Er zijn reeds veel woorden gevallen met betrekking tot het 60-jarig bestaan van de Zionistische Entiteit genaamd Israël. De Zionisten denken dat ze iets te vieren hebben, terwijl hun slachtoffers liever niet herinnerd worden aan de catastrofe die hen 60 jaar geleden overkwam.
Verschillende auteurs hebben hun bijdrage geleverd met betrekking tot het onderwerp. Vooral beschrijvend en verklarend. Een historische les over hoe de etnische zuivering van Palestina geprogrammeerd en uitgevoerd werd en hoe 60 jaar later de situatie er nog steeds dramatisch uitziet: dagelijkse moordpartijen, slachtingen en vernederingen van de autochtone bevolking van Palestina. De boodschap dat de oplossing van het conflict begint bij de erkenning van de etnische zuivering van de Palestijnen is trouwens in al die bijdragen nooit ver weg.
Wat mij en onze organisatie betreft, kan er nooit genoeg over Palestina en de catastrofe, bij ons gekend als de ‘Naqba’, geschreven en gezegd worden. Maar met alle respect voor alle bijdragen en hun auteurs, toch vond en vind ik nog steeds dat het meest fundamentele aspect aan de hele situatie veel te weinig wordt belicht, namelijk het verzet tegen de bezetter.
Het moraliserende vingertje was her en der evenwel aanwezig. Je weet wel, zo van ‘we mogen het geweld van beide partijen niet goedpraten’, ‘geweld helpt het conflict geen stap vooruit, het is uit den boze…’. Tuurlijk is geweld uit den boze en natuurlijk is geweld steeds te vermijden, maar alles hangt af van de context waarin geweld wordt gebruikt.
Verzet is geen hol woord of detail dat gelijkgesteld kan worden met blind geweld of terreur in dit conflict. Integendeel. Het is een enorm belangrijk concept dat volkeren het recht geeft om zichzelf te verdedigen tegen een buitenlandse bezetter of agressor. Datzelfde concept heeft zelfs een juridisch kader op het niveau van het internationaal recht (art.51 van het VN Charter) en is, los van de al dan niet erkenning van de VN van het recht tot verzet van de Palestijnen, een mensenrecht.
Laat ik het even verduidelijken met een voorbeeld: Ieder van ons zal begrijpen dat als morgen een vreemde zich met geweld toegang verschaft tot jou huis, hij manu militari uit je huis dient gezet te worden. Ofwel door een politionele of andere hogere instantie. Indien deze falen of bij gebrek van zulks, is het aan jezelf als eigenaar, bewoner van je huis de persoon te verwijderen, desnoods met geweld. Je gaat hem niet je huis uitsmeken of je huis uitbidden. Je zorgt gewoon dat ie je huis verlaat.
Stel dat deze indringer, bij gebrek aan een hogere instantie om hem te verwijderen of gewoon door het feit dat jij zwakker bent dan hem, erin slaagt jou en je gezin uit je eigen huis te gooien en bij elke poging die je onderneemt om je eigen huis terug in te nemen, met geweld buiten houdt, je familie en al wie je in je strijd steunt vermoordt, maakt dit dan van hem de rechtmatige eigenaar van je huis????
Stel dat jij in al je pogingen om je eigen huis terug te winnen komt te overlijden en je laat een gezin en kinderen achter, hebben dan je eigen kinderen het recht niet om verder te strijden tegen de indringer of diens kinderen, die nog steeds jou vaders onrechtmatig verkregen huis bewonen???
Natuurlijk heb je het recht om je te verzetten, met alle middelen, tegen een indringer. Natuurlijk heb je het recht om voor jezelf en je gezin op te komen en voor je huis te vechten.
De 800 000 Palestijnen die in 1948 werden verdreven uit hun dorpen en huizen hebben alle recht om te strijden voor hun terugkeer en alle recht om te strijden voor hun gestolen land en huis. Bovendien zijn ook hun kinderen en diens kinderen en diens kinderen… rechtmatige eigenaars van de gestolen gronden en huizen en hebben zij alle recht om zich te verzetten en terug te keren naar hun huizen.
Dat de nakomelingen van de reeds 60 jaar geleden verdreven Palestijnen vandaag de dag met 4 000 000 zijn is niet hun probleem maar het probleem van de bezetter/agressor.
Hamas, PFLP (Volksfront voor de Bevrijding van Palestina), Islamic Jihad, Aqsa Brigades, Hizb’Allah, … allen zijn het legitieme verzetsfacties en genieten onze steun. Of ze nu Islamitisch (Hamas, Hizb’Allah, Islamic Jihad), seculier (Aqsa Brigades) of communistisch (PFLP) zijn speelt geen enkele rol. Ze strijden allen voor de bevrijding van hun huis en hun sleutel is het gewapend verzet.
Dat zulk een duidelijk concept, dat niet meer of niet minder de toepassing van rechtvaardigheid inhoudt, vandaag de dag nog steeds op onbegrip stuit in het Westen is voor het minst wat men kan zeggen hallucinant. Dat legitiem verzet in Palestina vandaag de dag wordt gelijkgesteld met daden van terreur tart elke verbeelding.
Vooral in een Europa, waar ook gewapend verzet de bevrijding heeft gebracht en zo het fascistisch bewind dat het nazi-regime inhield heeft verslagen en verdreven.
Als AEL-activist en als beweging nemen we dit aspect van de strijd rond de bevrijding van Palestina zeer serieus en hebben we uiteraard niet stilgezeten.
Naast het feit dat we meer dan 10 000 flyers hebben verdeeld als sensibiliseringscampagne rond het thema, en naast onze betoging van 04/05/2008, participeren we ook actief in de organisatie en de debatten die doorgaan op de conferentie van de IUPFP (International Union of Parlementarians for Palestine) in Brussel op 13, 14 en 15 mei 2008.
Naast 60 jaar bezetting staat 60 jaar verzet als thema centraal in al deze activiteiten. De Palestijnen verzetten zich reeds 60 jaar met of zonder de steun van de internationale gemeenschap. Ze hebben niet gewacht op wiens steun, tranen of sympathie dan ook. Reeds van dag één wisten ze dat hun strijd legitiem en rechtvaardig was.
Vandaag is het aan ons om hen aan te zetten om de strijd verder te zetten en zelfs op te voeren. Rechtvaardigheid kan nooit snel genoeg komen!
Karim Hassoun
Voorzitter Arabisch Europese Liga Belgie
(Uitpers, nr 99, 9de jg., juni 2008)
