Elf juli 2018 leek voor de 32-jarige Marokkaanse zakenvrouw en activiste Kaoutar Fal een mooie dag te worden. Na 42 dagen in België als een soort crimineel vastgezeten te hebben in een gesloten centrum voor illegalen was ze de dag ervoor op 10 juli na vier gerechtelijke procedures op bevel van het Brusselse hof van beroep vrijgelaten.
Iets na 12 uur verliet ze haar appartement aan de Brusselse Luxemburgplaats om zich wat verder naar het Europees parlement te begeven. Belangrijk want ze had een enkele afspraken waaronder met de voorzitter van dat parlement Antonio Tajani, haar eerste die ze kon realiseren sinds ze in België toekwam. En via vooral die instelling ging Kaoutar een serie activiteiten organiseren en contacten leggen. Als consulente belangrijk.
Wie en waarom
Ze was echter maar net met vrienden op weg naar de afspraken of twee mannen hielden haar tegen en eisten dat ze met hen meeging. “We vroegen naar hun identificatie en kregen die niet maar ze verplichten mij wel om in de auto te stappen. En zonder mijn gezelschap”, stelt Kaoutar Fal. Wat Rezi en Moishe Friedman die haar vergezelden ook bevestigen in hun verklaringen aan de politie en bij hun klachten elders.
Een ontvoering, daar lijkt het toch goed op. Haar GSM stond ook plots buiten dienst. Maar door wie die ‘ontvoering’ gebeurde is nog steeds de vraag voor iedereen die dit dossier op een wat professionele wijze volgt. Wie wou verhinderen dat ze met mensen in het Europees parlement sprak? En vooral ook waarom? En die ‘wie’ dat lijkt wel de Staatsveiligheid te zijn. Wie anders?
Als een crimineel
Alles leek op 29 mei vorig jaar vlot te zullen gaan voor de Marokkaanse 32-jarige Kaoutar Fal toen ze in het Marokkaanse Casablanca het vliegtuig nam voor Charleroi. Voorzien van een op 14 oktober 2016 verkregen en voor 38 maanden geldig visum alsmede een set afspraken. En met een serie geplande ontmoetingen met vooral leden van het Europees parlement waaronder de voorzitter zag alles er rooskleurig uit voor deze dame met flinke ambities.
Wat zij echter niet wist was dat men in alle stilte op 28 maart 2018 haar voor twee jaar geldend visum op vraag van de Staatsveiligheid stiekem had ingetrokken. Daarover had men op 15 maart een nota gemaakt. En alhoewel haar adres op de Belgische ambassade gekend was had niemand de moeite gedaan om haar daar van op de hoogte te stellen. Ze kwam trouwens midden mei nog op bezoek naar ons land.
Kaoutar Fal: “Het was een grote schok voor mij. Ik kom in vele landen en heb nog nooit problemen gehad. En plots werd ik zonder dat ik wist wat er aan de hand was opgesloten samen in een kamer met daarbij duidelijk ook criminelen. Dit van 23 uur tot de volgende dag 11 uur. Het was ook ramadan en ik had nog niet gegeten. Het heeft een ganse dag geduurd voor ik eindelijk kon eten. Bovendien had men ook mijn bagage, GSM en paspoort afgenomen.”
Op 30 mei wordt ze dan ook afgevoerd naar het transitcentrum Caricole in Steenokkerzeel waar men illegalen die men wil deporteren opsluit. Maar zonder paspoort of GSM. Uiteindelijk zal zij er in slagen om de Antwerpse rabbijn Moishe Friedman te contacteren. Die kende ze nog van de interreligieuze conferentie in het Europees Parlement van 7 maart 2017 welke ze mee hielp organiseren.
Bestuurlijke arrogantie
Die nam snel contact op met Kati Verstrepen, een Antwerps advocaat specialist in immigratieproblemen. Waarna de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen haar op 6 juni vrijlaat.
De beslissing van de Dienst Vreemdelingenzaken wordt omwille van een gebrek aan motivering geschorst. Maar wie dacht dat ze dan vrij zou zijn was fout. Ze wordt immers ondanks de rechtelijke beslissing terug in Caricole opgesloten. Men negeert gewoon het bevel van de rechtelijke macht.
