Reacties op de veroordeling van Abou Jahjah

Op de veroordeling van de (ex-)leider van de Arabisch-Europese Liga (AEL), kwamen verschillende reacties binnen op de redactie. Van Luk Vervaet en Wim de Neuter, Etienne Vermeersch, AEL-Belgium en Abou Jahjah zelf. We publiceren ze hieronder.

In België kan je vandaag de dag niet alleen veroordeeld worden voor wat je eventueel verkeerd gedaan hebt, maar ook voor wat je niét gedaan hebt.
Dyab Abou Jahjah en Ahmed Azzuz werden op 21 december laatstleden veroordeeld tot één jaar effectieve gevangenisstraf en een boete van meer dan 5.000 euro, omdat ze tijdens de rellen in Borgerhout in 2002 ‘de jongeren hebben opgehitst’, maar ook omdat ze ‘hun invloed niet hebben aangewend om de jongeren te kalmeren’! Wie morgen een manifestatie wil organiseren, is gewaarschuwd.

Ook als je die manifestatie niet georganiseerd hebt en als je, net als Dyab Abou Jahjah, je mengt in een spontane betoging, en je probeert die, met al het charisma dat je eigen is, in goede banen te leiden, in dit geval in de richting van een plaats waar samen kan gebeden worden, een kerk of een moskee zeg maar, dan ben je verantwoordelijk voor alles wat er verkeerd is gelopen voordat je op die spontane betoging aankwam!

Justitie speelt, letterlijk, met vuur.
Op juridisch vlak door de veroordeling van de AEL-activisten met een oude (en door de arbeidersbeweging gehate) anti-arbeiderswet van 1886. Op politiek vlak geeft het gerecht – wat hun toekomst betreft – een gevaarlijk signaal aan de jongeren in de volkswijken. Precies dit politieke signaal zou de hele maatschappij in de eerstvolgende jaren wel eens zuur kunnen opbreken.
Vooreerst waren de ‘rellen in Borgerhout’ van vijf jaar geleden voor de rechtbank niet de gelegenheid om een krachtige waarschuwing te geven over oorzaak en aanleiding van deze incidenten, namelijk een racistische moord. De rechtbank was alleen geïnteresseerd in de incidenten, en nagelt de reactie van de jongeren en de enige aanwezige migrantenorganisatie aan de schandpaal. Nochtans waren de vijf afgelopen jaren niét de AEL of Abou Jahjah, maar wél nieuwe racistische moordpartijen het probleem.

Ten tweede is dit vonnis niet los te zien van de achtergrond van jongerenrevoltes hier en in andere Europese landen. In november 2005 brandden auto’s, fabrieken en scholen wekenlang in de Parijse banlieues na de dood van Zyed (17 jaar) en Bouna (15 jaar). Twee jaar later, in november 2007, kent Parijs een nieuwe en nog gewelddadigere uitbarsting in Villiers-le-Bel na de dood van Moushin (15 jaar) en Larami (16 jaar). In oktober 2007 kent Amsterdam meer dan een week nachtelijke brandstichtingen na de dood van de 22-jarige Bilal op een politiebureau.
In vergelijking met bovenstaande gebeurtenissen stelde de reactie van de jongeren uit Antwerpen op de racistische moord van de 27 jarige moslimleraar Mohamed Achrak niets voor. Maar, na dit vonnis, zou dit wel eens kunnen veranderen. Als het in Borgerhout niét tot incidenten van de aard van Parijs of Amsterdam kwam, is het precies te danken aan de tussenkomst van de AEL- activisten. Wat de revoltes in Parijs en Amsterdam kenmerkt is het ontbreken van enige organisatorische leiding en politieke visie op emancipatie van de migrantengemeenschap. Het zijn precies die elementen die de AEL-activisten binnenbrachten door op het moment zelf de woede van de jongeren te kanaliseren, hen op te vangen en met hen te discussiëren in een plaatselijke moskee, en hen op langere termijn te richten naar een globale bevrijdingsstrijd. En zij alleen waren hiertoe in staat en zij alleen hadden hiervoor de nodige autoriteit bij de jongeren. Voor die rol krijgen ze vandaag één jaar gevangenisstraf! Dat is noch min noch meer een aanmoediging voor de jongeren om het volgende keer dan ook maar guerrillagewijze en op de manier van Parijs of Amsterdam te gaan reageren.

Ten derde is er vandaag veel te doen rond het schrikbeeld van de ‘moslimfundamentalisten’. Dyab Abou Jahjah is geen religieuze extremist of een Al Qaida-aanhanger. Verre van.
Zijn veroordeling is de veroordeling van een man die de jongeren uit de volkswijken waardigheid, zelfrespect en zelfbewustzijn bijbracht. Hij richtte hun ogen op een strijd voor de verdediging van hun rechten en die van de Arabische volkeren.

En iedereen die, zoals wij in een gevangenis werken, of als journalist en tussendoor als leraar Nederlands voor migranten en asielzoekers, weten dat dit fundamentele kwesties zijn in de bestrijding van de kleine criminaliteit, het soms blinde geweld als reactie op een wankelende identiteit. De veroordeling van Dyab Abou Jahjah is een slag voor iedereen die in dit perspectief werkt en dreigt andere krachten, die een heel andere en destructieve logica hebben, vrij spel te geven.
Op een moment dat in België na zes maanden Vlaams-Waalse communautaire stammentwisten een voorlopige regering werd gevormd, was een positieve boodschap van verzoening, respect en ernstige toenadering aan het adres van de Belgisch-Arabische gemeenschap en haar jongeren op zijn plaats geweest.

