Een polemiek in Frankrijk rond een tekst van Tariq Ramadan, professor filosofie en islamologie, illustreert dezer dagen nogmaals hoe elke kritiek op Israël en zijn vrienden heel snel als anti-semitisch wordt gebrandmerkt. We kunnen meer en meer spreken van een heksenjacht tegen alle critici van dat zionisme.
Ramadan, kleinzoon van Al-Banna die in Egypte de Moslim Broederschap oprichtte, is bij jongeren in en vooral afkomstig uit landen met een moslimcultuur, populair. Hij brengt in grote lijnen een boodschap die hen aanspoort tot integratie in een Europese lekenstaat.
In de aanloop tot het Europees Sociaal Forum van midden november bij Parijs, schreef Ramadan een tekst (te lezen op www.oumma.com) waarin hij van leer trekt tegen enkele bekende Franse joden. "Franse joodse intellectuelen die men totnogtoe beschouwd had als universalistische denkers beginnen analyses te ontwikkelen die meer en meer ingegeven zijn door een communautaristische bekommernis, die er toe strekt de verdediging van universele beginselen over gelijkheid en rechtvaardigheid te relativeren…" aldus de strekking van die tekst. Hij verwijt mensen als Alain Finkielkraut en Alexandre Adler dat ze hun standpunten op wereldvlak afhankelijk maken van de belangen van Israël. Intellectuelen als Bernard Kouchner, André Gluscksman, Bernard-Henri Lévy die moedige standpunten innamen inzake Bosnië, Rwanda en Tsjetsjenië, hebben merkwaardig genoeg de Brits-Amerikaanse aanval op Irak gesteund, schrijft Ramadan. Hij verwijst naar het feit dat de architect van die oorlog, de Amerikaanse onderminister van Defensie Wolfowitz, een notoire zionist is die nooit verborg dat Saddam Hoessein moest verdreven worden in het belang van Israël.
Een tamelijk onschuldige tekst met gewoon wat kritische vaststellingen, niet briljant maar in grote lijnen correct, zou je denken.
De in de tekst genoemde intellectuelen schreeuwden echter moord en band. Glucksman: "Het verwondert ons niet dat de heer Ramadan antisemiet is, wel dat hij er als dusdanig durft voor uitkomen". "Hij heeft het masker laten vallen" schreef B.H. Lévy.
Zij kregen steun van Bertrand Delanoë, burgemeester van Parijs (PS), van de nationale secretaris van de PS Malek Boutih en van Harlem Désir, Europarlementslid van de PS. Ook drie andere kopstukken van de PS veroordeelden Ramadan in een gemeenschappelijke verklaring. De Franse sociaal-democratie op haar best in de verdediging van het zionisme.
Ramadan kreeg daarop steun van de Verts (groenen). Noël Mamère, gewezen presidentskandidaat van de groenen, bestempelde de campagne tegen Ramadan als een aanval op het Europees Sociaal Forum. Pierre Khalfa, organisator van het Forum, vindt de tekst van Ramadan niet goed, maar zeker niet antisemitisch. Ook de trotskistische LCR deelt die mening.
Ramadan verwees in een eerste reactie op die aanvallen naar zijn campagne tegen alle uitingen van antisemitisme binnen de islamitische gemeenschappen. In een tribune in Le Monde (29-10-2003, www.lemonde.fr) veroordeelt hij de communautaristische ontsporingen in diverse gemeenschappen, heeft hij het over joodse en islamitische intellectuelen die de leden van hun gemeenschap aansporen zich te definiëren tegenover de anderen, opgesloten als ze zijn in een intellectueel, etnisch of religieus getto. Daar tegenover stelt hij de grote groep van Franse joden die in diezelfde krant (16-10) een "andere joodse stem" lieten horen met hun afwijzing van het Israëlische beleid. Dan zijn er ook nog de moslims die actief zijn in de andersglobalisering beweging, in het Europees Sociaal Forum waar ze deelnemen aan de globale strijd tegen de neoliberale mondialisering, tegen de talrijke vormen van onrecht, tegen de verdrukking van de vrouwen….Verder neemt hij uitdrukkelijk afstand van de aftredende Maleisische premier Mahathir die het heeft over de greep van de joden op de wereld…
Maar Ramadan en alle andere critici van Israël mogen zeggen en schrijven wat ze willen, ze zullen beschuldigd blijven van antisemitisme en ‘judeofobie’, gewoon omdat ze zich keren tegen de zionistische schepping Israël. Ze zijn ter kwader trouw, intellectueel bijzonder oneerlijk, zoals al eerder is aangetoond in verband met een schrijfsel van barones Maria-Adelheid Doornaert die zeer bewust kritiek op Israël en anti-semitisme op dezelfde lijn plaatst.
(Uitpers, nr. 47, 5de jg., november 2003)
