In augustus hadden we een gesprek met Ahmet Saadat in de gevangenis van Jericho (1), een Palestijnse gevangenis die wordt bewaakt door Britten en Amerikanen. Ahmet Saadat werd secretaris-generaal van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (PFLP) na de executie door middel van een Israëlische raket van de vorige leider, Aboe Ali Moestafa, in zijn kantoor in Rammalah in augustus 2001.
Toen het Volksfront op hetzelfde niveau terugsloeg door de Israëlische minister van Toerisme, Zeevi, die bekend stond voor zijn extreemrechtse standpunten, te doden, geraakte het in Israëls visier. Het commando dat de moord uitvoerde en Ahmet Saadat werden op last van de Palestijnse Autoriteit tijdens een schijnproces veroordeeld. Dit proces maakte deel uit van een akkoord tussen de Autoriteit, Israël en de Verenigde Staten.
Hoe beoordeelt u de terugtrekking uit Gaza ?
De terugtrekking uit Gaza is in de eerste plaats de vrucht van de weerstand van ons volk. De prijs van de bezetting was heel hoog geworden en de Israëli’s zaten in de impasse. Maar de terugtrekking betekent niet het einde van de bezetting zolang de soevereiniteit over het luchtruim, de zee en het land niet volledig is. We kunnen andere veldslagen winnen want er zijn slechts twee mogelijkheden: er is de Israëlische of door internationale plannen, zoals het stappenplan, voorziene weg, of er is de weg van de strijd. Het is deze weg die ons zal toelaten een einde te maken aan de bezetting en ons volk het recht te geven op zelfbeschikking en op zijn nationale rechten. Hetzij nationale rechten om een Palestijnse staat uit te bouwen in Cisjordanië en in Gaza, hetzij een nationale en democratische staat in heel Palestina met Arabieren en Joden. Deze staat zal niet gebaseerd zijn op ras, religie, kleur of geslacht. Maar om daar te geraken moet er een duidelijke Palestijnse visie komen in het kader van een strijdbaar programma, dat politieke projecten afwijst waarin de Palestijns kwestie als een veiligheidsprobleem wordt beschouwd, waarin de strijd van het Palestijnse volk als terrorisme wordt beschouwd of waarin de veiligheid van Israël als de basis voor onderhandelingen wordt gezien.
Het stappenplan bij voorbeeld, is een project voor onderhandelingen, niet voor een oplossing. Het blijft gebaseerd op veiligheid. En dat is geen oplossing voor de Palestijnse kwestie. Er moet dus een alternatief worden gevonden.
Ons alternatief is gebaseerd op diplomatieke, politieke strijd, op wat de Intifada heeft gerealiseerd en op de internationale resoluties, vooral op de aanbevelingen van Den Haag. In dat kader vragen we de bijeenroeping van een internationale vredesconferentie onder voorzitterschap van de Verenigde Naties en op basis van de resoluties van de VN. Die erkennen het recht van ons volk op zelfbeschikking, op onafhankelijkheid en het recht op terugkeer van de vluchtelingen.
Ofwel aanvaardt men de voorgestelde plannen en voorwaarden van Sharon, en aanvaardt men ook dat Sharon ons politieke voorwaarden oplegt die in essentie gebaseerd zijn op de diefstal van een groot deel van ons lang, vooral in Cisjordanië (of Westelijke Jordaanoever, nvdr). Want Sharon wou weg uit Gaza om de vrije hand te hebben in Cisjordanië. Met de bouw van de scheidingsmuur wil hij nog een voldongen feit scheppen voor een eventuele politieke onderhandeling. Ofwel blijven we ons verzetten. Er is geen andere keuze.
De muur pikt 58% van Cisjordanië in. Bovendien scheidt ze Jeruzalem van Cisjordanië en maakt ze deel uit van de operatie om Jeruzalem in een joodse stad te veranderen. Ongelukkiglijk wordt de kolonisatiepolitiek gesteund door Bush, die eind 2004 nog nieuwe garanties heeft gegeven. In die garanties wordt de terugkeer van de vluchtelingen beschouwd als een obstakel voor een vreedzame oplossing. Bush beschouwt de kolonies in Cisjordanië als een realiteit die niet kan genegeerd worden in de vredesonderhandelingen. Dat is ongelukkiglijk het standpunt van Bush. Het is een duidelijke steun voor de politiek van Sharon. Elke lezen we in de kranten dat Israël een kolonie gaat vergroten of een nieuwe gaat bouwen, en ook de bouw van de muur is nog niet af.
