INTERNATIONALE POLITIEK

Venezuela: een nieuw Vietnam?

Image
Flickr.com

Niemand die weet hoe het nu verder moet met Venezuela. De oppositie heeft zichzelf hopeloos vastgereden met haar extreme aanpak en het aanstellen van een interim-president. Juan Guaidó heeft geen enkele legitimiteit en is nauwelijks bij de bevolking bekend. President Maduro heeft een pak boter op het hoofd, hoewel de linkerzijde dat niet wil gezegd hebben, en biedt geen enkel uitzicht op economisch en sociaal herstel. De linkerzijde in Venezuela die niet achter Maduro staat – waaronder heel wat dissidente chavisten – wijzen zowel Maduro als Guaidó af.
Het spreekt voor zich dat de bemoeienissen van de V.S. en Colombia ten stelligste veroordeeld moeten worden. De kans op een militaire interventie is dit keer echt reëel maar kan enkel nodeloos bloedvergieten tot gevolg hebben. De zogenaamd ‘humanitaire’ hulp is allesbehalve humanitair en is er enkel op gericht de bevolking verder te polariseren en tegen de regering op te zetten.

Mexico en Uruguay

De landen van Latijns-Amerika met een rechtse regering hebben de aanstelling van Guaidó meteen erkend. In de Europese Unie zijn een twintigtal landen overstag gegaan, het Europees Parlement heeft met zijn rechtse meerderheid hetzelfde gedaan. De EU zelf heeft nog geen standpunt kunnen innemen wegens de verdeeldheid binnen de 28.
Mexico heeft met zijn nieuwe, progressieve President een oude traditie weer opgenomen. De zogenaamde ‘Estrada’-doctrine wijst interventie in de aangelegenheden van andere landen af, en het land heeft zich dan ook afzijdig gehouden in dit hele debat. Wel heeft het samen met Uruguay een initiatief genomen om te bemiddelen tussen de twee partijen in Venezuela. Helaas, de rechterzijde wil geen dialoog aangaan. Maduro beloofde wel nieuwe parlementsverkiezingen te willen uitschrijven.
Uruguay nam dan samen met de Hoge Vertegenwoordiger voor Buitenlandse Zaken van de EU, Federica Mogherini, het initiatief voor een Internationale Contactgroep. Die kwam op 6 en 7 februari in Montevideo bijeen, samen met Costa Rica, Ecuador, Spanje, Italië, Portugal, Zweden, Duitsland, Frankrijk, Nederland en het Verenigd Koninkrijk. Mexico en de Caricom (Caraïbische Gemeenschap) waren eveneens aanwezig, maar zijn geen lid van de contactgroep. Bolivië was er eveneens bij, maar ondertekende de eindverklaring niet, zonder zich er evenwel tegen te verzetten.
De bedoeling van de groep is te streven naar een vreedzame, politieke en democratische oplossing voor de huidige crisis, met de Venezolanen en zonder gebruik te maken van geweld.
De ‘Verklaring van Montevideo’ vraagt uiteindelijk dat er ‘vrije, transparante en geloofwaardige presidentsverkiezingen’ worden uitgeschreven.  Er wordt verder gepleit voor het herstel van een volwaardige democratie, de rechtsstaat, de scheiding der machten en het respect voor het grondwettelijk mandaat van de instellingen’. De EU verbindt zich ertoe voor vijf miljoen Dollar humanitaire hulp te bieden, in samenwerking met het VN-Commissariaat voor de vluchtelingen.
Mogherini onderstreepte dat er geen termijn wordt opgelegd voor het organiseren van de verkiezingen, maar dat geen enkele dialoog eeuwig kan duren.
Mexico, Uruguay en de Caricom hebben van hun kant eveneens een mechanisme voorgesteld om tot een oplossing te komen. Beide initiatieven kunnen elkaar aanvullen.

