Ruzland. Een land in oorlog met zichzelf en met de wereld (zie rubriek Boeken). De titel van het boek van Eva Cukier doet me even schrikken. Oorlog met zichzelf, kan. Met de wereld? Met Oekraïne en via met de Navo, inderdaad. Maar met de wereld? In het ‘Westen’ koestert men zich graag in die illusie, Poetin geïsoleerd in de wereld.
De Russische president Vladimir Poetin, een reactionaire despoot, verdient om vele redenen in het verdomhoekje te zitten. Volgens sommige westerse media is dat ook zo, zij hebben het over het isolement van Rusland, van Poetin. Maar tijdens de recente top van de Navo zelf, bleek hoe erg Poetin geïsoleerd is: de Navo fulmineerde tegen de grote steun van China aan de Russische oorlog in Oekraïne, en Poetin omarmde zijn hoge gast Narendra Modi, premier van India, met wie er lekker zaken worden gedaan .
Alleen al India en China – elk rond 1,4 miljard inwoners – te vriend hebben, is genoeg om zich niet erg geïsoleerd te voelen. Rusland lijkt anders in Afrika ook niet erg geïsoleerd. Russische huurlingenmilities opereren met de zegen van Moskou in verscheidene Afrikaanse landen. Poetin boekt op dat continent het ene diplomatieke succesje na het ander.
In het Arabisch gedeelte van het continent staat Moskou op goede voet met de meeste regimes. Met de monarchen v an het Midden Oosten worden zoete broodjes gebakken. Iran is een stevige bondgenoot. In Centraal-Azië mag er dan wat wrevel zijn, toch wordt er met Moskou samengewerkt in diverse organisaties, zoals het Samenwerkingsverband van Shanghai. Op bezoek in die regio, merk je nergens iets van vijandigheid, de vluchten van en naar Rusland zijn druk bezet. Handelslui, toeristen, arbeiders die er werken. Geen tekenen van isolement.
Op de luchthaven van Istanboel kan je dat “isolement” goed zien: in twee uur wachttijd zag ik er zeven vluchten naar bestemmingen in Rusland. In alle luxewinkels kooplustige Russen. Geen Russisch gas meer in Zeebrugge? In Turkije staan ze te popelen om het over te nemen.
Op het Amerikaans continent kan men zeker niet spreken van een brede vijandigheid tegenover Moskou. De tendens is genuanceerder, men vindt er eerder dat de Russische agressie tegen Oekraïne inderdaad is uitgelokt, of dat tenminste het “Westen” hier niet vrijuit gaat.
En ook in de landen van de EU heeft Poetin veel vrienden, handlangers, trawanten of hoe we die ook noemen. Dat zijn overwegend extreem-rechtse kompanen die Poetins gedachtengoed grotendeels delen. Maar ze zijn niet onbelangrijk. De Hongaarse premier Viktor Orban brengt dat deze dagen onder de aandacht.
Nu nog Donald Trump als president van de VS? Dan hoeft Poetin alleen nog te wachten op Marine Le Pen in het Elysée.
Geïsoleerd? Dat komt ervan als men het eigen kamp steevast omschrijft als “de internationale gemeenschap” en vergeet dat de wereld groter is dan je eigen stek.
