Toeval of niet, de recentste Amerikaans campagne tegen Iran begon na de aanstelling van John Bolton als National Security Advisor. Op 9 april 2018 was hij Herbert McMaster opgevolgd. Op 8 juni 2018 kondigde president Trump aan dat de VS zich terugtrekt uit het “gezamenlijk algemeen actieplan” (JCPOA), ook gekend als de nucleaire deal met Iran. De VS had onder president Obama samen met andere permanente leden van de VN-Veiligheidsraad, Duitsland en EU, dit pact onderhandeld in juli 2015.
Door Trumps beslissing werden aan Iran opnieuw bijkomende sancties opgelegd en werd een gelijkaardige situatie gecreëerd als voorafgaand aan het JCPOA-akkoord. In april van dit jaar nam Trump de beslissing om het leger van de Islamitische Revolutionaire Garde (IRGC) tot een terroristische organisatie te verklaren. Twee weken laten beëindigde het Trump bestuur de vrijstelling die het had verleend aan andere landen om wel met Iran handel te drijven. Die hadden tot op dat moment de toelating om te ontsnappen aan Amerikaanse sancties voor de aankoop van Iraanse olie.
Het doel van dit VS-manoeuvre is om de Iraanse economie verder te wurgen door te voorkomen dat Teheran profiteert van de verkoop van haar belangrijkste bron van inkomsten. Deze ontwikkelingen zijn koren op de molen van de confrontatiepolitiek die Saoedi-Arabië voert tegen Iran. Het verstevigt het geopolitiek framework waarin wapenverkopen uitstekend gedijen.
‘Iraanse’ aanvallen
Twee weken later verkondigde Bolton het inzetten van een vliegdekschip en bommenwerpers. Het is een duidelijke poging om een onmiskenbare boodschap te zenden aan het Iraanse regime dat elke aanval op de ‘belangen’ van de Verenigde Staten en bondgenoten met een onverbiddelijke kracht zal beantwoord worden. In de daaropvolgende week werden vier tankers ’aangevallen’ in de Perzische Golf. Bolton en de Secretary of State Pompeo gaven Iran de schuld voor de aanslagen. Hiermee gaf Washington zichzelf de kans om de economische wurggreep op de Iraanse economie met bijkomende sancties te vergroten, om de burgers uit te hongeren. Sancties zijn een daad van oorlog. In de daaropvolgende 15 dagen voorzag Trump 1.500 extra militaire troepen voor het Midden-Oosten. Door het inroepen van een noodsituatie omwille van het gevaar van de houding van Iran, kon het Witte Huis het Congres omzeilen en verder gaan met de Amerikaanse wapenverkoop aan Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten.
Het oorlogsgevaar neemt toe: Washington geeft Iran de schuld voor de aanslagen op de olietankers in de Golf van Oman. De zeestraat die de Perzische Golf verbindt met de Golf van Oman, is 63 km breed en is goed voor 30 procent van de globale vloeibare producten, voornamelijk olie.
De Amerikaanse regering geeft Teheran ook de schuld voor de aanvallen op twee olietankers die op donderdag 12 juli plaats vonden in de Golf van Oman. De VS-minister Buitenlandse Zaken in Washington zei nog hierover: “Deze beoordeling is gebaseerd op inlichtingen over de wapens die gebruikt worden op het niveau dat nodig is om een dergelijke operatie uit te voeren. Het gaat om een recente vergelijkbare Iraanse aanslag op olieschepen in de afgelopen tijd”.
Het verwijzen naar soortgelijke eerdere actie betreft de aanvallen op vier tankers op 12 mei ll in een ander deel van de Golf van Oman. Pompeo en de National Security Advisor John Bolton in bijzonder, geven Iran de schuld, maar verstrekken geen bewijs voor deze ernstige beschuldiging. Er werd ook geen onweerlegbaar bewijs gepresenteerd op de persconferentie van de minister van Buitenlandse zaken.
Geen bewijs
Slechts een paar uur later gaf de verantwoordelijke van het militair Amerikaans commandocentrum in het Midden-Oosten en nevelachtige video vrij als bewijs. In de vage video is het moeilijk te zien hoe een kleine boot een van de brandende tankers benaderde en een persoon schijnbaar een donker voorwerp van de scheepszijde wegneemt. Volgens de commentaar van Centcom is het een speedboot van de Iraanse Revolutionaire Garde bewijsmateriaal van een niet ontplofte magnetische mijn kwam verwijderen. Klaar erkenbaar en bewijskrachtig is dergelijke bewering niet. Er is ook geen verklaring voor het feit dat volgens het commandocentrum deze actie plaatsvond rond vier uur lokale tijd, negen uur nadat de bemanning van de tanker een explosie meldde. Ook de sterke aanwezigheid van Amerikaanse oorlogsschepen en observatievliegtuigen in dit gebied maakt de bewering van Washington niet erg overtuigend.
