vertrouwen tegemoet te zien. De verkiezingen van 12 september zullen dat vertrouwen echter niet ten goede komen. Integendeel!
