Van onze man in Parijs

Het was een historische 1 Mei in Frankrijk. Voor de eerste keer sinds 2009,stapten de ach t nationale vakbonden samen op om samen een vuist te maken tegen de pensioenwet van president Emmanuel Macron. En het werd alweer een massaal Non aan Macron, de president die het Stade de France meed om n iet alweer beelden te laten maken v an een uiutgejouwd staatshoofd.

Binnenlandse Zaken deed weer wat verwacht werd: in Parijs 110.000 betogers tellen in wat een van de grootste manifestaties van deze eeuw was. Het Elysée doet er alles aan om dat protest achter zich te laten.

Sommige media helpen daarbij een handje. Zo in de stijl van de VRT die na een zeer lang vergslag over een fait divers in Sint-Truiden (de zoveelste rave party), onze man in Parijs aan het woord liet. Wat was het belangrijkste: dat er geweld was gepleegd. Van anarchisten, van uiterst-links, wist hij te vertellen. Dat de politie zich zo vaak schuldig maakt aan uitlokken van geweld en aan brutaliteiten, doet niet terzake.

Om dat gewelddadig karakter kracht bij te zetten, was onze man in Parijs dan ook in gevechtstenue, met helm en al. Waar het allemaal om ging, het belang van die syndicale eenheid, dat ging verloren in het verhaal over geweld. De massamobilisatie zelf kwam nauwelijks aan bod of in b eeld.

De man in de studio deed ook zijn best: vanwaar dat geweld, hoe dat te verklaren? Terwij;l het om een zeer marginaal vergschijnsel gaat, deed onze man in Parijs zijn best om dat nogmaals in de verf te zetten.

Premier Elisabeth Borne had ‘s avonds ook alleen maar de beelden van geweld gezien, en ocharme betreurde dat…

En zo wordt alweer even de link gelegd tussen vakbonden en geweld. De bazen van Delhaize kunnen tevreden zijn.