Typerend voor de bestuurlijke arrogantie is dat de Dienst Vreemdelingenzaken tegen de rechtbank om haar weigering te staven gewoon stelde dat de Staatsveiligheid haar als een ‘gevaar voor de Belgische samenleving’ ziet. Zonder echter hiervoor zelfs maar enig bewijs te leveren of dat wel zo is. Nog geen nota van de Staatsveiligheid bracht men er naar voor. Vandaar hun mislukking.
Maar kijk, geen probleem want veel heeft men op die dienst niet nodig. Gewoon een papiertje van de Staatsveiligheid waarop staat dat deze haar ziet als een staatsgevaarlijk persoon. Een die werkt voor de Marokkaanse spionagedienst, vermoedelijk de DGED, de Direction générale des études et de la Documentation, en contacten heeft met mensen van andere ‘offensieve spionagediensten’. Dit is voor die dienst voldoende. Een simpele door niets gestaafde bewering dus.
Zo stelt men in de media dat ze dus werkt voor de Marokkaanse DGED en in de rechtbank wordt dat dan wat vager het volgende: “Selon la Sûreté de l’Etat, l’intéressée (Kaoutar Fal, nvdr) et ses organisations sont activement impliquées dans des activités de renseignement au profit du Maroc. elle est également en contact avec des personnes qui sont connues de la Sûreté de l’Etat pour leurs activités en faveur de services de renseignement étrangers offensifs.”
“Volgens de Veiligheid van de Staat is de betrokkene (Kaoutar Fal, nvdr.) en haar organisaties actief betrokken bij het verzamelen van inlichtingen ten voordele van Marokko. Bovendien staat zij eveneens in contact met personen die bij de Veiligheid van de Staat gekend zijn omwille van hun activiteiten ten voordele van offensieve buitenlandse inlichtingendiensten.”
Waar is het bewijs?
Allemaal straffe beweringen, maar waar is het bewijs? Nergens toch. Een overheidsdienst maakt een verklaring die voor de betrokkene erg bezwarend is maar levert zelfs nog niet eens de minste aanwijzing. Of hoe de rechtstaat hier professioneel de nek wordt omgewrongen.
Bovendien is dit een beslissing in eerste aanleg en is er in dit soort zaken in de praktijk echter niet eens een beroep met maar een minimum aan slaagkansen mogelijk. Zo blijkt dat de bewering van de Staatsveiligheid voor dit soort zaken dus niet eens kan betwist worden. De rechtstaat op haar kop. Advocaat Kati Verstrepen haakt dan ook af en ziet, beseffende dat beroep zinloos is, af van verdere gerechtelijke stappen.
Nog straffer is dat de Marokkaanse DGED en onze Staatsveiligheid al decennia sinds de komst van al die Marokkaanse gastarbeiders midden de jaren zestig van de vorige eeuw goed samenwerken. Het is een publiek geheim. Ook werd er vorig jaar op 11 juni tussen Marokko, Spanje, Frankrijk en België zelfs een nieuw samenwerkingsakkoord gesloten over o.m. de uitwisseling van gegevens rond terreur en immigratie.
Dat men dan met veel openbare herrie iemand die voor de DGED zou werken het land uitzet is dan ook minstens abnormaal te noemen. Als er tussen die diensten dan toch een probleem is dan regelt men dat ver weg van het publiek en in alle discretie. Geen pottenkijkers dus. Het gebeurde naar verluidt in het verleden wel rond de affaire Abdelkader Belliraj (1).
Woede natuurlijk bij Kaoutar Fal die samen met Moishe Friedman ieder een boze brief schrijven naar de advocate Kati Verstrepen en naar de stafhouder bij de Antwerpse balie. In haar verdediging stelt zij dat voor haar de zaak haaks staat op wat een rechtstaat hoort te zijn.
Zo schrijft zij: “Bij arrest van 6 juni wordt de schorsing van beide beslissingen (intrekking van visum en bevel tot verwijdering van het Belgisch grondgebied, nvdr.) bevolen. In een normale rechtsorde zou mevrouw op dat ogenblik toegang gekregen hebben tot het grondgebied. Evenwel niet in België, waar de dienst vreemdelingenzaken het personeel de opdracht geeft mevrouw niet vrij te laten omdat ze een nieuwe beslissing in voorbereiding hebben. Ondanks mijn aandringen tot bij de directie van de dienst vreemdelingenzaken blijft mevrouw opgesloten.”
