Nicolas Sarkozy als president van de ‘ouverture’, de opening, als president van de sociale verzoening. Na zijn verkiezingszege heeft Sarkozy er inderdaad alles aan gedaan om dit imago naar voor te schuiven. De benoeming van Bernard Kouchner tot minister van Buitenlandse Zaken was een meesterzet. Sarkozy kent natuurlijk de onbegrensde ijdelheid van dit individu wiens plaats allang – en nooit – in de socialistische PS is geweest. Maar daarmee sloeg Sarkozy de PS wel nog murwer met het oog op de parlementsverkiezingen van 10 en 17 juni.
Is Sarkozy dan ineens niet meer die autoritaire minister van Binnenlandse Zaken, maar integendeel een minzaam verdraagzaam staatsman?
Laten we ten eerste niet vergeten dat Sarkozy ook na zijn overwinning in volle kiescampagne zat. Rechts herinnert zich nog altijd de moeilijke periode van de “cohabitation” nadat links in 1997 onverwachts de parlementsverkiezingen won en president Jacques Chirac vijf jaar lang Lionel Jospin als premier naast zich moest dulden. Sarkozy wil een stevige rechtse meerderheid in het parlement en zal die wellicht ook wel krijgen
Kouchner
Na zijn eerste maatregelen en de benoeming van enkele ‘linksen’ op sleutelposten, geniet Sarkozy onbetwistbaar van een “staat van genade” die zijn UMP veel zetels moet opleveren. De benoeming van Kouchner op Buitenlandse Zaken is vanuit dat oogpunt een goede zet geweest.
Kouchner is immers een populaire figuur in Frankrijk, ook al is dat volkomen ten onrechte. Wat valt er op Buitenlandse Zaken te verwachten van een man die als “voogd” over Kosovo daar een rampzalig beleid voerde. Hij begunstigde in alle opzichten de benden van het UCK (“Kosovaars Bevrijdingsleger”) in hun politiek van etnische zuivering (zie Uitpers nr. 2, november 1999).
Hij kwam ook in het nieuws toen uitlekte dat hij in Myanmar (Birma) zogenaamd een missie had uitgevoerd in opdracht van Total om dat bedrijf vrij te pleiten van schendingen van de mensenrechten. Hij streek daar een grote som voor op (zie Uitpers nr. 50, februari 2004, Kouchner en een kleine bijverdienste). Maar blijkbaar wordt daar allemaal de spons over geveegd, ook bij de PS die deze merkwaardige “verdediger van de mensenrechten” met open armen ontving en daar nu haar verdiende loon voor krijgt.
Dat Kouchner zich tot de operatie ouverture van Sarkozy leent, zou niemand mogen verwonderen. Hij is belust op prestige en geld. Met de PS is de kans klein dat hij nog prominent aan de bak komt, dan maar met de overzijde. Voor dit soort lieden is het verschil tussen links en rechts toch van een and ere tijd. Dat krijg je met een sociaaldemocratie die alsmaar meer naar rechts opschuift.
Vrienden
Onmiddellijk na zijn zege ging Sarkozy met enkele vrienden feesten bij Fouquet, op de Champs-Elysées. Onder die vrienden de zanger Johnny Halliday die in het nieuws kwam omdat hij de Belgische nationaliteit wil. Niet uit liefde voor België, maar om aan de belastingen te ontsnappen – in fiscaal paradijs België wonen ca 4.000 rijke Fransen om diezelfde reden. Halliday was vol lof over zijn vriend Sarkozy: un homme d’honneur, een man van eer die woord zal houden.
Woord houden, dat betekent concreet minder belastingen voor de rijken, wat meebrengt dat er wordt bezuinigd in openbare diensten. Woord houden, voor de rijke zakenvrienden van Sarkozy betekent dat vooral nog veel meer winsten. Op de eerste beursdag na de verkiezingen waren er drie aandelen die fors stegen: Bouygues, Alstom en Gaz de France (GDF).
