De militaire invasie in de Gazastrook door de Israëlische strijdkrachten heeft een direct verband met de controle en het bezit van strategische offshore gas reserves. Het gaat om een veroveringsoorlog. In 2000 werden velden met immense gasvoorraden langs de kust van Gaza ontdekt.
In november 1999 werd een 25-jarig akkoord over ontginningsrechten van voor gas en olie ondertekend tussen de Palestijnse Autoriteiten en British Gas (BG Group) en zijn Atheense partner Consolidated Contractors International Company (CCC), eigendom van de Libanese families Sabbagh en Koury.
De rechten op de offshore gasvelden werden als volgt verdeeld: 60% voor BG, 30% voor CCC en 10% voor het Investeringsfonds van de Palestijnse Autoriteit (Haaretz, 21 oktober 2007).
Het akkoord tussen de Palestijnse Autoriteiten, BG en CCC voorziet in de ontwikkeling van het veld en de bouw van een gaspijpleiding (Middle East Economic Digest, 5 janvier 2001).
De vergunning van BG dekt het volledige maritieme gebied langs de kust van Gaza, dat grenst aan meerdere Israëlische offshore gasinstallaties. Er dient te worden opgemerkt dat 60% van de gasreserves langs de kust van Gaza en Israël toebehoren aan Palestina.
BG Group heeft twee putten geboord in 2000: Gaza Marine-1 en Gaza Marine-2. British Gas schat de reserves op 1,4 biljoen kubieke voet (meer dan 39 miljard m³), met een waarde van naar schatting ongeveer 4 miljard dollar. Dit zijn de door British Gas gepubliceerde cijfers. De omvang van de Palestijnse gasreserves zou veel groter kunnen zijn.
Wie is eigenaar van de gasvelden?
De kwestie van de soevereiniteit over de gasvelden van Gaza is van cruciaal belang. Juridisch bekeken behoren de gasreserves tot Palestina. De dood van Yasser Arafat, de verkiezing van een Hamas-regering en de mislukking van de Palestijnse Autoriteit hebben Israël de mogelijkheid gegeven de feitelijke controle te verwerven over de offshore gasreserves van Gaza.
British Gas (BG Group) heeft onderhandeld met de regering in Tel-Aviv. Van haar kant werd de regering van Hamas genegeerd wat betreft de ontginning- en ontwikkelingsrechten over de gasvelden.
De verkiezing van Ariel Sharon tot eerste minister in 2001 was een belangrijk keerpunt. De Palestijnse soevereiniteit over de offshore gasvelden werd aangevochten in het Israëlische hooggerechtshof. Sharon verklaarde toen ondubbelzinnig dat “Israël nooit gas van Palestina zo kopen” waarmee hij te kennen gaf dat de gasreserves langs de kust van Gaza eigendom zijn van Israël.
Ariel Sharon stelde in 2003 zijn veto tegen een eerste akkoord dat British Gas zou hebben toegestaan Israel te voorzien in aardgas, afkomstig van de kust van Gaza. (The Independent, 19 augustus 2003).
De verkiezingsoverwinning van Hamas in 2006 luidde het einde in van de Palestijnse Autoriteit in Gaza, die zich nog enkel kon handhaven op de Westelijke Jordaanoever, onder het mandaat van het stromannenregime van Mahmoud Abbas.
In 2006 stond British Gas “dicht bij het ondertekenen van een akkoord om gas naar Egypte te pompen.” (Times, 28 mei 2007). Volgens sommige berichten kwam de Britse premier Tony Blair tussenbeide namens Israel om het akkoord met Egypte te kelderen.
Het jaar nadien, in mei 2007, keurde het Israëlische kabinet een voorstel van de eerste minister Ehud Olmert goed “om gas te kopen van de Palestijnse Autoriteit”. Het voorgestelde contract bedroeg 4 miljard dollar, met een winst ter waarde van 2 miljard dollar, waarvan 1 miljard naar de Palestijnen zou gaan.
Maar Tel Aviv had geenszins de bedoeling de winsten met Palestina te delen. Een ploeg van Israëlische onderhandelaars werd door het Israëlische kabinet samengesteld om tot een akkoord te komen met BG Group, waarbij zowel de regering van Hamas als de Palestijnse Autoriteit werden voorbijgestoken:
“”De Israëlische defensieautoriteiten willen dat de Palestijnen betaald worden in goederen en diensten. Ze dringen er op aan dat er geen geld zou gaan naar de door Hamas gecontroleerde regering”. (Ibid).
Het doel was eerst en vooral om het in 1999 onder Yasser Arafat ondertekende contract tussen BG Group en de Palestijnse Autoriteiten om zeep te helpen. In het kader van het in 2007 voorgestelde akkoord met BG zou het Palestijnse gas, uit de reserves aan de kust van Gaza, via een onderzeese pijpleiding moeten worden vervoerd naar de Israëlische haven van Ashkelon, waardoor de controle over de verkoop van het gas aan Israël overgedragen zou worden.
De deal mislukte. De onderhandelingen werden onderbroken:
“Meir Dagan, het hoofd van de Mossad, heeft zich om veiligheidsredenen verzet tegen de operatie. De opbrengsten zouden inmmers kunnen worden gebruikt om terrorisme te financieren” (Knesset-lid Gilan Erdan in een toespraak in de Knesset over “De intentie van vice-premier Ehud Olmert om gas van de Palestijnen te kopen terwijl het geld Hamas zou dienen”, 1 maart 2006, geciteerd in het artikel van de (gepensioneerde) luitenant-generaal Moshe Yaalon, Does the Prospective Purchase of British Gas from Gaza’s Coastal Waters Threaten Israel’s National Security? Jerusalem Center for Public Affairs, oktober 2007)
Israëls bedoeling was de mogelijkheid uit te sluiten dat de royalties aan de Palestijnen zouden worden betaald. In december 2007 is de BG Group uit de onderhandelingen met Israël gestapt, en in Januari 2008 heeft ze haar bureau in Israel gesloten. (Internet site BG).