En dan komt er op 7 juni inderdaad een nieuwe beslissing van de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen met ditmaal bijgesloten het enkele zinnen met uitleg van de Staatsveiligheid. Waarbij Kati Verstrepen aan de stafhouder schrijft: “We leggen mevrouw Fal en de heer Friedman uit dat een nieuw verzoek tot schorsing bij de RvV (Raad voor Vreemdelingenbetwistingen, nvdr.) geen kans op slagen heeft…. Het gebrek aan respect van de uitvoerende macht voor de beslissingen van de rechterlijke macht zijn een kwalijke zaak.”
Een tweede poging met nu advocaat Julien Hardy mislukt dan ook. Wat echter wel lukt is dat de Kamer van Inbeschuldigingstelling op 10 juli haar vrijlating beveelt en die wordt merkwaardig genoeg door Vreemdelingenzaken nu aanvaard. Reden voor dit arrest is het onwettig vasthouden door die dienst nadat de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen op 6 juli haar vrijlating beval.
Maar die vrijheid zal dus van korte duur zijn want de dag nadien zal ze in blijkbaar erg verdachte omstandigheden terug opgepakt worden en op 12 juli afgevoerd naar het gesloten transitcentrum 127bis in Steenokkerzeel waar ze opgesloten blijft tot ze dan maar uit eigen beweging en kwaad op 24 juli naar Marokko terugkeert.
Met blauw zwaailicht
Kaoutar Fal: “Ik verliet iets na 12 uur mijn appartement en plots stapten er twee heren op de Luxemburgplaats naar mij die stelden van de politie te zijn en eisten dat ik met hen meeging. Toen ik hun identificatiebewijzen vroeg wilden zij die echter niet geven. Desalniettemin namen ze mij toch mee en reden tegen hoge snelheid en met een blauw zwaailicht door de straten van Brussel. Donald Trump was die dag in Brussel maar ze hadden geen enkel probleem met de serie politiecontroles onderweg. Ze reden zelfs verboden rijrichtingen in en stopten uiteindelijk aan een soort garage waar ik tot ongeveer 18 uur werd vastgehouden.”
Gewezen Duits Europarlementslid Schwalba-Hoth die vlakbij was zag het zo: “Zij vroegen om haar paspoort en omdat zij geen paspoort had – dat was haar in Charleroi bij haar aankomst afgenomen en niet teruggegeven – zegden die twee ontvoerders dat men haar naar het politiebureau vlakbij de Grote Markt zou brengen. Maar daar wist men van niets. Ze was gewoon verdwenen en ontvoerd.”
Uiteindelijk leverden ze haar die avond dan af aan het hoofdbureau van de federale politie aan de Brusselse Koningsstraat 202A. “Ze eisten vooraf ook dat ik een papier zou tekenen maar dat weigerde ik. Ook moest ik mij geheel uitkleden en kreeg ik de boeien om. Een grove schande”, zegt Kaoutar Fal.
Het was blijkbaar die dag ook al te laat om haar nog in Steenokkerzeel af te zetten. Voor Moishe Friedman en zijn dochter Rezi een schokkende ervaring. Rezi belde echter snel naar de noodcentrale 101 om de zaak aan de politie te rapporteren. En ze namen dat gesprek ook op.
Uit het daaropvolgende meer dan 17 minuten durende gesprek blijkt duidelijk dat die politiediensten in Brussel niets af wisten van het incident. Die nam de zaak ook duidelijk heel serieus. Opvallend is de 26 seconden stilte tijdens het gesprek nadat de man van de 101 eerst de persoonsgegevens van Kaoutar Fal vroeg en kreeg. Waarna deze minuten later stelde dat de politie er al mee bezig is en eindigend met te stellen dat een patrouille reeds begonnen was met de speurtocht naar Kaoutar.
De 101 heeft immers de beschikking over continu bijgewerkte data waarin alle incidenten vermeld staan waar de politie die dag bij betrokken is. Data die hij, zo lijkt het toch, gedurende die secondelange stilte raadpleegde. En inderdaad terwijl men bij de 101 de gegevens binnenkrijgt wordt ook al de dichtstbij zijnde politiepatrouille opgeroepen. Zeker in het geval van erge feiten zoals een mogelijke kidnapping.
Een topman van de politie met jarenlange Brusselse ervaring: “Niet alle politieoperaties staan in die data van de noodcentrale maar dat zijn dan geheime operaties zoals bij zwaar banditisme en terreur waarbij onze mensen als regel ook een bivakmuts dragen.” En dat was hier niet het geval. Een der vermeende politiemensen was perfect herkenbaar.