Vooral Bouygues springt in het oog. Deze groep is actief in zeer veel sectoren, waaronder bouw, telecommunicatie en media. Bouygues aast op de nucleaire groep Areva, geleid door Anne Lavergeon die ooit een nauwe medewerkster was van president Mitterrand, maar ook op de lijst stond van “linkse” personaliteiten voor de ploeg Sarkozy. Lavergeon (mede verantwoordelijk voor de sluiting van CFI in Mechelen) wil al lang Areva voor privé-kapitaal opengooien en zal met Sarkozy haar zin krijgen. Net zoals Martin Bouygues, een persoonlijke vriend van de president. Bouygues heeft ook een aandeel van 25 % in Alstom waarmee hij samen Areva in handen zou willen nemen. Met een beetje steun van zijn vriend in het Elysée zal dat wel lukken.
Media
Bouygues is ook een van de grote bazen van de commerciële zender TF1 waarvan hij 42,9% bezit. Sarkozy heeft daarnaast ook veel andere vrienden onder eigenaars van de media en dat verontrust veel journalisten, ook bij rechtse media. Want Sarkozy heeft in de voorbije jaren die vrienden al dikwijls laten ingrijpen om hun media te censureren. Paris Match stuurde vorig jaar zijn algemeen directeur Alain Genestar de laan uit omdat hij in augustus 2005 een foto had gepubliceerd van Cécilia Sarkozy, echtgenote van, in gezelschap van haar minnaar.
De journalisten van Paris Match hebben hun bezorgdheid al openlijk kenbaar gemaakt. Dit blad is een van de media-eigendommen van wapenfabrikant Arnaud Lagardère (met onder meer ook Europe 1, Elle, Journal du dimanche én aandeelhouder van Le Monde). De PDG van Europe 1, Jean-Pierre Elkabbach, is ook al een persoonlijke vriend van Sarkozy, wat de journalisten van die zender erg ongerust maakt.
In het boek “Une campagne off” vermeldt Daniel Carton een gesprek tussen Sarkozy en de directie van Le Figaro Magazine. Daarin zegt Sarkozy dat hij, zodra hij president is, zal afrekenen met Jean-François Kahn, de baas van het kritische weekblad Marianne. Dat blad heeft in de campagne een speciaal nummer uitgegeven over “de echte Sarkozy die de media niet willen of durven onthullen”.
Le Figaro is eigendom van vriend Serge Dassault. Het advocatenbureau van Sarkozy heeft onder meer de erfopvolging van de familie Dassault geregeld, er zorg voor dragend dat er zo weinig mogelijk naar de staatskas ging. Dat bureau heeft hetzelfde gedaan bij de familie Lagardère.
Lagardère zit dus in Le Monde. Maar ook een andere vriend van de president, Alain Minc, voorzitter van de ‘conseil de surveillance’, de toezichtraad, van deze prestigieuze krant. Binnen die krant zijn de spanningen sinds de presidentsverkiezingen te snijden.
Masker
In de campagne voor de parlementsverkiezingen krijgen we ‘le Sarkozy nouveau’, de zachte open staatsman die ineens van de klimaatwijzigingen een prioriteit maakt. Nu, er zal met die aanpak ook zeer veel geld te verdienen vallen en de nucleaire sector, met Bouygues, springt natuurlijk op de boot.
Sarkozy’s vrienden hoeven zich niet ongerust te maken, hij doet wel even vriendelijk naar de vakbonden en de milieubewegingen, maar die vrienden zullen wel de beloofde hervormingen krijgen.
De oprichting van een ministerie van de nationale identiteit en immigratie is in dat opzicht veelbetekenend. Sarkozy is erin geslaagd veel kiezers van uiterst-rechts te overtuigen dat hij een belangrijk deel van hun programma zal uitvoeren.
Vlak bij de grens met België is uittredend parlementslid Christian Vanneste weer kandidaat van de UMP. Vanneste is vorig jaar veroordeeld voor zijn homofobe uitspraken, onder meer dat homoseksualiteit een bedreiging vormt voor het voortbestaan van de mensheid. Sarkozy had verzekerd dat Vanneste geen kandidaat van de UMP meer zou zijn. Maar die belofte heeft hij wel ingeslikt.
(Uitpers, nr 87, 8ste jg., juni 2007)
