Schrikken doen we niet meer als het Israëlisch bezettingsleger Palestijnen doodschiet in de Bezette Gebieden, dan wel in Israël zelf. We kijken misschien even op als de Israëlische luchtmacht (al dan niet met behulp van drones) de stad Gaza bombardeert (zoals op 27 januari, op 23 februari …), als “represaille” op grotendeels ineffectieve raketten meestal van de groep Islamitische Djihad of één of andere dissidentie ervan.
De doden dààrbij worden niet meer geteld. Maar zo’n minuutje ongemakkelijkheid is gauw voorbij. Vermoorde Palestijnen komen bij ons nog nauwelijks in onze kranten en al helemaal niet op TV. Ze zijn een stuk van de dagelijkse routine geworden: alle dagen vallen er wel doden, dat is al lang geen nieuws meer.
Uiterst-rechts
Toch verandert het schouwspel in Israël en Palestina nu weer vrij snel van natuur.
Het aantreden van een extreem-rechtse regering onder de niet weg te krijgen premier Benyamin Netanyahu, eigenlijk alleen maar gevormd om Netanyahu die verschillende aanklachten tegen hem heeft lopen voor onder meer corruptie, uit de gevangenis te houden, zal daar niet het begin en zeker niet de oorzaak van zijn. De macht in Israël verschuift al jaren steeds meer naar uiterst rechts; de moorden en nachtelijke raids van het leger zijn ook al zo lang bezig. Maar zeker zullen zowel de krachten van het bezettingsleger en de rabiate kolonistenbeweging erdoor aangemoedigd worden. Met het idee misschien dat dit hun moment is: nu of nooit voor radicale actie.
De nieuwe regering trad aan in december vorig jaar. In dat jaar 2022 werden 146 Palestijnen vermoord.
In de eerste twee maanden van 2023 al meer dan één per dag (61 per 23 februari volgens de krant Le Monde). Vaak wordt dit beschreven als “een spiraal van geweld”. Die begint ermee dat, na een periode van relatieve kalmte, Israëlische militairen of “speciale diensten” in Palestina leiders van een verzetsgroep vermoorden omdat die Joodse Israëli’s dan wel militairen zouden aangevallen of vermoord hebben, of dat van zins zijn. Dat kan gebeuren met drones of met een raid in Nabloes, Jenin, of welke Palestijnse stad dan ook, en meestal is er ook “collateral damage”, dat zijn onschuldige slachtoffers in de omgeving. Een drone kan immers niet kiezen, en die soldaten schieten op alles wat beweegt.
Raids
Als er dan genoeg Palestijnen dood zijn (zogenaamde “terroristen”), komt er een reactie — vaak wellicht een spontane — en vallen Palestijnen Joodse kolonisten of militairen aan, waarbij dan ook weer doden vallen. De ratio hangt ongeveer op 1 dode Israëli voor 10 dode Palestijnen. Eens dit gebeurd is en de publieke opinie in Israël goed opgezweept door de media, komt er weer een raid.
– Op 26 januari 2023 vielen eenheden van het leger en de grenspolitie het vluchtelingenkamp van de Palestijnse stad Jenin binnen. Ze waren op zoek naar drie leiders van de groep Islamitische Djihad, en wilden een “geplande terroristische aanslag” verhinderen. De aanval eiste tien Palestijnse doden, wat hun aantal voor het jaar op dertig bracht, waarvan 20 vermoord in Jenin.
– Op 27 januari werden zeven Joodse Israëli’s gedood door een Palestijn bij de synagoge in Neve Yaakov, een kolonistenwijk in bezet Oost-Jeruzalem.
– Op 22 februari deed Israël bij dag een gecombineerde raid van bezettingsleger, grenspolitie en in religieuze Palestijnen verklede speciale eenheden in de stad Nabloes op het uur dat winkels en markten open gaan, met als resultaat een ware veldslag waarbij elf Palestijnse doden en 100 gewonden vielen, van wie zes kritiek. Weer ging het erom twee, of drie, Palestijnse verzetsleiders “op te pakken”, lees “uit te schakelen”.
– Op zondag 26 februari schoot een Palestijn twee Joodse kolonisten dood bij Huwara, een stadje dichtbij Nabloes.
