Van San Bernardino over Brussel tot Jakarta, en verder. De terroristen van Daesh (IS) vegen grenzen weg, niet alleen die tussen Syrië en Irak. Hoe deze mondiale terreur van kamikazes te bestrijden? Dit is gerichte, uiterst-rechtse, massaterreur: massa aan daders en aanhang, massa aan slachtoffers. Na Brussel komen er nog. We mogen daar niet leren mee leven. Maar hoe. Voorlopig is de strijd ongelijk. Tegen de kamikazes forse taal gebruiken, zet geen zoden aan de dijk. De buitengrenzen van Europa afsluiten, de binnengrenzen weer dichtdoen? Een illusie. Nog meer bombarderen? Tegenterreur levert Daesh alleen maar meer rekruten op.
Terrein ingekrompen?
Daesh (IS) in zijn bolwerken bombarderen gebeurt nu al anderhalf jaar, met weinig resultaat – en veel burgerslachtoffers. Na duizenden gevechtsvluchten is Daesh nauwelijks teruggedrongen. Hun gebied in Irak-Syrië is ingekrompen met 22 %, was vorige week nog te horen. Maar de heroivering van grondgebied was vooral het werk van Koerdische milities, zowel in Syrië als Irak. Toch mogen de Syrische Koerden niet mee aan tafel bij de vredesbesprekingen in Genève.
Ondanks de bombardementen nam Daesh tussendoor het Iraakse Ramadi en het Syrische Palmyra in. Het kostte het Iraakse leger de grootste moeite om, met hulp van de VS-bommenwerpers, Ramadi weer in handen te krijgen. En dan nog, de zelfmoordaanslagen tegen de Iraakse troepen maken voortdurend talrijke slachtoffers. In Palmyra rukken speciale eenheden van het Syrische leger nu op, na dagenlange Russische bombardementen op stellingen van Daesh. Van Palmyra gesproken: De strijders van Daesh marseerden dwars door de woestijn op naar die stad, en toch deden de VS en hun bondgenoten niets om dat te stoppen… Veel Syriërs begrijpen dat niet.
Afrika
Intussen breidt Daesh razendsnel zijn territorium uit in Afrika. De jihadistische milities zwermen in Libië vanuit hun bolwerk Syrte uit naar Tunesië, naar de Sahara en de Sahel. Libië heeft niet alleen drie regeringen, binnen elk kamp staan rivaliserende milities, waaronder die van al Qaeda, elkaar naar het leven, Daesh kan volop rekruteren. De opmars van Daesh en zijn filialen (zals Boko Haram in Nigeria, Tsjaad, Niger en Cameroun) spoort concurrent Al Qaeda aan tot meer aanslagen (Burkina Fasso, Ivoorkust, Mali. Westelijk Afrika beleeft een op bod van terroristen.
Kortom, Daesh in plaats van in te krimpen, floreert in Afrika. En verder in Azië, zoals in Afghanistan waar Taliban in trossen overlopen. Daesh heeft filialen in Pakistan, Maleisië, Indonesië en waarschijnlijk ook nog elders waar het op een zekere aanhang kan rekenen (volgens peilers: 11 % van de Maleisische moslims staan achter Daesh). De haat van Daesh reikt ver. Niet alleen de Kruisvaarderstaten, want minstens rond 80 % van de slachtoffers van zijn terreur zijn moslims, in de eerste plaats sjiieten.
Uiters-rechts
De bloei van Daesh is een uitloper van een primair anti-communisme zoals zich dat manifesteerde in Afghanistan op het einde van de jaren 1970. Westerse krachten, Amerikaanse Cia voorop, vormden front tegen de Afghaanse communisten en hun Sovjetpartner. Ze kregen de enthousiaste steun van Saoedi-Arabië dat van de gelegenheid gebruik maakte om Pakistan te overspoelen met Koranscholen die de radicale wahhabitische islam verspreidden. De islamistische milities schoten – met veel geld en wapens – als paddenstoelen uit de grond. Extremisten als Hekmatyar kregen zelfs luchtdoelraketten. De vrijwilligers stroomden toe, vaak opgevangen door bondgenoot Osama Bin Laden. Al Qaeda kreeg vorm.