Kaoutar Fal: ‘’Voor mij was dit allemaal als een soort nare droom, een nachtmerrie. Maar ik ben gescheiden en heb twee kleine kinderen van 6 en 8 jaar waar ik alleen voor moet zorgen. Ondertussen was ook mijn vader gestorven. Bovendien leverde dit mij gezien wat bepaalde media over mij schreven een grote reputatieschade op. Ik ga het hierbij dan ook niet laten. Hun beweringen zijn nergens op gebaseerd en door niets bewezen. Er was in Caricole een gesprek met een dame genaamd Julie die het vooral had over mijn contacten in het Europees parlement en zij leek niet te appreciëren dat ik daar contacten had. Ik hou mij trouwens ook zelfs niet eens bezig met politiek.”
De moddergooiers
En dat er sprake is van reputatieschade is duidelijk voor wie op het internet naar het verhaal zoekt. Vooral de klassieke problemen van het Marokkaanse beleid, zoals rond de Berbers – met de nationalistische activist Adra Ghedu – en de voormalige Spaanse Sahara tonen zich hier. Ook Michael Freilich van Joods Actueel, een gezworen vijand van Moishe Friedman, laat zich hier kennen als een volleerde moddergooier.
De familie van Kaoutar Fal is origineel afkomstig van de streek rond Dakhla in de vroegere Spaanse Sahara die nu deels wordt bezet door Mauritanië en Marokko. En zij steunt de Marokkaanse visie op deze kwestie geheel. De naam Fal is trouwens typerend voor de regio. Zo was er de van 2005 tot 2007 regerende Mauritaanse president Ely Ould Mohammed Fal (alternatief Vall) met wiens familie ze contacten heeft.
Het gebied wordt sinds de Spaanse terugtrekking in 1975 opgeëist door een lokale verzetsbeweging het Polisario die de steun heeft van Algerije, aartsvijand van Marokko, en welke opereert vanuit vluchtelingenkampen in het Algerijnse Tindouf. Zonder veel succes echter.
In die pershetze speelde ook nog een ander zuiver Antwerps probleem mee. De feiten deden zich immers voor in de aanloop naar de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen waar Chris Peeters namens CD&V de strijd aanging met burgemeester Bart De Wever van de N-VA. En die strijd was in decennia niet meer zo hard en vuil geweest. Waarbij de N-VA direct of via bevriende kanalen zoals Doorbraak haar tegenstanders criminele feiten verweet.
En een van die gemediatiseerde kandidaten bij CD&V was juist Rezi Friedman die voorheen op de Karel de Grote Hogeschool afgestudeerde dochter van Moishe. Waar ze trouwens als uitmuntend student speciaal werd gelauwerd.
Michael Freilich
En dus werd ook zij, naast haar vader Moishe de schietschijf van Michael Freilich, man van het invloedrijke Joods Actueel en toen duidelijk reeds een goede vriend van Bart De Wever en de N-VA. Sindsdien liet ook hij alle maskers vallen en is hij nu kandidaat voor die partij voor de federale parlementsverkiezingen van 26 mei. Alle voorhanden zijnde modder over Moishe en Rezi was er dan ook zeer welkom.
Vooral de Nederlandse Berbernationalist Adra Ghedu blonk hier uit. Zonder enig bewijs of bronvermelding maakte hij haar verdacht en deed beweringen die gezien het totaal ontbreken van welk bewijs of bronvermelding ook alleen als lasterlijk kunnen gezien worden.
Zo beweerde hij dat Kaoutar Fal rijkelijk met geld gooide, dit niet kon verklaren en alles cash deed wat dan ongetwijfeld verwees naar duistere geheime inkomsten en dus richting die Marokkaanse veiligheidsdienst.(2)
Verder beweerde Ghedu – die onbereikbaar bleek – ook zonder gêne dat Moishe Friedman en Kaoutar minnaars waren. Wat dan als het ware likkebaardend werd overgenomen door Freilich. Waarbij Freilich er de lezers attent op maakte dat Kaoutar voor haar rechtszaken het Antwerpse adres van Moishe Friedman gebruikte waar ook Rezi woonde.
