INTERNATIONALE POLITIEK

Onvoorwaardelijk achter een "schurkenstaat"

Lucas Catherine, De Israëlloby, uitg. EPO, Berchem-Antwerpen, 2011. 200 blz. € 16,50. Isbn 987 90 6445 795 1

In februari 2003 werd ontdekt dat de Israëlische geheime dienst Mossad al jaren lang alle vergaderingen van de Europese regeringsleiders in het Justus Lipsiusgebouw in Brussel afluisterde. Nadien kwam uit dat ook de Franse, Duitse, Spaanse en Oostenrijkse delegaties bij de Europese Unie werden afgeluisterd. Wie dacht dat er een zwaar diplomatiek incident tussen de EU en Israël zou volgen, kwam bedrogen uit. Alles werd onder de mat geveegd. Het duurde zelfs tot begin dit jaar vooraleer de feiten aan het licht kwamen.

Lucas Catherine vertelt het verhaal in het begin van zijn jongste boek, een boek over de Israëllobby in België. Het is meteen een illustratie van de macht van die lobby. Het is al merkwaardig te noemen dat een firma, Converse Infosys Ltd, die voor 40% in handen was van het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken en van de Mossad was, de opdracht had gekregen om vertaalcabines te installeren. Nog bevreemdender is dat niemand, ook de in Israël opgeleide installateurs die de spionapparatuur aanbrachten niet, werd vervolgd in de affaire.

De EU toont zich daarmee nog slaafser tegenover Israël dan de Verenigde Staten, waar niet wordt gelachen met spionage, ook niet van de bondgenoten. Dat ondervindt nog altijd de Amerikaan van joodse afkomst, Jonathan Jay Pollard, die als inlichtingenofficier bij de Navy massa’s geheime militaire informatie aan Israël doorspeelde en daarvoor in 1987 een levenslange gevangenisstraf kreeg. Ondanks zware Israëlische druk en de vele verzoeken tot vrijlating, ook van de Israëllobby in de VS, zit de man nog altijd achter de tralies.

De zaak bij de EU doet ook vragen rijzen bij de onafhankelijkheid van het Belgische gerecht, dat op de hoogte was, maar blijkbaar op verzoek van “hogerhand” niets ondernam. Ze wijst ook op de te nauwe banden tussen de Belgische Staatsveiligheid en de Israëlische geheime diensten. Hierbij kan men zich afvragen of het de Staatsveiligheid is die de Israëlische geheime diensten voorziet van “echte valse” Belgische paspoorten voor Israëlische operaties, ook criminele, in het buitenland.

Dat Israël probeert, via lobbygroepen overal ter wereld, zijn belangen, en zijn misdaden, te verdedigen is op zichzelf niet verkeerd. Iedereen die zaken wil doen, bepaalde ideeën wil verspreiden of doeleinden wil promoten of zich in een gunstig daglicht wil stellen maakt gebruik van lobbying. En Israël heeft wel een en ander goed te praten en te verdedigen. Geen wonder dat het ook in België en bij de Europese instellingen lobbygroepen heeft laten oprichten.

Lucas Catherine maakt een goede en interessante inventaris op van de acteurs en hun invloed. Meteen merkt men dat Israël heel wat politieke steun geniet in wat men de traditionele partijen noemt. Van christen-democraten, over liberalen tot socialisten, zij het dat er in die partijen ook andere meningen bestaan die met de jaren meer aan kracht hebben gewonnen. Het Vlaams Belang probeert het antisemitische verleden van vele van zijn aanhangers, en van zijn geschiedenis, te doen vergeten door zich zonder meer pro-Israëlisch op te stellen in het kader van de “strijd tegen de islam”. Ook een deel van Groen!, onder meer met Lucas Van der Taelen, is sterk pro-Israëlisch. Wat niet te verwonderen is nu Groen!, met dan nog een professor mensenrechten als boegbeeld, ter gelegenheid van de oorlog tegen Libië het masker heeft laten vallen en de voorkeur geeft aan moord en brand in plaats van aan onderhandelingen. Maar Groen! ontbreekt spijtig genoeg in Lucas Catherine’s boek.

Dat de sympathie in de politieke partijen voor Israël verminderd is, zo merkt hij terecht op, is deels te wijten aan een nieuwe groep kiezers: de islamitische immigranten. Lucas Catherine heeft het alleen over macht van de Marokkaanse stem, maar vergeet de Turken. Zelf weten we het niet, maar we veronderstellen dat die pro-Israëlisch waren in het zog van de instructies van de Turkse ambassade. Maar hoe zit het nu sedert de islamistische Partij voor Gerechtigheid en Ontwikkeling (AKP) in 2003 aan de macht kwam? Onder haar impuls en steun aan de Palestijnse zaak is het Israëlisch-Turkse bondgenootschap op sterven na dood. Aangenomen mag worden dat de instructies van de Turkse ambassades aan de emigranten nu wel heel anders luiden dan vroeger en dat de invloed van de kemalisten onder de immigranten fel gedaald moet zijn.

Tot de Israëllobby behoren ook een aantal journalisten – of moeten we spreken van betaalde propagandisten? -, schrijvers, kunstenaars, professoren, wetenschappers enz. Wat hen vooral karakteriseert, zo is ons opgevallen, is dat ze een enorm gebrek aan dossierkennis hebben.

Dat laatste is ook het geval bij vele politici die met bewondering naar Israël opkijken. Wat nog het meest verbazingwekkend is, is dat de meeste van die politici, en andere Israël-fans, zich opwerpen als verdedigers van de mensenrechten, van het internationaal recht…, en zich keren tegen “schurkenstaten” omdat die de mensenrechten met de voeten zouden treden, verboden wapens zouden aanmaken… Al die principes laten ze echter zonder meer vallen als het om Israël gaat. Ze vragen in ruil voor hun steun aan Israël niet eens dat dit land de mensenrechten zou naleven, het racisme zou afschaffen en verbieden, zou stoppen met oorlogsmisdaden en met misdaden tegen de menselijkheid, zijn massavernietigingswapens aan internationale controle zou onderwerpen. Met andere woorden ze stellen zich onvoorwaardelijk op achter wat niet anders dan als een “schurkenstaat kan worden bestempeld.

(Uitpers nr. 133, 12de jg., juli-augustus 2011)

Laatste bijdrages

Israël en de Grote Ontmanteling.  

Pas heeft Israël in zijn parlement de UNRWA verboden, een eerste stap misschien om de hele Verenigde Naties te verbieden.    UNRWA is de United Nations Relief and Works Agency…

De miljardairs en hun keuze van een president

UBS, de gigantische Zwitserse private bank, houdt al tien jaar lang bij welke nieuwkomers de klasse van miljardairs vervoegen. De laatste jaarlijkse UBS-telling van ’s werelds nieuwe miljardairs, die…

Europa’s moeilijke keuze

In 2005 verscheen een merkwaardig maar zeer lezenswaardig boek met een jarenlange emailconversatie tussen enerzijds Ernesto Tenenbaum, Argentijns econoom en journalist en anderzijds Claudio Loser, verantwoordelijke bij het IMF…

Scheepsherstellers waren ook verzetslieden

You May Also Like

×