De politiek van Sharon is duidelijk. Door het Israëlisch leger terug te trekken uit Gaza, wil hij af van een crisis om zijn strategische aanwezigheid in Cisjordanië te versterken, die hem toelaat de helft of 60% van Cisjordanië te controleren. Daardoor wordt de mogelijkheid van een soevereine Palestijnse staat voorkomen. Cisjordanië zal worden verdeeld in verscheidene bantoestans. Volgens Sharon kan men tunnels bouwen om de bantoestans met elkaar te verbinden. Een staat die verdeeld is in verscheidene bantoestans en afgescheiden wordt door een muur is geen staat, want er is geen soevereiniteit, geen onafhankelijkheid en geen mogelijkheid om te overleven. Dat is het project van Bush.
Komt er een derde Intifada ?
Om te spreken van een derde Intifada, moet eerst de tweede geëindigd zijn. We denken dat die nog niet gedaan is. Misschien is ze wat verzwakt, maar het conflict is nog niet voorbij. Ik kan spreken van een andere fase in de Intifada, over de strijdmiddelen van de Intifada. Er is de democratische strijd van de massa’s in de vorm van een volksstrijd of de gewapende strijd. Dat hangt af van de context. Voor ons is geen enkele formule heilig. We geloven in alle vormen van de strijd. Daar de bezetting en de Israëlische kolonisatie nog niet voorbij zijn, hebben we alle redenen om de Intifada voort te zetten. Alle vormen van strijd zijn noodzakelijk en belangrijk. De gewapende strijd is belangrijk. Men moet hem niet opgeven.
De burgemeester van Bethlehem is verkozen geworden met de steun van Hamas. Is dat een tactisch electoraal akkoord dat enkel geldt voor Bethlehem of zijn er nog andere tactische of strategische akkoorden tussen het Volksfront en Hamas in het voorzuitzicht?
Op basis van een gemeenschappelijke strijdstrategie tegen de Israëlische bezetting en de uitbouw van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO), is het ons doel niet alleen met Hamas tot een akkoord te komen, maar met alle politieke strekkingen van het Palestijnse volk. Wat betreft de gemeenteraadsverkiezingen, in het bijzonder in Bethlehem, dwongen de krachtsverhoudingen Hamas ertoe ofwel de kandidaat van Fatah of die van het Volksfront te steunen. Dat is normaal in de context van de huidige krachtsverhoudingen. We hebben er geen probleem mee dat het Volksfront de kans krijgt aan de macht te komen in Bethlehem met de steun van Hamas, of van de Islamitische Jihad of van een andere politieke formatie, zelfs Fatah.
Maar wat een strategische alliantie tussen het Volksfront en Hamas betreft, moet er eerst een akkoord zijn over een politiek programma. Er zijn wel punten die we gemeen hebben. We hebben dezelfde visie over de strijd tegen de zionistische bezetting. Elders in de Arabische wereld zijn er bewegingen uit de politieke islam, die strijd voeren tegen het imperialisme, tegen het project van het groot Midden-Oosten, tegen de mondialisering en de gevolgen ervan voor de Arabische wereld, zoals de nationalistische strekkingen of links dat doen. Maar op het strategisch vlak willen we een linkse democratische strekking uitbouwen. Er is een islamitische strekking met haar eigen project en er is nog de strekking van de burgerij: die van de Palestijnse Autoriteit en van Fatah. Wij van onze kant proberen met al onze krachten in Palestina een derde weg uit te bouwen, die van democratisch links, tussen Hamas en Fatah.
(Uitpers, nr. 68, 7de jg., oktober 2005)
(1) We hebben dit interview kunnen filmen, alhoewel dit in het geheel niet toegelaten was. Het zal weldra beschikbaar zijn op DVD in het Arabisch, met de ondertitelde vertaling.