De teneur van Freilich was: Weet Chris Peeters wel dat zijn kandidate gelieerd is aan de Marokkaanse spionagedienst? (3) Dit nadat zijn vriend De Wever Chris Peeters vooraf ook al linkte aan de Antwerpse drugshandel.
Het op de nieuwswebsite van Medium en het internetblad voor Berberse nationalisten Amazigh Times verschenen verhaal van Ghedu werd dan ook gretig overgenomen, tot zelfs in het Spaans. Waarbij sommigen er nog een flinke schep bovenop deden. Zo is er het Russische Pravda (4) die stelde dat ‘journalist’ Moishe Friedman ging zorgen dat ze de Belgische nationaliteit zou krijgen door met haar te huwen. Zot, zotter, zotst.
En uiteraard hoefde men niet te twijfelen, dit was een spion en het verhaal van haar en vader en dochter Friedman dat ze onschuldig is en ontvoerd werd was een leugen, pure fantasie. Volgens Freilich had de politieman op de dienst 101 tegen Lea Rosenzweig, de moeder van Rezi, (hij stelde verkeerdelijk dat het de moeder was die naar die dienst belde) gezegd dat het de politie was die Kaoutar had meegenomen.
Er bestaat dus echter een kopie van dat gesprek en daaruit blijkt dat dit gelogen is. Met andere woorden, niet Moishe Friedman is een fantast of een leugenaar maar Michael Freilich. Wat natuurlijk geen enkele verbazing wekt.
HET geheim
Kaoutar Fal mag dan misschien wel uit België vertrokken zijn. Het probleem is echter daarmee helemaal niet van de baan. Integendeel zo lijkt het. Zo legde men in de zaak een klacht neer bij de Brusselse onderzoeksrechter en bij het Comité I. Dit laatste moet in opdracht van het parlement toezien op onze veiligheidsdiensten en publiceert elk jaar een rapport over de werking van die diensten.
Ook werd recent een klacht neergelegd bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg. Dit wegens de behandeling die ze hier kreeg vanwege de Belgische Staatsveiligheid en de Dienst Vreemdelingenzaken.
Ook werd in het kader van de wet op de openbaarheid van het bestuur inzage gevraagd in de documenten die in deze zaak gemaakt zijn door de Dienst Vreemdelingenzaken, de politie en de Staatsveiligheid. En uit de eerste verkregen politiedocumenten lijkt duidelijk dat die ‘ontvoering’ niet het werk was van de politie. Bij de Staatsveiligheid reageerde de huidige baas Jaak Raes al ronduit negatief en weigerde inzage in wat dan ook.
Zo schrijft Jaak Raes, administrateur-generaal van de Staatsveiligheid in zijn reactie op 7 december: “Gelet op het specifieke karakter van een inlichtingendienst, is de werking van de Veiligheid van de Staat per definitie geheim. De bekendmaking van documenten van deze dienst kan de modus operandi en lopende onderzoeken aan het licht brengen en als dusdanig een gevaar opleveren voor de personen die samenwerken met de dienst of voor de relaties met buitenlandse inlichtingendiensten.”
Het komt er dus op neer dat Jaak Raes stelt dat alle informatie over Kaoutar Fal geheim is en er dus ook niets over kan vrijgegeven worden. Het is botsen tegen een muur van geheimhouding zonder dat je je kunt verweren. Maar nochtans heeft de Raad van State in een gelijkaardige zaak (5) op 7 juni 2004 de Staatsveiligheid wel bevolen informatie over een bepaalde persoon vrij te geven.
Achteraf bleek in dit dossier van de eveneens ‘staatsgevaarlijke’ L.L. niets te zitten aldus twee bij dit dossier betrokken personen. Het bleek in wezen een lege doos te zijn. ‘De dame werkt nu nog steeds gewoon als tolk op de strafrechtbank in Antwerpen’, stelt een kenner van dit verhaal.
Ook in deze zaak lijkt de Staatsveiligheid aan het kortste eind te trekken. In haar advies van 14 januari wijst de Commissie voor de Toegang tot en het Hergebruik van Bestuursdocumenten de Staatsveiligheid terug. Zich daarbij baserend op dat arrest van de Raad van State, rechtspleging van het Grondwettelijk Hof en haar eerdere adviezen. Waarbij men de stellingen van de twee partijen grondig onderzocht heeft.
