“L’extrëme droite a été bloquée”, zei herkozen LFI-dissident Alexis Corbière zondagavond. Hij vatte de essentie van die dag samen, uiterst-rechts is, althans nu, geblokkeerd. Op zondag 7 juli 2024 heeft Frankrijk in een ‘republikeinse reflex’ uiterst-rechts van de macht gehouden. Veel rechtse kiezers knepen die dag hun neus dicht en stemden voor een kandidaat van de Macronie of van links. Minstens evenveel linkse kiezers knepen eveneens hun neus dicht en stemden voor de Macronie of zelfs rechts. Als ze het Rassemblement National (RN) maar konden vloeren.
Het was massaal. Toen de cijfers over een hoge opkomst bekend werden, kon men er al van uitgaan dat de befaamde “republikeinse reflex” had gespeeld: alles is beter dan uiterst-rechts met een meerderheid in het parlement en een premier in Matignon. Linkse kiezers kregen het over hun hart in Tourcoing voor Gérald Darmanin, minister van Binnenlandse Zaken, te stemmen om toch maar geen zetel aan het RN te gunnen. Tientallen gekozenen, ook van het linkse La France insoumise (LFI) hebben hun zetel aan rechtse kiezers te danken.
Het ontbrak nochtans niet aan onheilsvoorspellingen dat “de republikeinse reflex verzwonden is”, “un reflexe qui se perd” viel vooraf alom te horen en te lezen. Niet dus, een duidelijke meerderheid van de Fransen gaf de boodschap dat ze een sterkere reflex hebben dan veel politici.
Zeker politici van de Macronie die tot op het laatste raaskalden over “de twee uitersten”, alsof links gelijk te stellen valt let uiterst-rechts. En zelfs zondagavond herhaalden ze dat, waarmee duidelijk bleek dat ze de boodschap van hun kiezers niet willen horen: Het is niet omdat jullie die republikeinse reflex niet meer hebben, dat die niet meer leeft.
Een republikeinse reflex is nog wel geen republikeins front. Het linkse Nouveau Front Populaire (NFP) heeft een maand geleden in minimumtijd een allesbehalve extreem programma uitgewerkt dat perfect zou kunnen dienen als basis voor regeringswerk. Extreem? Wat is er extreem aan het intrekken van Macrons pensioenwet (pensioenleeftijd op 64) die door de overgrote meerderheid van de Fransen verfoeid wordt? Of aan het herinvoeren van de ISF, de belasting op grote fortuinen? Of het optrekken van het minimumloon tot 1600 euro?
Toch staan politici ter rechterzijde, ook die van de Macronie, nu al te schreeuwen over extremen aan weerskanten. Ze hebben nu de kans te laten zien dat ze de republikeinse reflex die uit te stembus komt, ernstig nemen. Maar hun anti-linkse reflex blijkt alweer veel sterker.