Moslimfundamentalisten kregen lang geen voet aan de grond in Syrië en Irak. Tot Bush en Blair beslisten daar in te grijpen, met als resultaat eerst Al Qaeda, later gevolgd door Daesh. Dat heeft de liefde van de meeste westerse leiders voor de inspiratoren van het islamistisch jihadisme niet bekoeld. Qatar, de grote bondgenoot van de Moslim Broeders, wordt en wereldhoofdstad van de sport. Ondanks hun conflict met de Saoedische leiders, zijn de Moslim Broeders en andere islamfundamentalisten het over de grote lijnen eens: Hun maatschappijbeeld is in alle opzichten uiterst reactionair – radicaal rechts. Zij zijn de inspiratoren en vaak ook de sponsors van het uiterst-rechtse jihadistisch geweld.
Polariseren
Parijs, Brussel, Istanbul … aanslagen die bij mij herinneringen oproepen aan de terreuraanslagen ten tijde van de “strategie van de spanning” in Italië (1979-1984). Aanslagen in een bankgebouw, op treinen, op massabijeenkomsten, op een station: bij de fascistische aanslag op het station van Bologna van 2 augustus 1980 kwamen 85 mensen om. Het doel van de aanslagplegers: angst aanjagen, maar vooral de spanning in de samenleving opdrijven zodat er zou gesmeekt worden om een ‘sterke staat’ .
Zoals Daesh nu met zijn aanslagen erop rekent dat een groot deel van de bevolking zich tegen de moslims keert, zodat Daesh dan weer veel meer kan rekruteren. Deze strategie van de polarisatie werkt. Na de aanslagen in Parijs kwamen de regionale verkiezingen die een succes werden voor het uiterst-rechtse Front National. De aanslagen versterken partijen als het Britse UKIP, de PVV van Wilders, de Lega Nord, het Vlaams Belang, het Poolse PiS dat als regerende partij van de aanslagen inBrussel gebruik maakt om het EU-akkoord over spreiding van vluchtelingen definitief te kelderen. Die partijen hebben nochtans geen remedies, tenzij ze denken dat sluiting van de grenzen kamikazes tegenhoudt.
Islamitisch uiterst-rechts speelt ‘autochtoon’ uiters-rechts in de kaart – en omgekeerd. Polariseren. Parijs, Brussel enz., het is geen “blinde terreur”, de ganse samenleving wordt geviseerd, iedereen kan slachtoffer worden, iedereen moet angst hebben. De terreur indertijd van de Duitse RAF en van de Italiaanse Rode Brigades was gericht tegen personen die ze als politicus, ondernemer, rechter of soms ook syndicalist verantwoordelijk achtten voor maatschappelijk leed.
Wijken
De tegenstellingen opdrijven, dat is wat Moslim Broeders en aanverwanten al jaren doen in talrijke wijken van Europese steden. “We hebben de dreiging van radicale islam onderschat en nu is het te laat”, aldus de Algerijnse auteur Boualem Sansal. “We hadden het probleem van het islamfundamentalisme in Europa tien of twintig jaar geleden moeten zien, maar we hebben het niet gezien. We zijn niet opgetreden toen enkele minderheden eisen stelden die onverenigbaar zijn met een democratische cultuur. .. We hebben toegelaten dat in ganse wijken probleemloos salafistische propaganda werd verspreid.”
“Er is werk aan de winkel”, aldus de Marokkaanse auteur Tahar Ben Jelloun, “voortaan moet er belet worden dat jihadisten in de wijken kunnen rekruteren en dat terroristen er bescherming vinden”. Het is inderdaad een werkelijkheid waar ook een groot deel van links liever blind voor was; men wou geen ‘racist’ lijken, en sommigen zagen vooral een kiezersvijver waarin men best niet roerde.
Intussen blijven onze westerse regeringen maar zaken doen met de sponsors van dat fundamentalisme, met Arabische landen die het jihadisme op diverse manieren sponsoren, aldus nog Sansal. Zaken doen, zoals wapens leveren. De grote verdedigers van de mensenrechten en de rechtstaat in Washington, Londen, Prijs en Brussel willen die vrienden niet voor het hoofd stoten. Sommigen eten uit hun hand, zoals de Franse ex-president Nicolas Sarkozy. En die lieden, met zoveel boter op het hoofd, moeten Daesh bestrijden?
Zie op Uitpers ook:
Daesh (IS) teruggedrongen? Waar? 14 januari 2016
Islamitische Staat komt onder druk – 31 december 2015
Daesh (IS) heeft nog altijd weinig te vrezen – 12 december 2015
Van Palmyra tot Kunduz – 7 oktober 2015
Coalitie tegen IS is één grote leugen – 9 s
eptember 2015
IS heeft weinig te vrezen – && augustus 2015
VS lag mee aan basis IS – 2 juni 2015
IS en machteloosheid – 21 mei 2015
Als zelfs Al Qaeda te gematigd wordt – 13 juni 2014
