INTERNATIONALE POLITIEK

Reynders feliciteert kolonistenkabinet in Israël

Image

“Vicepremier en minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders feliciteert premier Benjamin Netanyahu met de vorming van een nieuwe regering en dus met de tweede ambtstermijn van de premier. Hij kijkt ernaar uit om de goede samenwerking voort te zetten.” Zo begint het persbericht van de Belgische minister van Buitenlandse zaken in een reactie op de aanstelling van een extreemrechts kolonistenkabinet. Een staaltje van diplomatieke hypocrisie.

Nieuwe Israëlische regering

Een kleine twee maand na de Israëlische parlementsverkiezingen is Benjamin Netanyahu er in geslaagd om een nieuw kabinet op been te krijgen. Het parlement heeft de nieuwe regering nu ingezworen. Zoals de kiezer de kaarten heeft geschud, ging de coalitievorming gepaard met de nodige politieke koehandel over postjes. De nieuwe regering bestaat uit vijf partijen. Het rechtse Likoed-blok van premier Netanyahu en Yisrael Beiteinu, de extreemrechtse partij van Avigdor Lieberman die opnieuw buitenlandse Zaken krijgt, blijven over van de vorige regering. Avigdor Lieberman – over wie de bekende journalist Robert Fisk in 2009 schreef dat hij het ergste is wat het Midden-Oosten kan overkomen – is een racistisch politicus die de Palestijnen die in Israël wonen het liefst aan een ’transfer’ (een verbloeming van ‘etnische zuivering’) zou onderwerpen. Lieberman woont in Nokdim, een joodse nederzetting in de Westelijke Jordaanoever. De nieuwkomers en overwinnaars van de verkiezingen die de regering vervoegen zijn Yesh Atid (‘Toekomstpartij’) van journalist Yair Lapid die zich profileert als de vertegenwoordiger van de seculiere middenklasse en de uiterst rechtse kolonistenpartij HaBayit HaYehudi (‘Joods Huis’) van Naftali Bennett. De vijfde partij die toetreedt is Hatnuah (‘De Beweging’) van voormalig minister van Buitenlandse Zaken Tzipi Livni. De nieuwe regering heeft een meerderheid van 68 op 120 zetels in de Knesset, het Israëlische parlement.

Bij de inauguratie van zijn nieuwe regering zei Netanyahu: “Met een Palestijnse partner die bereid is om onderhandelingen in goed vertrouwen te voeren, zal Israël bereid zijn om een historisch compromis te sluiten dat voor altijd een einde kan maken aan het conflict met de Palestijnen.” Déjà-vu ‘newspeak’ die de westerse politieke wereld – met resultaat overigens – moet paaien, maar waar hij geen snars van meent, noch geloofwaardige signalen over uitzendt.

Kolonistenpartij sleept sleutelposten in de wacht

Bij de samenstelling van deze 33e Israëlische regering heeft vooral de kolonistenpartij van Naftali Bennett de beste zaak gedaan. Bennett is er in geslaagd om de twee sleutelposten voor de kolonisatie van de Palestijnse gebieden in huis te halen: Defensie en Huisvesting. De ministers op beide posten moeten hun zegen geven voor nieuwe bouwprojecten in de Palestijnse gebieden. Uri Ariel, die op Huisvesting terecht komt is zelf een joodse kolonist. Hij heeft al duidelijk gemaakt dat de bouw van joods-Israëlische nederzettingen in de Westelijke Jordaanoever gewoon doorgaat “min of meer zoals dat voordien is gebeurd”. In sneltempo dus. De nieuwe minister van Defensie, Moshe Yaalon, is een hardliner die zich al meermaals heeft laten tonen als een hevige voorstander van verdere kolonisatie in het ‘Land van Israël’. In 2005 verzette hij zich tegen de ontruiming van Gaza (het zogenaamde Disengagement plan van Ariel Sharon dat de kolonies daar ontmantelde). In volle intifada vergeleek deze voormalige Stafchef van het Israëlische leger de Palestijnen met een ‘kanker’ waarop ‘chemotherapie’ moet worden toegepast.

