De Morgen
Want Tarik zegt in het interview dat hij vermoedt dat Kif Kif, dat als organisatie afstand had genomen van Hinds artikelenreeks in Het Nieuwsblad over het groeiende islamfundamentalisme in België, ondertussen is bijgedraaid en met haar aanpak akkoord gaat. (Een bewerkte versie van de artikelenreeks is als boek gepubliceerd, met de titel Undercover in Klein-Marokko. Het interview in De Morgen staat op de website van Kif Kif afgedrukt).
Ten behoeve van een vruchtbare discussie en politieke opheldering lijkt het me bijgevolg aangewezen om mijn overpeinzingen over het interview niet alleen aan Tarik te bezorgen, maar ook aan de medewerkers en sympathisanten van Kif Kif, en meer in het algemeen aan alle allochtonen en progressieven die begaan zijn met de emancipatie van onderdrukte minderheden. Vandaar deze open brief.
Om direct tot de kern van de zaak te komen: het interview is een nieuw dieptepunt van een politieke regressie die al een tijdje aan de gang is. In wezen willen de Fraihi’s het Blok bestrijden door een aantal van zijn aandachts- en programmapunten over te nemen, want, zo zeggen ze, eigenlijk zijn die thema’s ‘links’. Ze hebben al eerder stappen in die richting gezet, mét applaus van het Blok (zie bvb. http://www.vlaamsbelang.org/index.php?p=0&id=525), maar vandaag gaan ze nog verder.
Zo willen ze ‘het stokpaardje’ van het Blok afpakken door kritiek op en strijd tegen het ‘moslimextremisme’ bovenaan de politieke agenda te plaatsen. (In het ‘Woord vooraf’ van Undercover in Klein-Marokko wordt erkend dat de ‘gematigden’ in de moslimgemeenschap nog in de meerderheid zijn, ‘maar voor hoelang nog?’, zo staat het er dreigend. Het is een doorslagje van wat de massamedia en de politieke wereld in het algemeen al jaren doen: de angst voor ‘het moslimterrorisme’ en ‘het moslimfundamentalisme’ cultiveren) De Fraihi’s bezondigen zich verder aan de stigmatiserende en islamofobe veralgemening dat ‘de politieke islam’, zoals het VB, een expressievorm van het kwaad is (in werkelijkheid heeft de politieke islam vele gezichten, zowel dictatoriale als democratische).
De Fraihi’s willen ook het allochtone profitariaat aanpakken, want gezinsvorming en gezinshereniging leiden tot ‘veel misbruik en we zijn veel te laks (…) Er zijn te veel situaties waarbij de [naar België gekomen] ouders een week later al bij het OCMW staan. Dat is puur misbruik maken van het systeem. Dat is een links discours, maar het wordt in extreem-rechtse handen gegeven.’ Tarik Fraihi plakt er zelfs een streefcijfer op: de gezinshereniging moet met twee derde naar beneden. Beseft hij wat dit betekent voor de rechtsgelijkheid van de Belgische onderdanen van allochtone afkomst? Beseft hij dat de realisatie van dit punt een omvangrijke campagne en organisatie vereist die de aanwezigheid van allochtonen op ons grondgebied diepgaand zal problematiseren, met alle gevolgen voor allochtonen, autochtonen en de relaties tussen beiden? Geen wonder dat De Standaard deze ophefmakende passus uit het interview de dag erna in de krant afdrukte: dit ‘links discours’ kan zo in het Blok-verkiezingsprogramma.
In februari nam ik in Mechelen met Tarik Fraihi aan een debat deel. Ik geloofde mijn oren niet: hij pleitte voor de organisatie van een terugkeerbeleid (voor allochtonen die dat ‘willen’, nietwaar). Het was geen uitschuiver, net zomin als het feit dat hij in het VRT-programma ‘Morgen beter’ weigerde om aanwervingsquota voor allochtonen te steunen (de liberale NMBS-baas die het promootte, maar er nadien in een uitgebreid interview over diverse onderwerpen in De Morgen terug afstand van nam, zag dat interview op de Kif Kif-site afgedrukt onder de Kif Kif-titel ‘NMBS-baas verwerpt quota’ – ik citeer de titel niet letterlijk maar uit het hoofd, maar op die verwerping van quota focuste Kif Kif, en niet op de vele andere standpunten en meningen van de man). En dan nu dit interview.
Wat is de strategie erachter? Volgens Hind Fraihi is het de bedoeling om ‘het politiek correcte denken los te laten’. (Dat ligt in de lijn van wat conservatieve publicisten zoals Cliteur en Scheffer promoten. De Fraihi’s vergeten dat ‘het politiek correcte denken’ in feite niet meer is dan een taboe om de fundamentele onverschilligheid van de elite voor het lot van de achtergestelde minderheden te maskeren) Elders heet het dat ‘de [onopgeloste] problemen’ met allochtonen het VB groot maken.
De oplossing? In feite bepleiten ze een serieuze ruk naar rechts van de sociaal-democratie, naar het voorbeeld van Wouter Bos. Tarik Fraihi zegt daarover: ‘In Nederland zie je dat de PvdA de weg is ingeslagen die de democratische partijen hier niet durven inslaan. De Nederlandse sociaal-democraten voeren op het vlak van integratie een radicaal democratisch discours met heel veel terechte kritiek op de allochtone gemeenschap. De dingen die slecht lopen, worden met naam genoemd. Het discours van de PvdA is complexloos. Hier werpt het bestaan van het VB een zwarte schaduw over het hele debat. Een aantal zaken die moeten gezegd worden, kunnen hier nog altijd niet gezegd worden.’