Bestudering van het invasieplan
Volgens Israëlische militaire bronnen werd het project voor de invasie van Gaza in het kader van “operatie Cast Lead” al op gang gebracht in juni 2008:
“Bronnen binnen het defensie-establishment zegden dat minister van defensie Ehud Barak de Israëlische strijdkrachten opdracht gaf zich voor te bereiden voor de operatie binnen zes maanden , ook al was onderhandelingen begonnen over een staakt-het-vuren met Hamas.” (Barak Ravid, Operation “Cast Lead” : Israeli Air Force strike followed months of planning, 27 december 2008).
Dezelfde maand nog namen de Israëlische autoriteiten contact op met British Gas, met het oog op een hervatting van de cruciale onderhandelingen over de aankoop van aardgas uit Gaza:
“Zowel de algemeen directeur van het Ministerie van Financiën, Yarom Ariav, en de algemeen directeur van het Ministerie van de Nationale Infrastructuur, Hezi Kugler, kwamen overeen om BG te laten weten dat Israel de onderhandelingen wenste te hervatten.
De bronnen voegden eraan toe dat BG officieel nog niet officieel antwoordde op het aanbod van Israël, maar dat kaderleden van de onderneming binnen enkele weken naar Israël zouden komen voor besprekingen met regeringsambtenaren.” (Globes online-Israel’s Business Arena, 23 juni 2008).
De beslissing om de onderhandelingen met British Gas (BG Group) op te drijven, liep chronologisch gelijk met de geplande de invasie in Gaza, wartoe in juni de eerste aanstalten toe werden gemaakt. Blijkbaar was Israël erop gebrand een overeenkomst met BG Group te bereiken voor de invasie, die zich reeds in een ver gevorderde voorbereidende fase bevond.
Meer nog, de onderhandelingen met British Gas werden gevoerd werden door de regering van Ehud Olmert, die al wist dat er een militaire invasie in voorbereiding was. In alle waarschijnlijkheid werd toen ook een nieuw politiek-territoriale “naoorlogse” regeling overwogen door de Israëlische regering voor de Gaza-Strook.
De onderhandelingen tussen British Gas en de Israëlische verantwoordelijken waren reeds aan de gang in oktober 2008, 2 tot 3 maanden voor de start van de bombardementen van 27 december. Het Israëlische Ministerie van Financiën en het Ministerie van Nationale Infrastructuur gaven in november 2008 aan de Israëlische Elektriciteitsmaatschappij (IEC) opdracht om onderhandelingen aan te vatten met British Gas voor de aankoop van aardgas afkomstig van de concessie van BG langs de kust van Gaza. (Globes, 13 november 2008):
“Yarom Ariav, algemeen directeur van het Ministerie van Financiën, en Hezi Kugler, algemeen directeur van het Ministerie van Nationale Infrastructuur, hebben kort geleden Amos Lasker, directiehoofd van het IEC, aangeschreven om hem op de hoogte te brengen van de beslissing van de regering dat de onderhandelingen mochten doorgaan, dit conform het eerder dit jaar goedgekeurde voorstel.
De raad van bestuur van het IEC, voorgezeten door Moti Friedman, keurde een paar weken geleden de principes van het voorstel goed. De onderhandelingen met BG Group zullen starten eens de raad van bestuur de uitzondering op een vrijstelling van een openbaar bod heeft goedgekeurd.” (Globes, 13 november 2008)
Gaza en de geopolitiek van de energie
De militaire bezetting van Gaza heeft de overdracht van de soevereiniteit over de gasvelden tot doel, hetgeen een inbreuk is op het internationaal recht. Waar kunnen we ons na de invasie aan verwachten? Wat is de bedoeling van Israël wat betreft het aardgas van Palestina?
Een nieuwe territoriale overeenkomst, met stationering van de Israëlische troepen en/of de aanwezigheid van “vredestroepen”?
De militarisering van de volledige kustlijn van Gaza, die heel strategisch is voor Israël?
Gewoonweg de inbeslagname van de Palestijnse gasvelden en de unilaterale verklaring van de Israëlische soevereiniteit over de maritieme zones van de Gazastrook? Als het zo ver zou komen zouden de gasvelden uit Gaza geïntegreerd worden in de aangrenzende Israëlische offshore installaties. (zie kaart 1 hierboven).
Deze diverse offshore installaties zijn ook verbonden met de Israëlische energie transportroute. Deze reikt van de haven van Eilat, die olieterminal is aan de Rode Zee, tot de olieterminal in Ashkelon, en noordwaarts tot in Haifa, die eventueel zou kunnen worden gelinkt aan een voorgestelde Israëlisch-Turkse pijpleiding naar de Turkse haven Ceyhan.
Ceyhan is de terminal van de pijplijn Bakou-Tbilissi-Ceyhan (BTC). “Er wordt overwogen om de BTC pijplijn te verbinden met de trans-Israel Eilat-Ashkelon pijplijn, tevens bekend onder de naam van Israel Tipline.” (Zie Michel Chossudovsky, The War on Lebanon and the Battle for Oil, Global Research, 23 juli 2006).
(Uitpers, nr 106, 10de jg., februari 2009)
Bron: www.globalresearch.ca
