De oorlogspropaganda tegen Iran heeft de jongste weken enkele serieuze tegenslagen moeten incasseren. Zowel de berichten dat Iran over voor kernwapens geschikt verrijkt uranium zou beschikken, als beweringen dat de nieuwe conservatieve Iraanse president Mahmoed Ahmadinejad betrokken zou zijn geweest bij de bezetting van de Amerikaanse ambassade in Teheran en bij een moordaanslag tegen een Iraans-Koerdische leider, blijken vals.
Het zijn slechte tijden voor de Amerikaans-Europese specialisten in oorlogspropaganda. Sedert in 2003 in een kerncentrale in het Iraanse Natanz sporen werden gevonden van uranium dat geschikt was voor de productie van kernwapens, werd dit als het ultieme bewijs bestempeld van het “feit” dat Iran in het geheim aan een kernwapenprogramma aan het werken was. Dat Teheran zei dat die sporen uit Pakistan kwamen, op in Pakistan gekochte materiaal zaten, mocht niet baten.
Na een maandenlang onderzoek stelde het Internationaal Atoomenergie Agentschap (IAEA) vast dat Teheran de waarheid had verteld. “Daarmee is het zogenaamde bewijs dat Iran in het geheim aan een kernwapen werkt, van tafel geveegd”, schreef De Morgen (zie krant van 25.08.05: Iran werkt niet aan een bom). Het besmette materiaal werd geleverd door Abdul Qadeer Khan, de vader van de Pakistaanse atoombom. Dat de man zijn nucleaire kennis te gelde maakte en, samen met materiaal allerhande, te koop aanbood aan o.a. Noord-Korea, Libië en ook aan Iran, is al lang geen geheim meer. Maar als vader van Pakistans kernwapen is Abdul Qadeer Khan onaantastbaar.
En aangezien Pakistan een absoluut noodzakelijke bondgenoot is in de oorlog tegen de nog steeds voortdurende oorlog tegen de Afghaanse Taliban – een groep die overigens door Pakistan en de Verenigde Staten werd gefinancierd en ingewijd in de guerrillaoorlog! – willen de VS geen heibel met Pakistan. Het is ongeveer zoals met het “schandaal” rond het olie-voor-voedsel-programma in Irak. Dat programma werd onder meer omzeild door illegale verkopen aan Turkije en Jordanië. Maar beide waren bondgenoten van de VS, dus werd daar nooit iets over gezegd. Enkel de smokkel via de Iraanse territoriale wateren werd aangepakt!
“Ongenereus” aanbod
Merkwaardig is dat de Europese Unie, meer bepaald de EU-3 – Duitsland, Frankrijk en Groot-Brittannië – niet hebben gereageerd op dit IAEA-rapport. Deze drie landen zijn gangmakers van een campagne tegen het Iraanse kernenergieprogramma, dat gestoeld is op de volledige cyclus. Met inbegrip van verrijking van uranium. Een kunst die de weg kan openen naar minder vreedzame toepassingen. Zij willen absoluut niet dat Iran, hoewel de regels van het IAEA dat geenszins verbieden, een eigen volledige atoomcyclus zou uitbouwen. Zij proberen al jaren Iran daarvan te doen afzien. Ze hebben deze zomer daartoe zelfs een “genereus” (zoals ze zelf zeggen) pakket economische en politieke maatregelen aangeboden. Maar als men het leest is het bijzonder “ongenereus”. Er wordt Iran zelfs geen enkele garantie noch bescherming tegen een Israëlisch-Amerikaanse aanval aangeboden!
