Het is duidelijk, Rusland is ‘de’ vijand. In de jaren 1990 beschouwde het Westen Rusland als een welwillend wingewest. Vanaf de jaren 2000 gingen de relaties dan eerder op en af. Inderdaad, het grootste deel van de voorbije decennia hebben de VS en de EU campagne gevoerd om de Russische regering te ondermijnen en het land te destabiliseren, in het bijzonder om de Russische president Poetin te verzwakken. Het conflict dreigt nu tot een fundamentele breuk te leiden met een reëel gevaar voor verdere militaire opbouw tot de mogelijkheid van een nucleaire oorlog. Ik las een artikel van professor emeritus James Petras, waarvan ik de bevindingen over de spanningen met Rusland graag met u deel.
De meest recente westerse campagne is de virulente aanklacht van de Britse premier Theresa May. De Britten beweren dat Russische geheime agenten samenzweerden om een voormalige Russische dubbelagent, Sergei Skripal in dienst als spion van MI6, en zijn dochter in Engeland te vergiftigen. Dat hij voor de Britse geheime diensten werkt, is geen geheim: hij kreeg in dienst van MI6 een bedrag van 100.000 duizend dollar voor de geleverde diensten op een rekening in Spanje overgeschreven (Tageschau 7/3/2018). Deze moordpoging is voor May en haar regering een bedreiging voor de soevereiniteit van het Britse volk. Er is nooit objectief bewijsmateriaal geleverd om deze beschuldiging te staven. In plaats daarvan kwamen er alleen straffe verklaringen en werden Russische diplomaten het land uitgezet.
Vragen
Men kan zich toch wel enkele vragen stellen bij de huidige gang van zaken. Waarom menen de westerse regeringen dat Rusland nu een grotere bedreiging is dan in het verleden? Waarom proberen de westerse militaire leiders Rusland te ondermijnen? Denken ze dat Rusland nu kwetsbaarder is voor dreigingen of aanvallen? Geloven de Amerikaanse economische elites of de EU dat het mogelijk is om met economische sancties Rusland in de crisis te storten en de val van de Poetin regering uit te lokken? Wat is het strategisch doel van de westerse beleidsmakers? Waarom heeft de regering van Theresa May het voortouw genomen in de anti-Russische kruistocht door nepbeschuldigingen?
Jeltsin
De relaties met Rusland kunnen niet los gezien worden van de recente geschiedenis sedert de implosie van de Sovjet-Unie. In de jaren negentig heeft de VS Rusland gedegradeerd en gereduceerd tot een vazalstaat en zichzelf opgeworpen als leider van een unipolaire wereld. De westerse economische elite plunderde de Russische economie, eigende zich enorme activa toe, en ging geen witwaspraktijken uit de weg. De belangrijkste begunstigden waren de banken van Wall Street, de City in Londen en de belastingparadijzen.
De VS verkreeg vrij snel in de jaren 1990 controle over het Russisch verkiezingsproces en bewerkstelligde de frauduleuze “verkiezing” van Jeltsin. De militaire wetenschappelijke instellingen van Rusland werden verzwakt. De NAVO werd uitgebreid tot aan de Russische landsgrenzen. Tegelijkertijd werd ervoor gezorgd dat Rusland niet langer in staat was om zijn bondgenoten in Europa, Azië, Afrika en Latijns-Amerika te ondersteunen.
Het was Jeltsin die Poetin lanceerde, maar als snel volgde deze een eigen weg. Het land wilde zijn soevereiniteit terugwinnen, zijn economie herstellen zijn strijdkrachten en wetenschappelijke instituten heropbouwen. De armoede werd teruggedrongen en Russische kapitalisten met een westerse agenda werden in hun bewegingsvrijheid beperkt, gevangengezet. Verschillende onder hen gingen op de vlucht, meestal naar Groot-Brittannië en de VS.
Mislukt
Het historisch herstel van Rusland onder Poetin en de weer geleidelijk groeiende internationale invloed was een ferme streep door de Amerikaanse rekening. Het herstel van de eigen controle op de economische middelen van het land verminderde de Amerikaanse dominantie, zeker op vlak van de olie-ontginning.
Terwijl Rusland zijn soevereiniteit consolideerde, economisch, sociaal, politiek en militair vooruitgang boekte, verhoogde het Westen evenredig zijn vijandigheid in een poging om Rusland terug te brengen naar een donkere periode van de jaren negentig.