Partijleider Bennett ontvouwde in het voorjaar van 2012 zijn ‘stabiliteitsinitiatief’ waarin hij de C-gebieden (nu militaire zone), goed voor meer dan 50 % van de Palestijnse Westelijke Jordaanoever, bij Israël wil annexeren. Wat er met de rest van het gebied moet gebeuren is niet duidelijk, behalve dat er geen Palestijnse staat mag komen: “Ik zal alles doen wat in mijn macht ligt om zeker te zijn dat ze nooit een eigen staat krijgen’.

Zelfbestuur, maar geen Palestijnse staat

Hoewel Netanyahu in zijn discours de afgelopen jaren een voorzichtige opening maakte richting een Palestijnse staat getuigen zijn daden als regeringsleider van een heel andere politiek die trouwens in overeenstemming is met het charter van zijn partij Likoed van 1999. Daaruit blijkt dat wat Likoed en Bennett verdedigen niet zoveel van elkaar verschilt. De bouw van nederzettingen in Judea en Samaria (zionistische terminologie voor de Westelijke Jordaanoever) zijn “een duidelijke uitdrukking van het onvervreemdbare recht van het joodse volk over het ‘Land van Israël’”. En verder: “Likoed zal deze gemeenschappen (joodse nederzettingen, nvdr) verder versterken en ontwikkelen en hun ontmanteling verhinderen”. Het Likoed-charter laat ook niets aan onduidelijkheid over als het gaat over een Palestijnse staat: De Israëlische regering verwerpt de oprichting van een Arabische Palestijnse staat ten westen van de Jordaanrivier. De Palestijnen kunnen vrij leven in het kader van zelfbestuur, maar niet als een onafhankelijke en soevereine staat”. Duidelijk toch, niet? Met zo’n standpunten kunnen we de verwachtingen op duurzame vrede maar beter temperen. Wat we wel redelijkerwijs zouden mogen verwachten is dat er vanuit Europa, de belangrijkste handelspartner van Israël, duidelijke signalen komen die een halt moeten toeroepen aan de uitbreiding van de illegale nederzettingen in bezet gebied.

Diplomatieke hypocrisie

Minister Reynders is goed omkaderd met adviseurs die de standpunten van de diverse regeringspartijen ter zake maar al te goed kennen. Zeggen dat hij uitkijkt om de ‘goede samenwerking’ verder te zetten, is niet meteen een standpunt dat je zou verwachten van een regering die officieel de twee-staten-oplossing verdedigt. Zo staat het trouwens ook in het persbericht: “De minister herhaalt dat er een evenwichtige twee-staten-oplossing moet worden gevonden.” Zelfs al klinkt het woordje ‘evenwichtig’ een beetje tricky in de oren, want in deze context gaat het doorgaans over ‘concessies’ aan Palestijnse kant.

Hoe rechts en racistisch de laatste regeringen in Israël ook zijn en hoe flagrant ze het internationaal recht blijven schenden met steeds nieuwe bouwactiviteiten in de Palestijnse gebieden, dat verhinderde de Europese Unie, met de steun van de lidstaten, niet de banden met Israël verder aan te halen. Ondertussen herhaalt de diplomatieke hypocrisie de mantra van de twee-staten-oplossing.

Als België het meent met de twee-staten-oplossing, dan mag de toon van Reynders persmededeling wel wat minder hartelijk zijn. Zo’n regering feliciteer je niet, maar laat je voelen dat de bezetting en kolonisatie van de Palestijnse gebieden niet straffeloos kan worden doorgevoerd. Uiteindelijk verwacht ik alleen maar consequentie van mijn regering.

Laatste bijdrages

Bayrou, dan toch

Het zou geen verrassing mogen zijn, en toch: François Bayrou heeft eindelijk een van zijn twee dromen gerealiseerd, hij is premier van Frankrijk. De andere droom: president. Maar voorlopig…

SYRIË: EEN MIDDELEEUWS OPBOD

De weg naar Damascus is lang. De apostel Paulus werd er van zijn paard gegooid. De kruisvaarders moesten eerst de oninneembaar  geachte stad Antiochië (vandaag Turks Antakya) belegeren –…

Komt er stabiliteit in Syrië na het verdwijnen van Assad?

Het regime van Bashar al-Assad is gevallen, maar daarmee is er nog geen eind gekomen aan de gevechten. Het land is nu opgedeeld in twee stukken. Met het vertrek…

Grenskolonialisme

You May Also Like

×