De Financial Times vond het nodig om de Mexicaanse President Lopez Obrador af te schilderen als de nieuwe figuur van het autoritarisme in Latijns-Amerika. Hij zou een blinde loyauteit vragen van zijn medewerkers. Ja, zo ken ik er nog. En als deze minzame man ‘autoritair’ is, dan gaat het in Latijns-Amerika wel de goede kant uit. Ik hoop heel echt dat de Financial Times gelijk heeft.
Niet dat er geen kritiek mogelijk is op de President. Het aantal Ministers en medewerkers dat er de afgelopen twee jaar de brui aan gaf, spreekt boekdelen. Maar het lijkt me meer te maken te hebben met onmacht, ongebreideld optimisme en koppigheid.
Misschien is de President wel even koppig als de Mexicaanse feministen. Gek eigenlijk dat er over hen zo weinig verschijnt, terwijl hun beweging heus wel meer aandacht verdient, zeker wegens de gewelddadige acties die ze ondernemen.
Maandenlang hielden ze enkele gebouwen van de UNAM bezet, de grote nationale universiteit. Enkele weken geleden trokken ze naar de kantoren van de Commissie voor de Mensenrechten in Mexico Stad. Hun voorbeeld werd gevolgd in diverse andere deelstaten. De politieagenten die worden ingezet tegen hun acties zijn in hoofdzaak vrouwen, en dat levert niet altijd fraaie beelden op. Want vechten doen ze. Voor hun leven.
De feminicides in Mexico zijn torenhoog, en wat wellicht nog erger is, nagenoeg nooit wordt een moordzaak opgelost. Al zijn de schuldigen vaak bekend.
Moeders komen smeken bij de overheid om de waardigheid van hun dochters te herstellen. En zoals elders in de wereld zijn de moordenaars vaak goede bekenden, een afgewezen liefde, maar hier kan het ook een taxichauffeur zijn, of een buurman die zich even niet kon inhouden. Vroeger werden vrouwen na hun verkrachting weer vrijgelaten, maar mannen ontdekten dat het eigenlijk veiliger is ze gewoon te vermoorden. Dan kunnen ze tenminste niet vertellen wie hen lastig viel.
Daar is het deze vrouwen om te doen. Men kan discussiëren over het geweld dat ze bij hun acties gebruiken, maar het lijdt geen twijfel dat ze zelf de eerste slachtoffers van structureel geweld zijn, maatschappelijk geweld, en geweld van een gerechtelijk apparaat dat hun klachten nauwelijks hoort.