Er wordt wel gezegd dat er zal worden gestreefd naar een kernwapenvrij Midden-Oosten. Een vrome wens die ook al te lezen stond in resolutie 687 van de Veiligheidsraad van 3 april 1991, die officieel een einde maakte aan de Tweede Golfoorlog (de eerste was die tussen Irak en Iran van 1980-1988), maar waarvan de EU-3 de voorbije veertien jaar nooit werk hebben gemaakt. Ten minste wat de enige met zekerheid over kernwapens beschikkende staat in de regio betreft, Israël. Meer nog, vrijwel alle oorspronkelijke leden van de EU hebben bijgedragen tot dit kernwapenprogramma: België door de levering van uranium en de verkoop van een besturingsysteem voor de kernwapenfabriek van Dimona, Frankrijk door de bouw van Dimona en andere reactoren, Noorwegen en Engeland door de levering van het benodigde zwaar water enz.
Het is alsof Israël niet tot het Midden-Oosten behoort (wat het overigens geregeld zelf zegt). Zo werd de Oostenrijkse firma Steyr-Mannlicher op de vingers getikt omdat het langeafstandsgeweren verkocht aan Iran. Europa liet Wenen weten dat dit in tegenspraak was met de “gedragscode” die verbiedt dat er wapens worden verkocht aan landen die de mensenrechten niet eerbiedigen. Een bewering om paf van te staan. In Israël (en ook in de andere bondgenoot, Turkije) zijn mensenrechten van geen tel, maar toch levert iedereen er wapens aan.
Israël is voor de Europese Unie op alle gebied een geval apart. De EU erkent Israël als “joodse” staat. Met andere woorden het gaat akkoord met de discriminatie van niet-joden. Premier Guy Verhofstadt was eerder dit jaar zo dom dit in een interview met de Israëlische krant Haaretz openlijk toe te geven, maar de Belgische media – met uitzondering van Uitpers – waren zo gezagsgetrouw dat ze die uitlating doodzwegen.
Uiterst schijnheilig is het dan ook van de EU dat het programma’s financiert om de rechten van de “Arabische Israëli’s” (het woord Palestijnen is taboe) te bevorderen! Even schijnheilig is dat de EU, in het kader van een nieuw nabuurschapsakkoord met Israël, heeft afgezien van de oprichting van een subcommissie voor de mensen- en minderheidsrechten in Israël. Dergelijke commissies zijn er wel voor alle andere landen in hetzelfde geval. Maar Israël wou zo’n subsommissie niet, dus… Uiterst brutaal en leugenachtig is de bewering van de EU dat niettemin de discriminaties, mensenrechtenschendingen en, ja hoor, massavernietigingwapens toch geregeld aan de orde zullen worden gesteld in gesprekken met Israël. Als het daar wat zou willen aan doen zou de EU haar royale steun aan Israël afhankelijk kunnen maken van eerbied voor de mensenrechten, van het afzien van massavernietigingswapens enz. In het Associatieakkoord tussen de EU en Israël staat wel een mensenrechtenbepaling, maar de EU weigert hardnekkig die clausule te laten spelen.
En als de EU het over “terrorisme” heeft, betreft dit uitsluitend de Palestijnen. Joodse Israëli’s mogen blijkbaar zoveel Palestijnen vermoorden als ze willen. Israël heeft een “license to kill” van de EU. Dat bleek nogmaals toen bij de ontruiming van de Israëlische kolonies twee keer vier Palestijnen werden vermoord door joodse opponenten van die ontruiming. Uiteraard werd dat nooit als “terrorisme” veroordeeld door de EU. De Belgische minister van Buitenlandse Zaken Karel De Gucht, die er altijd onmiddellijk bij is om Palestijnse aanslagen te veroordelen, gaf geen kik.
Geen wonder dat de EU zich verzet tegen elke mogelijke sanctie tegen Israël. Onder meer omdat de EU en Israël een aantal “gemeenschappelijke waarden” zouden hebben. Als we de “waarden” van Israël zien – foltering, moord, diefstal, mensenrechtenschendingen, oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid… – vraagt men zich af of dat ook de “waarden” van de EU zijn.