In de plaats daarvan reikt het gerecht een molotovcocktail aan.

Luk Vervaet en Wim de Neuter

Wim de Neuter is journalist en ex-leraar Nederlands voor migranten

Beste hoofdredacteur,

Ik heb met Dyab Aboe Jahjah herhaalde malen gedebatteerd en met Ahmed Azzuz eenmaal.  Ik ben het in vele opzichten grondig met hen oneens, maar ik heb in hen telkens een respectabele medemens ontmoet en ik ben ook door hen als medemens benaderd.  Mede na mijn gesprekken over de incidenten met deskundigen die ter plaatse waren, heb ik het heel moeilijk met de zware straffen die zijn uitgesproken.  Ik kan deze mensen niet zien als misdadigers die de gevangenis in moeten.  Meer dan wat Paul Goossens eertijds in Leuven heeft teweeggebracht, hebben ze zeker niet op hun kerfstok. Ik hoop dat de redelijkheid en de zin voor evenwicht in het Hof van Beroep de bovenhand zullen halen.

(Deze reactie werd in eerste instantie geschreven voor Mediadoc, zie http://mediadoc.be)

21 December 2007 werd de zoveelste kaakslag voor AEL in haar nog zeer korte leven.
Twee voormalige voorzitters zijn vandaag 5 jaar na datum  veroordeeld op basis van art. 66 van het strafwetboek voor hun zogezegde aandeel in de rellen van November 2002.
Wij kunnen dit niet meer of niet minder dan een politieke veroordeling noemen, en dit om 3 belangrijke redenen:
1) De hele aanloop naar dit proces (zowel politiek als in de media) en de uiteindelijke veroordeling in eerste aanleg was een rechtstreeks gevolg van de politieke stemmingmakerij rond AEL. De oproep van Verhofstadt in het parlement toonde duidelijk aan dat de scheiding der machten  een héél relatief begrip is. Zeker indien het tot een eerst arrestatie van Dyab, en nu blijkt ook nog eens een veroordeling, van de twee AEL voormannen leidt.
 
2) Het voorstel van toenmalig minister van binnenlandse zaken Duquesne om een legislatieve manier uit te vinden om de AEL bij wet te verbieden toonde toen en toont vandaag meer dan ooit aan hoe men AEL via alle mogelijke manieren zou en wilde kapotmaken.
3) De toepassing van Artikel 66 van het strafwetboek:
Artikel 66 dateert van 1891 en werd ingevoerd na de stakingsacties van 1886 in de Borinage. Het werd ingevoerd om de rechterlijke macht de middelen te geven om de zogezegde “aanstokers van wanorde, de predikers van anarchie die het lijden van arbeiders misbruikten om tot wanorde te komen” te kunnen bestraffen. Eigenlijk kwam het erop neer dat de elite (oppermachtige industriëlen van weleer) een vrijgeleide kregen om de arbeiders verder te blijven onderdrukken, uitbuiten en uit te sluiten van enige vorm van machtsdeelname en inspraak.
 
Vandaag kregen onze meest rabiate tegenstanders de kers op de taart met deze veroordeling, die niets anders is dan een verlengstuk van het beleid van de laatste 5 jaar: een politieke veroordeling waardoor een organisatie met een andere maatschappijvisie en mening dan het establishement een zware slag wordt toegedient. Geen enkel concreet aanwijsbaar feit werd aangehaald. Enkel het morele gezag van Dyab Abou Jahjah en Ahmed Azzuz dat zogezegd de rellen had moeten voorkomen.
 
Wij gaan zeer zeker in beroep en hopen dat het Hof van Beroep een einde maakt aan dit politiek proces.

Zie ook www.arabeuropean.org
 

Once more Belgium proved to be the example of a banana republic in Europe and above all lacking an independent judiciary something without which no democracy can be properly functioning. Today, the judge in the correctional court of Antwerp issued a political verdict sentencing myself and Ahmed Azzuz to one year in jail for our so called involvement in the riots that took place 5 years ago after the murder of Mohamed Achrak. We reject this sentence and we will go in appeal.
The fact that our role was the opposite of that claimed by the court makes this verdict even more painful and more of an illustration on how deep Belgium as a democracy have sunk. This is nothing than a political retribution in judicial dressing, and if this sentence is upheld by the court of appeal and carried out, Belgium will have two political prisoners who will be in jail only for having a dissident opinion.
Nevertheless, We will go to appeal and will wait and see if there is still some judicial independence in Belgium. Maybe the court of appeal will be more difficult to manipulate politically and will speak justice and not only annul this verdict but even order us to be compensated for all the defamation and hardship we have endured on the hands of the Belgian establishment since 2002. As I hav already said, this is a trial for the AEL as a movement and for the emancipation movement of the Arab-Islamic communities in Europe, it is also a blow for every voice that is critical to the system.
The struggle continues.
In Solidarity,
Dyab Abou Jahjah

www.aboujahjah.com

(Uitpers, nr. 93, 9^de jg., januari 2008)