Uitpers presenteert: De Commune van Parijs 1871
Ze was beperkt tot Parijs en ze duurde amper twee maanden, de Commune van Parijs. En toch blijft de Commune van Parijs van 150 jaar geleden sterk tot de verbeelding spreken. Er leeft nostalgische bewondering bij links, afschuw bij rechts – zoals onlangs op de gemeenteraad in Parijs levendig bleek. De Commune is voor veel linksen de eerste socialistische revolutie, of alleszins de voorbode van nieuwe tijden waarin de arbeidersbeweging een enorme rol ging spelen. Haar mislukking betekende wel het einde van de ‘Eerste Internationale’, gevolgd door een Tweede die na verloop een reformistische weg insloeg. In deze Uitpers special brengen we een overzicht van de aanloop tot de Commune, haar korte geschiedenis, haar betekenis op lange termijn, tot op vandaag. Het is nog altijd ‘Le temps des cérises’.
Le temps des cerises 18 maart 1871. Het is 3 uur in de ochtend. Twee brigades van het Franse leger – 6000 man sterk – vallen Parijs binnen. Hun opdracht? Korte metten maken met die rebelse hoofdstad! De 250 kanonnen die Parijs verdedigen (en die betaald waren door de inwoners) in beslag nemen én de nationale garde ontwapenen. Dat bevel
Er valt nog altijd iets te leren uit de Commune van Parijs, 1871, 150 jaar geleden. De vijfde strofe — Links. In 2016 leg ik bloemen neer aan de Mur des Fédérés op het kerkhof Père-Lachaise in Parijs, plek waar tientallen communards gefusilleerd werden. Op de herdenkingsplaat: Aux morts de la commune 21-28 Mai 1871. — Midden: Jean-Baptiste Clément, dichter en tekstschrijver
150 Jaar later Een van de topmomenten uit mijn militante bestaan, was ongetwijfeld de herdenking van de 100ste verjaardag van de Commune van Parijs, in Parijs 1971. De Franse afdeling van de Vierde Internationale, de Ligue Communiste Révolutionaire, had internationaal gemobiliseerd voor een militante herdenking die werd afgesloten op het kerkhof van Père Lachaisen aan de Mur des Fédérés. Daar,