Het gaat hier duidelijk om “vrienden” en “vijanden”. Israël behoort tot de eerste categorie en mag zich dus alles permitteren. Men kan zich afvragen waarom de EU een speciale gezant, de Belgische diplomaat Marc Otte, in het Midden-Oosten heeft. Enig resultaat kan hij, evenmin als zijn voorganger, de huidige Spaanse minister van Buitenlandse Zaken, Miguel Angel Moratinos (die overigens de vertegenwoordiger van Israël bij de EU werd genoemd door Midden-Oosten-kenners). De “principes” (als men die zo mag noemen) dienen enkel als stok om “vijanden” aan te pakken. En Iran wordt nu eenmaal tot de “vijanden” gerekend, waartegen “vriend” Israël moet worden beschermd.
Hoe dan ook, de propaganda rond het “kernwapenprogramma” heeft een flinke klap gekregen. Wat niet wil zeggen dat Iran niet zo’n programma heeft. Men zou zich zelfs afvragen waarom het zo’n programma niet zou hebben, gezien de dreigementen door op zijn minst vier atoommogendheden (de VS, Israël, Frankrijk, Groot-Brittannië). Irak is alleen aangevallen omdat de VS goed wisten dat het Saddam Hoessein over geen kernwapen beschikte.
Geschikt profiel
De verkiezing van Mahmoed Ahmadinejad was een gedroomde gelegenheid om de propagandamolens te laten draaien. Het profiel van de man leent zich daar goed toe. Een aanhanger van de harde lijn en militant revolutionair tijdens de islamitische revolutie van 1979. Hij was ook stichtend lid van de Islamitische Vereniging van Studenten, die de Amerikaanse ambassade in 1979 bezette en er 52 personeelsleden er 444 dagen lang gegijzeld te houden. Welke oorlogspropagandist zou de verleiding kunnen weerstaan om Ahmadinejad ervan te betichten deel te hebben genomen aan de bezetting en gijzeling? Maar helaas blijkt geen van de gijzelaars hem ooit gezien te hebben en werd er inmiddels een toespraak van Ahmadinejad teruggevonden, waarin deze duidelijk afstand neemt van het gijzelen van mensen.
Ook werd de oude truc van “anonieme opposanten” – die nochtans in diskrediet is geraakt sedert alle opposantenverhalen over Irak fantasie bleken – nog eens uit de kast gehaald. Een “anonieme Iraanse journalist in Frankrijk” lanceerde het bericht dat Ahmadinejad betrokken was bij de voorbereiding van de moord in Wenen in 1989 op de Iraans-Koerdische leider Abdel Rahman Ghassemlou. Hij zou deel hebben uitgemaakt van een reserveploeg moordenaars, voor het geval de eerste ploeg zou hebben gefaald. Daar is geen enkel bewijs voor gevonden – ook niet voor het bestaan van de “Iraanse journalist”!
Dat de Amerikanen die laatste twee feiten – de ambassadebezetting en de moord in Wenen – zelf hebben ontkend na onderzoek, wijst erop dat ze de hoop op een eventuele akkoord met Teheran niet volledig hebben opgegeven. De VS, die zelf worden geregeerd door een coalitie van christelijke fundamentalisten en neoliberalen, hebben altijd een zwak gehad voor conservatieve kerken en godsdiensten. De hele Koude Oorlog door hebben ze die met succes gebruikt in de strijd tegen “het goddeloze communisme”. Ook de oorlog tegen de Taliban (die ze eerder zelf hadden gesteund) werd gevoerd via bondgenootschappen met de zgn. Afghaanse “krijgsheren”, die eerder hun bondgenoten waren in de strijd tegen de Sovjet-Unie en die, wat godsdienstig fanatisme betreft, niet moeten onderdoen voor de Taliban. En ook de “revoluties” in Oekraïne en Georgië werden doorgevoerd in samenwerking met de lokale kerken. Dus: fundamentalisten ondereen, christelijke en islamitische, dat kan eventueel nog goed komen.
(Uitpers, nr. 67, 7de jg., september 2005)