Blokkeringen

Het is zeer de vraag of dit initiatief de zaak vooruit kan helpen. De kans dat het dit keer Maduro is die het been stijf houdt, is zeer reëel. Toch is een dialoog de enige uitkomst die bloedvergieten kan vermijden.
Met haviken in het Witte Huis en rechtse regimes in alle grote landen van Zuid-Amerika en landen als Spanje die, zoals terecht werd opgemerkt, de Bolivariaanse revolutie al tweehonderd jaar lang willen dwarsbomen, is het moeilijk kersen eten.
En het spreekt voor zich dat de bedoeling geenszins hulp aan de Venezolaanse bevolking is. De parallel met Irak en Syrië is gauw gemaakt, maar er kan ook meer aan de hand zijn.
Hoe vijandig de VS ook altijd heeft gestaan tegenover Chavez en Maduro, aan de handel tussen beide landen is tot vorige maand nauwelijks iets veranderd. Venezuela voert zijn olie vooral uit naar de VS en de staatsoliemaatschappij PVDSA heeft in Texas een raffinaderij, CITGO. Daar werd nooit aan geraakt. Het is dan ook een fabeltje dat de economische problemen in Venezuela, zoals sommigen ons willen doen geloven, door de boycot van de VS zou komen. De sancties van de VS betreffen vooral de aankoop van schuldeffecten van Venezuela, het blokkeren van Venezolaanse activa en het verbod voor VS-burgers om zaken te doen met het land. Eind januari 2019 werd wel hard opgetreden: er werd voor 7 miljard US$ activa in beslag genomen en de uitgevoerde olie wordt niet langer aan het Maduro-regime betaald.
Men kan zich afvragen waarom dit niet eerder is gebeurd? Een verklaring zou kunnen zijn dat de olie-export van Venezuela gestaag daalt, door het gebrekkige onderhoud aan de installaties. Bovendien zit Venezuela in hoge geldnood omdat het zijn buitenlandse schuld niet kan terugbetalen. Er is hulp gekomen van Rusland en China, in ruil voor olieleveringen. Dat betekent dat de VS een deel van de Venezolaanse olie nu naar China ziet vertrekken…
Venezuela beschikt bovendien over grote hoeveelheden andere grondstoffen, zoals goud en coltan. En ook dat zou wel eens een andere bestemming kunnen krijgen. Veel goud gaat momenteel naar Turkije en de Emiraten, terwijl in het land zelf een strijd tussen verschillende al dan niet criminele clans bezig is. Hoe dan ook probeert Maduro zoveel mogelijk middelen uit de verkoop van grondstoffen te halen om de externe schuld te kunnen afbetalen.

Een nieuw Vietnam?

Een oplossing voor de problemen ligt niet voor de hand. Het is één ding om de VS-bemoeienissen te veroordelen, het is iets heel anders om er het zwijgen toe te doen over de echte problemen waarmee Venezuela te kampen heeft. Met een inflatie van één miljoen procent, economisch wanbeheer op de eerste plaats. Toen Chavez twintig jaar geleden aan de macht kwam, werden er prachtige projecten uitgewerkt, helaas is er weinig echt verwezenlijkt. De rechtse propaganda bestaat hoofdzakelijk uit leugens, maar de bevoorradingsproblemen zijn wel reëel. Als meer dan twee miljoen mensen het land verlaten, is er heus wel iets aan de hand. Als een land met grote olievoorraden zijn buitenlandse schuld niet langer kan betalen, is er echt wel iets verkeerd. En wie het land een beetje kent, weet ook waar het oliegeld naar toe is gevloeid.
In een interview met de Mexicaanse krant La Jornada zegt Maduro dat zijn land een nieuw Vietnam zal worden mocht de VS militair interveniëren. Wel, Maduro mag dan geen dictator zijn, een Ho-Chi-Min is hij evenmin.
 
 

Relevant

Venezuela: arrestatiebevel voor Javier Milei

Uitpers was, voor zover we weten, het enige blad dat twee jaar geleden berichtte over het ‘krankwaanzinnige’ verhaal van het Venezolaanse vliegtuig met zijn Iraanse bemanning dat werd vastgehouden…

De linkse onverzettelijkheid van Frans Wuytack.

Hand in hand, kameraden. Vreedzaam antikapitalisme. Op 30 september wordt de voormalige bevrijdingstheoloog en beeldhouwer Frans Wuytack (Sint-Niklaas, 1934) negentig jaar. Zijn hele leven heeft hij besteed aan de…

Hooggerechtshof bevestigt overwinning President Maduro

In het conflict rond de presidentsverkiezingen in Venezuela werd woensdag 22 augustus opnieuw een belangrijke stap gezet. President Maduro had het Hooggerechtshof om een audit gevraagd van de verkiezingsresultaten…

Laatste bijdrages

De dynastie Alijev

De gastheer van COP 29, Ilham Alijev, is een belangrijk figuur in de overzichten van Amnesty International en Human Rights Watch. Azerbeidzjan mag dan formeel een “democratie” zijn, dan…

Genocide in Gaza heeft weinig impact op wapenleveringen naar Israël

Hoewel Israël beschuldigd wordt van genocide en er vanuit de VN geregeld wordt opgeroepen om geen wapens te leveren aan het land, lijkt dat weinig indruk te maken op…

Waarom Turkije (geen) lid wordt van BRICS

Kort voor de BRICS-top in het Russische Kazan (22-24 oktober 2024) diende Turkije zijn kandidatuur tot lidmaatschap in. Voor we dieper ingaan op de Turkse motieven, bekijken we eerst…

Tijd van illusies en toch een beetje hoop

You May Also Like

×