De video van Centcom doet ons denken aan het bewijsmateriaal dat de toenmalige Amerikaanse minister Buitenlandse Zaken, Colin Powell, in 2003 aan de VN-Veiligheidsraad presenteerde over de massavernietigingswapens van Irak. Nu probeert Washington hetzelfde doel te bereiken ten opzichte van Iran.
Iraanse politici hebben de beschuldiging verworpen als niet substantieel en belachelijk. Iran is niet zo gek om een alles verwoestend oorlogsconflict uit te lokken. Ze wijzen erop dat beide schepen ook een lading voor Japan aan boord hadden en dat de ‘aanvallen’ plaats vonden juist tijdens het staatsbezoek van de Japanse premier Shinzo Aben in Teheran. Achter de operatie stonden krachten die de diplomatieke contacten van Iran willen beletten, verklaarde de Iraanse minister van Buitenlandse Zaken, Jawad Sarif.
Mike Pompeo meent dat de ‘aanvallen’ op de tankschepen een duidelijke bedreiging vormen voor de internationale vrede en veiligheid, en dat het een open aanval is op de vrije scheepvaart. De verklaring bevat ook de duidelijke dreiging van een militaire escalatie en vergeldingsactie.
De beschuldiging tegen Iran is onderdeel van de huidige Amerikaanse buitenlandse politiek die slechts een voortzetting is van de leugen rond de chemische massavernietigingswapens van Irak, of het zogenaamde massacre in Kosovo. Alle twee dienden deze om een oorlog te ontketenen. Zelf nu kan men niet uitsluiten dat de Amerikaanse beschuldigingen moeten dienen om een oorlog tegen Iran te justifiëren, het maakt deel uit van het imperiale Amerikaanse project voor het Midden-Oosten.
Conclusie
Het duo Trump-Bolton lijkt op Bush-Cheney duo. De go-to-war leugens worden gebruikt om illegale oorlogen te starten na een operatie onder valse vlag. Met ‘valsevlagoperatie’ bedoelt men een daad van agressie die ten laste wordt gelegd van een politieke vijand. Ze moet dienen om als voorwendsel gebruikt te kunnen worden om een oorlog te ontketenen, om draconische wetten door te voeren in naam van de nationale veiligheid. Vele oorlogen beginnen met ‘valsevlagoperaties’.
Iran weet best dat een oorlog met de VS niet te winnen is omdat het militair gezien zoveel zwakker is. Daarom bereid het land zich voor op een asymmetrische guerrillaoorlog. De vijanden van Iran onderschatten dat Iran niet het Irak van Saddam Hoessein is of het Syrië van Assad. Het grote deel van de sjiieten wereldwijd zal een gebeurlijke aanval op het sjiitische Iran als een aanval op hen zelf aanzien. De Iraanse minister Buitenlandse Zaken, Zarif, zegde onlangs het volgende: “Onze vijanden kunnen het tijdstip voor hun oorlog tegen ons beslissen, maar wij bepalen het einde”. Mocht het tot een oorlog met Iran komen dan wordt dit de zesde Amerikaanse militaire interventie in minder dan twintig jaar.
Een oorlog tegen Iran dreigt onmiddellijk een spiraal van geweld te zullen ontwikkelen. De VS bondgenoten in de regio, Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten en Israël, zouden onmiddellijk betrokken worden in de oorlog, met zware gevolgen voor de wereldeconomie.
Het feit dat er groepen zijn in elk land die hun brood verdienen door oorlog te voeren en politiek personeel dat spanning tussen landen creëert, is even schokkend als waar. Maar wanneer zij echt aan het hoofd staan van de regering van een land wordt dit des te gevaarlijker.
De vraag vandaag is of de Amerikaanse president zich verder volledig laat beïnvloeden door een oorlogsstoker als John Bolton, of dat hij deze gebruikt als dreigende stok om in onderhandelingen zwaarder te kunnen wegen. Qua Noord-Korea moet Bolton tot nog toe het onderspit delven. Hoe zit dat met het dossier Iran?
We leven in een tijd waarin onbetrouwbare mensen, maar met steun uit kapitaalkrachtige kringen, aan de macht kunnen komen en de lakens uitdelen. Dergelijke evoluties van de ‘neoliberale Westerse democratie’ vormen een ware uitdaging voor de wereld.