Geen woord over het liberale programma van de PvdA. Geen woord over de schandalige islamofobe uitspraken van Wouter Bos die tijdens de jongste verkiezingscampagne waarschuwde voor het gevaar van cliëntelisme van allochtone politici – lees: die de autochtone Nederlanders bang maakte voor het gevaar dat allochtone politici te veel macht zouden verwerven door allochtone kiezers rond zich te organiseren.
Critici zullen beweren dat ik van problemen met en van moslims een onbespreekbaar taboe wil maken. Dat is niet juist. In mijn boek Wie is bang voor moslims? ga ik vraagstukken als terrorisme, machisme, fundamentalisme, vrouwenonderdrukking en homofobie bij moslims niet uit de weg. Maar ik bespreek dat wel in hun context (zoals de sociaal-economische en politieke perspectiefloosheid van moslims), en ga daarbij de verpletterende verantwoordelijkheid van de dominante klasse en haar islamofobe elite niet uit de weg.
Het heeft geen zin om ‘moslimfundamentalisme’ op zich aan te klagen zonder er de wortels, de genese, de context van aan te geven – zoals het bijvoorbeeld ook geen zin heeft om over Palestijnse terreuraanslagen op zich te spreken als men ze niet in hun context plaatst en wijst op de hoofdverantwoordelijkheid van Israël dat met nog veel meer terreur een van de wreedste en langdurigste koloniseringen uit de geschiedenis instandhoudt. Hind en Tarik Fraihi doen dat echter niet. Ze zoomen in op de ‘problemen’ van en met moslims, en bekijken die problemen niet in hun context. (Hind schrijft in haar boek dat het ‘simplistisch’ is om een begin van oplossing te zoeken in het verschaffen van werk voor allochtonen.) Zo blijft de elite buiten schot, worden moslims op zichzelf en hun problemen teruggeworpen en wordt hen een schuldcomplex aangepraat, met alle mogelijke demoraliserende gevolgen.
In het interview capituleren Tarik en Hind Fraihi voor de islamofobe onderstroom van de op sensatie beluste massamedia en van sociaal-democraten als Vande Lanotte, Blair en Bos die alsmaar meer naar rechts opschuiven. (Racisme en antisemitisme moeten bestreden worden, zeggen de Fraihi’s, maar over het zionisme en de islamofobie van het establishment vernemen we geen woord.) Ik klaag niet aan dat Tarik in loondienst van de Sp.a is. Ik klaag niet aan dat Hind voor Het Nieuwsblad schrijft. Maar dat ze vandaag de islamofobe, op sensatie beluste massapers proberen te vergoelijken en alle politieke heil verwachten van Sp.a, en meer nog, van een naar rechts opschuivende Sp.a, is van het goede teveel.
Denkt Tarik dat er voor hemzelf en Kif Kif op de politieke markt een niche is voor een aparte ‘allochtone’ intellectuele pool in de sociaal-democratie? Dat is een illusie: de geschiedenis van de afgelopen decennia toont aan dat de ideologische desintegratie van de sociaal-democratie geen ruimte laat voor ‘linkse’ vleugels in haar schoot. De ervaringen in het buitenland (Nederland, Duitsland, Frankrijk, en het begint nu ook een beetje in Groot-Brittannië) leren dat alternatieve polen alleen maar buiten de sociaal-democratie worden opgebouwd.
Kif Kif blijft een interessante website als virtuele ontmoetingsplaats voor informatie-uitwisseling. Kif Kif moet op steun kunnen rekenen bij elke aanval van rechts. Maar dat ontslaat ons niet van het recht en de plicht om kritiek te leveren op zijn boegbeeld als dat nodig is. Enkele maanden geleden bestempelden Abou Jahjah en ikzelf de klacht van Kif Kif tegen Filip Dewinter als ‘een wanhoopsbod dat de aandacht afleidt van de dringende noodzaak om krachtdadig op te treden tegen discriminaties.’ Zo’n klacht past netjes in de tactische manoeuvres die belangrijke segmenten van de elite beogen, want hij zorgt ervoor dat het VB ‘als bliksemafleider wordt opgevoerd: zo komt de structurele achterstelling van allochtonen niet in het vizier.’ (in De Morgen van 1/12/2005). De tijd toont aan dat we alsmaar meer gelijk krijgen: omgeven met de aura van Strijder tegen het VB promoot Tarik Fraihi nu zelf de stigmatisering van de allochtone minderheden.
Ooit noemde Karel De Gucht Tarik Fraihi ‘de gepolierde Abou Jahjah’. Waar zijn de tijden? Drie jaar geleden zei Fraihi nog: ‘Het Vlaams Blok heeft alle politieke partijen besmet, ook de Sp.a. Maar ik ben een linkse rakker, ik wil ook helpen bij de ontsmetting.’ (in De Morgen van 30/1/2003) Vandaag zegt Fraihi eigenlijk het omgekeerde. Is er niemand in zijn omgeving die daarover vragen stelt? Wat is het standpunt van Kif Kif over deze ruk naar rechts? Tarik lijkt wel de post te ambiëren van de Vlaamse Paul Scheffer of de Vlaamse Paul Cliteur: mannen die in Nederland opvattingen die al jaren door rechtse politici en ideologen worden verkondigd introduceren in progressieve en links-liberale milieus. Maar het levert wel media-aandacht op, dat wel, want het klinkt een Somers, een Dewael en een Vande Lanotte als muziek in de oren.
Ludo De Witte
(Uitpers, nr. 75, 7de jg., mei 2006)