Na zonsondergang werd Huwara dan aangevallen door troepen van honderden Israëlische kolonisten, die beschermd werden en vaak ook geholpen door het leger, en huizen en voertuigen in brand staken, in een duidelijke poging om de stad plat te branden. Brandweerwagens werden in brand gestoken, ambulances aangevallen. Hoeveel méér dan honderd gewonden en eventueel doden daarbij vielen is niet duidelijk, omdat het leger de wegen naar Huwara blokkeerde en binnenkomende ambulances tegenhield.
Tegelijk werden over heel de noordelijke Westoever stadjes door kolonisten aangevallen:
Burin, Asira Qabliya, Beita, Beit Furiq en Za’atara in Zuid Nabloes.
“Spiraal”
De regering had trouwens, op 12 februari, negen “wilde voorposten” van kolonies in de Westoever gelegaliseerd, wat sinds 2012 niet meer gebeurd was. De regering, en Netanyahu, denken er niet aan de kolonisering van de Palestijnse gebieden te vertragen, laat staan te stoppen, al gelijk wat daaromtrent met de “Palestijnse Autoriteit” of met Washington afgesproken zou zijn.
Dit is natuurlijk niet echt nieuw, maar het valt wel op dat alles nu veel openlijker gebeurt. Israël is bijna altijd zijn intenties voor de Westoever blijven verhullen: nu niet meer.
Dat werpt meteen een hel licht op de zogenaamde “spiraal van geweld” waar we het over hadden: die bestaat namelijk niet. Wat er is, is geweld, op veel manieren. Geweld dat er, altijd in dezelfde zin, op gericht is de Palestijnse bewoners uit hun land te verdrijven. Als die zich dan verzetten, dan heet het dat ze Israël aanvallen, en Israël, zal Washington dan zeggen, en de EU zal dat nazeggen, heeft dan het recht zich te verdedigen. Zo gaat dat in het Midden-Oosten.
Oppositie?
Wat Israël zelf betreft, dient men daar niet te veel oppositie te verwachten tegen deze politiek. Ten eerste omdat de Joods Israëlische bevolking die politiek al lang geslikt en grotendeels ook verteerd heeft. De periode waarin Israël ongeveer half om half verdeeld was in een oorlogs- en een vredeskamp, is al lang verleden tijd, en Palestijnen worden er niet meer gezien als een noodzakelijk kwaad maar als iets dat er niet hoort te zijn, iets dat moet verdwijnen, of dat nu op demografische, religieuze of gewoon racistische gronden, door gewoon pesten of met geweld gebeurt.
Tegen de nieuwe regering van Bibi Netanyahu en haar politieke plannen werd in zelden geziene aantallen betoogd in de steden van Israël, zelfs in Tel Aviv, zelfs in Jeruzalem. Maar die oppositie ging niet over de bezetting of over de Palestijnenstrategie van de regering: het ging over de aanval van de regering op het Israëlische hooggerechtshof. Bibi wil dat onschadelijk maken zodat het hem niet naar de gevangenis kan sturen naar aanleiding van zijn corruptie-zaken. Het ging, dus, over de interne levensstijl van de Joden van Israël.
De oorlog in Oekraïne maakt dit alles grotendeels onzichtbaar: niemand vindt nog tijd om zich bezig te houden met dat Palestijns probleem dat al zo lang moest opgelost zijn. Dat komt goed uit voor de Europeanen die aan de status quo hun hart verpand hebben, voor de Amerikanen waar niemand erop uit is om aan dit hete hangijzer zijn handen te branden, voor het Israëlische militaire en inlichtingen-establishment dat nu dank zij de ultrareligieuzen in de legertop bijna alle macht in handen heeft, en voor Bibi die niet in het gevang zal gaan.
De retoriek blijft immers dat Israël, zoals die Oekraïeners, het recht heeft zich te verdedigen, terwijl het nota bene niet de Palestijnen zijn die Israël bezetten, maar juist Israël dat de Palestijnse gebieden bezet, en steeds meer.
Maar na de kolonistenaanval op Huwara konden Israëli’s zelfs op hun eigen nieuwsmedia horen dat het hier over een ware “pogrom” ging. Dàt, alleszins, is nieuw.
