Twee weken na het begin van de oorlog tegen Irak, op 19 maart, ziet het ernaar uit dat de Amerikanen zich jammerlijk misrekend hebben. Nu al kan worden gezegd dat het een fiasco is. Maar het mag niet gezegd worden. Peter Arnett, in 1991 nog sterreporter van CNN in Bagdad tijdens de eerste Golfoorlog, werd door zijn nieuwe werkgever NBC News prompt aan de deur gezet omdat hij tegenover de Iraakse tv dierf zeggen wat iedereen weet, nl. dat de "coalitiestrijdkrachten" gefaald hebben ten gevolge van het Iraaks verzet.
President Bush kan een tweede ambtstermijn gaan vergeten – in 2004 zijn het presidentsverkiezingen – als de krijgsverrichtingen blijven aanslepen en ten gevolge daarvan de economie verder bergaf gaat. Maar Bush kan niet stoppen zonder enorm gezichtsverlies te lijden. Op de top in Camp David tussen Bush en de Britse premier (vazal is een beter woord) Tony Blair op 27 maart werd dan ook alvast besloten door te gaan tot het bittere einde.(1)
Ook wordt gedacht aan een vlucht vooruit, dit wil zeggen: de vijandelijkheden uitbreiden. In eerste instantie naar Syrië en vervolgens naar Iran. Minister van Defensie Donald Rumsfeld en minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell hebben daar al de eerste aanzetten toe gegeven. In het geval van Syrië zou Israël die oorlog kunnen voeren onder voorwendsel van het uitschakelen van Hezbollah, de Libanees-sjiitische "Partij van God".
Dat zou ook in overeenstemming zijn met de wensen van de Israëlische lobby in de Verenigde Staten. Richard Perle, adviseur van het Pentagon, en beter bekend als de "Prins der Duisternis" wegens zijn leugencampagnes (eufemistisch spreekt men van ‘desinformatie’), heeft in februari al gezegd dat Syrië het tweede doelwit moet worden.
En dat moet ernstig worden genomen als men weet dat Bush’ politiek in het Midden Oosten gebaseerd is op een studie uit 1996 A Clean Brak: A new strategy for securing the realm, die werd geschreven door Perle en Douglas Feith, momenteel een medewerker van minister van Defensie Rumsfeld.(2)
Beide auteurs zijn prominente leden van de Israëlische lobby in de Amerikaanse regering. De studie werd destijds ter goedkeuring voorgelegd aan de toenmalige Israëlische eerste minister Benyamin Netanyahu. Zij komt bijzonder goed overeen met wat president Bush uit de doeken deed als zijn Midden Oosten-politiek., zoals regimewissel in Irak en de vervanging van Yasser Arafat als leider van de Palestijnen.
Bush ging nog iets verder door de oorlog tegen Irak te willen verkopen als "bevrijding" en aanzet tot "democratisering" van de hele regio. Maar tot verbijstering van de Amerikanen en Britten lijkt niemand in Irak daar in te geloven. De voorspellingen dat het Iraakse leger zou ineenstorten, dat de militaire leiders president Saddam Hoessein zouden vermoorden of afzetten, dat de Amerikaanse en Britse soldaten als bevrijders zouden worden onthaald door een bevolking die onmiddellijk in opstand zou komen tegen de gehate dictator, bleken een zelfbegoocheling. Vrome wensen die niet bewaarheid werden.
Integendeel zelfs. Hoezeer vele Irakezen Saddam Hoessein ook mogen haten, het belette hen niet desnoods zelfs uit ballingschap terug te keren om het vaderland te gaan verdedigen tegen de aanvallers. Alle Irakezen weten maar al te best dat de Amerikanen uit zijn op de controle van de Iraakse olie en op het leegzuigen van het land via zgn. "heropbouw". De Irakezen weten ook maar al te goed dat Amerikanen en Britten – en niet Saddam Hoessein – verantwoordelijk zijn voor de dood van 1,6 miljoen Irakezen door de sancties die het land sedert augustus 1990 in een wurggreep houden.
Nog steeds kan men in de pers nonsensinformatie lezen over de harteloosheid van het regime dat geen barst zou inzitten met zijn onderdanen. Mensen die er iets van kennen denken daar heel anders over. Ze moeten bv. maar eens te rade gaan bij Carel de Rooij, de vertegenwoordiger van Unicef in Bagdad. Hij kent geen ander land ter wereld dat, toen het geld had, zoveel geïnvesteerd heeft in sociale voorzieningen als Irak.
Dat is inderdaad zo. Sedert de naasting van de olie in 1972 heeft het Baath-regime bv. een voor ieder gratis toegankelijk gezondheids- en onderwijssysteem uitgebouwd. Opstandige Koerden werden hervestigd in nieuw gebouwde dorpen in de valleien. In Turkije daarentegen, dat ook gifgas gebruikte tegen zijn Koerden, werden zowat 4.000 Koerdische dorpen en gehuchten platgebrand zonder enige compensatie noch hervestiging. Maar Turkije is een bondgenoot, dus zijn de Koerden daar "terroristen".
En sedert de sancties van kracht zijn heeft de regering in Bagdad een door hulpverleners alom geroemd rantsoeneringsprogramma opgezet om iedereen een minimum aan voedsel te bezorgen.