De VS lanceerde tal van staatsgrepen, militaire interventies en frauduleuze verkiezingen met als doel Rusland te isoleren en te omsingelen. Oekraïne, Irak, Syrië, Libië, Jemen en de Russische bondgenoten in Centraal-Azië waren het doelwit. De militaire basissen van VS en NAVO namen toe in aantal.
De Russische economie was het centrale doelwit; sancties benadeelden de invoer en export. President Poetin was het slachtoffer van een scherpe westerse propagandacampagne door de media. In Rusland zelf financierden Amerikaanse “ngo’s” oppositiepartijen.
Deze campagne om Rusland terug te dringen is mislukt.
Bedreiging?
In een versnipperd Oekraïne namen Ruslands bondgenoten de controle over het Oosten. De bevolking van de Krim stemde voor de eenmaking met Rusland. Syrië sloot een bondgenootschap met Rusland om de door Saoedi-Arabië, VS en het westen gefinancierde en bewapende rebellen te verslaan. Rusland wendde zich tot de multilaterale commerciële, financiële en transport netwerken van China.
De hele Amerikaanse unipolaire fantasie smolt weg, in de plaats kwam diepe wrok en vijandigheid, Washington startte een systematische tegenaanval. De dure en mislukte oorlog tegen ‘terreur’ van de VS werd een generale repetitie voor de economische en ideologische oorlog tegen het Kremlin en China.
De Britse theorie over vergiftiging is bedoeld om economische spanningen op te drijven en het westers publiek voor te bereiden op verhoogde militaire confrontatie.
Rusland vormt geen bedreiging voor het Westen. Het herstelde zijn soevereiniteit en wil een multilaterale wereld bevorderen. Poetin is geen agressor, maar hij kan niet aanvaarden dat Rusland terug een vazalstaat zou worden. De Russische president is populair in eigen land, gehaat door de VS en EU-leiders, precies omdat hij het tegenovergestelde doet van Jeltsin. Hij heeft de economie nieuwe impulsen gegeven, hij verzet zich tegen sancties en verdedigt de grenzen van het land en verdedigt zijn bondgenoten.
De westerse regeringsleiders zien Rusland wel als een bedreiging voor hun wereldwijde dominantie, maar ze weten ook dat Rusland geen bedreiging vormt om de EU, Noord-Amerika of hun vazallen binnen te vallen. Ze geloven dat ze Rusland kunnen klein krijgen via economische oorlogsvoering. Maar het Westen zou moeten zien dat Rusland zelfstandiger is geworden en zijn handelspartners heeft gediversifieerd, met China en zelfs Saoedi-Arabië en andere westerse bondgenoten.
De westerse propagandacampagne is er kennelijk niet in geslaagd de Russische kiezers tegen Poetin te doen keren. Bij de verkiezing van 19 maart steeg de deelname aan de presidentsverkiezing officieel tot 67%, Vladimir Poetin kreeg 77% van de uitgebrachte stemmen, een recordmeerderheid.
De aankondiging dat Rusland geavanceerde nucleaire en andere wapens bezit, heeft een afschrikkingseffect gehad, vooral onder Amerikaanse militaire leiders. Ze moest duidelijk maken dat Rusland helemaal niet kwetsbaar is.
Conclusie
Groot-Brittannië poogt uit z’n groeiend isolement te breken. De vergiftigingssamenzwering moet de politieke relaties heropwaarderen met de EU en Amerika, waardoor Londen weer aan belang zou kunnen winnen. Premier Theresa May heeft gefaald. Brexit zal het VK dwingen te breken met de EU. VS-president Trump zal de EU niet vervangen als handelspartner. Hoewel de EU en de VS de Britse kruistocht tegen Rusland steunen, zullen zij hun eigen handelsagenda volgen waarin het VK niet is opgenomen.
Kortom het Verenigd Koninkrijk, de EU en VS lopen samen storm tegen Rusland om diverse historische en politieke redenen. De Britse uitbuiting van de anti Russische sfeer is een tijdelijke truc om een onmisbaar lid te blijven van de bende, maar het verlaten van de EU zal uiteindelijk een wereldwijde achteruitgang voor Londen betekenen en het uiteenvallen van het VK veroorzaken.
Rusland blijft een grootmacht. De westerse machten zullen uiteindelijk moeten aanvaarden dat het in hun voordeel is om een multipolaire wereld te accepteren.
