‘Oú est Steve?’, waar is Steve? Die vraag beroerde de stad Nantes, en veel andere Fransen zes weken lang. Tot eind juli het lijk van Steve Maia Caniço, 24 jaar, in de Loire werd gevonden. Steve lag bijna zes weken in het water, sinds het Fête de la musique van 21-22 juni. De politie had daar brutaal een einde aan gemaakt, 15 jongeren kwamen toen in de rivier terecht. Onder wie Steve.
Vorige jaar verpestte de affaire Benalla de zomer van president Emmanuel Macron. Die affaire krijgt trouwens voortdurend nieuwe staartjes, nu met het feit dat Benalla tijdens de kiescampagne van Macron medewerkers cash betaalde, geld dat niet voorkomt op de campagne-uitgaven van Macron. En nu is er de dood van Steve om de zomer te bederven.
Vergeten getuige
Diens dood heeft niets te maken met de ontruiming van het feest, haastte premier Edouard Philippe te zeggen. Hij baseerde zich op een rapport van de interne politiedienst, de IGPN. Maar al snel bleek dat die dienst minstens één getuige van het gebeuren had genegeerd. Die getuige had gezien hoe de politie volgens hem zeer gewelddadig tekeer ging. Ze zetten de LBD (lanceurs de balles de défense, flashballs) , traangas en handgranaten (de désencerclement) in. Nochtans meldde een rapport van de prefectuur vooraf dat een dergelijk ingrijpen zeer grote risico’s kon meebrengen.
Het rapport van de IGPN negeerde de 89 klachten en de getuige om te besluiten dat de dood van Steve niets te maken had met het politieoptreden. De verantwoordelijke van de CRS (gendarmes) die ter plaatse was, werd niet gecontacteerd. Het moest lijken alsof 15 feestgangers in de Loire sprongen voor een verfrissing, terwijl de aanwezigen getuigen welke paniek dat politie ingrijpen had.
Niet uitzonderlijk
Premier Philippe en zijn minister van Binnenlandse Zaken Christophe Castaner beloven nu transparantie nadat alles werd gedaan om de feiten te verdoezelen. Die transparantie was ook zoek bij de maandenlange repressie tegen de ‘gilets jaunes’. Bij de voorstelling van het jaarrapport van de IGPN, de interne politie, voor 2018, werd toegegeven dat van de honderden klachten over politiegeweld bij manifestaties van de gilets jaunes, er nog geen enkel tot een formele aanklacht had geleid. Wat wel in schril contrast staat tot de spoed waarmee manifestanten voor de rechtbank werden gedaagd.
Die repressie heeft slachtoffers gemaakt. In Marseille dringt de familie van Zineb Redouane aan op gerechtigheid. Deze vrouw werd op 1 december vorig jaar door een ‘flashball’ geraakt terwijl ze haar luiken sloot. Ze overleed de dag erop. Naast dit dodelijke slachtoffer zijn er 315 mannen en vrouwen met hoofdwonden, 24 verloren een oog, 5 een hand.
Web van leugens
De regering, voorop minister Castaner van Binnenlandse Zaken, wijt haar gebruik van geweld aan het geweld van de gilets jaunes. In Parijs werd het geweld tegen manifestanten op 1 Mei verantwoord met de leugen dat ze in een ziekenhuis personeel en zieken hadden aangevallen.
De politie heeft niets te maken met de dood van Steve, zoals ze ook niets te maken had met de verwondingen van Généviève Legay in Nice. Daar werd het onderzoek naar het optreden van een politiecommissaris toevertrouwd aan zijn vriendin. De procureur van Nice, Jean-Michel Prêtre, pleitte de ‘ordediensten’ volledig vrij. Naar hij zelf verklaarde “om president Macron niet in verlegenheid te brengen”.
Macron heeft meerdere bevriende procureurs. Zoals die in Parijs die onlangs Macrons medewerkers op het Elysée uit handen van justitie hield. Die medewerkers waren betrokken bij de affaire Benalla. Om bij het parket carrière te maken, is het beter de president te behagen.
Cynisch
Het wordt een lange reeks van aanwijzingen dat we met een cynisch machtsbelust regime te maken hebben. Niet dat de voorgangers schone handen hadden. Onder Hollande hebben zowel Manuel Valls als Bernard Cazeneuve zware middelen ingezet tegen betogers die onder meer de hervorming van de arbeidswet betwistten.
Rechtse kiezers die van gespierde orde houden, houden meer en meer van Macron. Een recente peiling onder aanhangers en sympathisanten van de rechtse ‘Les Républicains’ toont aan dat ordehandhaving op de eerste plaats van hun bekommernissen komt.
En zowel Macron als Philippe en Castaner doen hun best daaraan tegemoet te komen. Vandaar dat zo veel rechtse kiezers Macrons ‘La République en Marche’ (LRM) steeds beter vinden.