Toch meent ook iemand als de voormalige stafchef van het Belgisch leger, Willy Herteleer, die in 1999 nog pleitte voor actie tegen Servische burgers – eigenlijk voor oorlogsmisdaden dus – dat niemand in Bagdad ermee inzit hoeveel Irakese burgers omkomen. Het zijn eerder Amerikanen en hun Britse en andere helpers die het geen barst kan schelen hoeveel Irakezen dood gaan. De Amerikaanse oud-minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright meende doodleuk dat de dood van 500.000 Iraakse kinderen voor haar een aanvaardbare prijs was om Irak te ontwapenen.
Pro-Isrsaëlische bestuurder
Dezelfde onwetendheid en minachting voor de Irakezen blijkt ook uit de "toekomstplannen" voor Irak. Washington kan niets dommers en beledigenders doen dan een gepensioneerde pro-Israëlische, en dus anti-Arabische, generaal klaar te houden om een "bevrijd" Irak te gaan besturen. Hoeveel generaal b.d. Jay Garner met burgers inzit blijkt uit het feit dat hij in 2000 de Amerikaanse regering opriep de Israëli’s geen strobreed in de weg te leggen bij hun brutale repressie van de Palestijnen.
Er staan ook al honderden Amerikaanse en enkele Britse militairen, diplomaten en ambtenaren klaar om met Garner aan de slag te gaan.(3) Die uiteraard op kosten van Irak voor uiterst riante salarissen zullen gaan werken. Alsof er in Irak niet genoeg bekwame mensen zijn. Hetzelfde geldt voor de "heropbouw". Als men ziet hoe snel de Irakezen, ondanks het embargo, de schade van de eerste Golfoorlog hebben weggewerkt, dan zijn er geen Amerikaanse multinationals met miljardencontracten nodig in Irak. Maar het gaat er natuurlijk om Irak leeg te plunderen, klein te houden – niet om het levenspeil van de Irakezen terug op het peil van 1990 te brengen zoals sommigen in Washington durven te beweren.
Hier kan dan nog eens de vraag worden gesteld naar de persoonlijke financiële belangen die de mannen aan de macht in Washington hebben bij oorlog en steeds verder gaande bewapeningsuitgaven.(4) Ook regeringsambtenaren schuwen goedbetaalde "bijbaantjes" niet. Dat bleek toen Richard Perle, de "Prins der Duisternis" ontslag nam als voorzitter van de Defense Policy Board toen bekend werd dat hem 600.000 $ zou worden betaald als hij de regering er zou weten van te overtuigen de verkoop van het communicatiebedrijf Global Crossings aan een onderneming met banden met China , goed te keuren. Perle zag daar wel van af maar zei niets verkeerd te hebben gedaan, waarin hij werd bijgetreden door minister van Defensie Rumsfeld. Perle blijft overigens wel gewoon lid van de Board – zodat hij verder lobbywerk kan blijven doen. En grof geld verdienen.
Over de "ontwapening" van Irak is er ondertussen weinig of niets meer gehoord. In het kader van de Brits-Amerikaanse leugencampagne is bij het begin van de vijandelijkheden gezegd dat Irak verboden Scud-raketten op Koeweit zou hebben afgevuurd. Maar dat bleek al snel niet zo. Ook werden er nog altijd geen chemische of biologische wapens aangetroffen. Maar ook al zijn ze er niet – de Amerikanen weten al sedert 1995 dat ze er niet meer zijn via het getuigenis van een schoonzoon van Saddam Hoessein – ze zullen wel worden gevonden. Er is een precedent: in de jaren 1990 voerden leden van UNSCOM, de ontwapeningscommissie voor Irak, VX-gas in, waarmee ze raketonderdelen bewerkten om te bewijzen dat Irak raketten met dat gas had uitgerust! Het gas werd ontdekt in de lokalen van de wapeninspecteurs toen UNSCOM begin december 1998 halsoverkop vertrok om de Amerikanen de gelegenheid te geven een zoveelste grote bommencampagne te beginnen. Het was één van de vondsten die UNSCOM definitief discrediteerde.
Inmiddels lijken ook de ogen van Hans Blix, de chef van UNMOVIC, de opvolger van UNSCOM, open te gaan. In enkele interviews zei hij dat de VS niet geïnteresseerd waren in objectieve informatie en dat op de door hen aangewezen plaatsen geen massavernietigingswapens werden gevonden. Had Blix zijn huiswerk gedaan, dan had hij kunnen weten dat Washington niet geïnteresseerd is in ontwapening. Alle Amerikaanse presidenten en ministers van Buitenlandse Zaken sedert 1991 hebben publiekelijk altijd verklaard dat ze de sancties tegen Irak nooit zouden opheffen, dat het zelfs na het verdwijnen van Saddam Hoessein nog jaren zou duren vooraleer ze tot die stap zouden willen overgaan. Het doel van de sancties voor Washington is niet ontwapening, maar wel controle over Irak en zijn rijkdommen en het land klein en ongevaarlijk houden voor zijn bondgenoot Israël.
(Uitpers, nr. 41, 4de jg., april 2003)
(1) Bush and Blair dig in for war ‘however long it takes’, in The Times 28.03.03
(2) Zie hierover: Michael Brown, Spelling out a vision of war, in Middle East International, nr. 695, 07.03.2003
(3) Retired general waits in the wings for Saddam’s fall, in The times 31.03.03
(4) Zie ook Uitpers, nr. 39, maart 2003: Francis Vanden Berghe, Een regering van de rijken voor de rijken en de aanvulling daarop in Uitpers, nr. 39, maart 2003 van Roos De Fraine, Dick Cheney en Lockheed Martin.