Zo stelt de Commissie: “Op grond hiervan, de rechtspraak van de Raad van State en haar eigen adviespraktijk is de Commissie van oordeel dat de Veiligheid van de Staat in ernstige wijze tekortschiet in de verantwoording van haar eigen wetgeving om toegang te geven tot de gevraagde bestuursdocumenten.”
Met andere woorden: Jaak Raes en zijn Staatsveiligheid hebben zo te zien een ernstig probleem. Het hoeft weinig te betwijfelen dat in geval Jaak Raes blijft weigeren inzage te geven in dit dossier hij zich voor de Raad van State zal moeten verantwoorden.
De blunderbrigade
Maar dat is niet enige verhaal van een Staatsveiligheid die al lang de trappen kwijt lijkt. Zo is er ook het verhaal van de zangeres Soetkin Baptist (Collier) die op 24 mei 2003 met de groep Urban Trad België moest gaan vertegenwoordigen op het Euro Songfestival in de Letse hoofdstad Riga.
Ook zij was volgens de Staatsveiligheid staatsgevaarlijk en behoorde tot het pikzwarte clubje rond NSV [Nationalistische Studentenvereniging] en VNJ [Vlaams Nationaal Jeugdverbond], groepen die zich situeren in kringen rond het Vlaams Belang. De via de politiek en de media verspreidde hetze maakte het haar als gevolg daarvan onmogelijk om naar Riga te gaan. Een beroepsverbod dus.
Achteraf bleek dat zij uit zo’n milieu afkomstig is en jaren voorheen lid was geweest van die organisaties. Maar dat was vele jaren geleden en ze had er ook duidelijk mee gebroken. Het was een gevolg van de vroegere invloed van haar ouders.
Simpel onderzoek toonde dit zo aan. Het Comité I gaf de Staatsveiligheid nadien dan ook publiek een flinke uitbrander. De schade bleef echter! Is het dossier rond Kaoutar Fal ook zo een affaire? De indruk is er.
Een ander verhaal rond die blunderbrigade deed zich in september 2016 voor toen de Chinese State Grid, het overheidsbedrijf dat het Chinese elektriciteitsnet beheert, 930 miljoen euro in Eandis Assets, de Belgische energieverdeler, wou investeren. “Kon niet want gevaarlijk”, stelde onze blunderboys want ze gingen zo die technologie van Eandis stelen.
“Complete onzin. Wij hebben niet eens eigen technologie want we kopen die elders bij bedrijven als General Electric. Het was wat idiotie bijeen geschreven op een simpel A4’tje. We hebben dat politiek kunnen oplossen maar de VREG heeft dat achteraf dan bewust zitten saboteren. Iemand had daar namelijk nog een rekening met ons openstaan en wou die nu vereffenen”, aldus een insider.
In kringen van het Europees parlement reageerden sommigen natuurlijk woedend op de zaak Kaoutar Fal. Waarbij Jürgen Kluten vroeger parlementslid voor Die Linke en nu lobbyist voor allerlei verenigingen zich de vraag stelt of voormalig staatssecretaris voor Immigratie Theo Francken (N-VA) hier achter zit. “Wou hij een kritische stem het zwijgen opleggen”, denk hij. Iets waarvoor tot heden echter geen aanwijzingen zijn.
Ook het Forum for Religious Freedom Europe reageerde boos en schreef een brief hierover aan onze minister van Justitie Koen Geens. (7) De Staatsveiligheid ressorteert immers onder de minister van Justitie.
De zaak van Kaoutar Fal is dan ook verre van voorbij. Zo ondervroeg het Marokkaanse parlementslid Amina Talbi (Union socialiste des forces populaire) Nasser Bourita, de minister van Buitenlandse Zaken, over de zaak in het Marokkaanse parlement. Echter zonder dat er een antwoord op kwam. Ook lijkt de lokale pers de zaak eindelijk op te pakken is er een televisiedebat over de zaak komende.
Een der vragen in dit dossier is hoe die overdracht van Kaoutar op 11 juli ‘s avonds aan de federale politie op 11 juli gebeurde. Bestaat hierover een document? Zo te zien niet en ook niet van de overdracht de dag nadien aan Steenokkerzeel. Het wordt afwachten wat het onderzoek verder gaat opleveren. Of wordt het allemaal een begrafenisoperatie zoals wel nog meer gebeurde?
Moishe Friedman heeft zich deze zaak aangetrokken en die lijkt, evenals Kaoutar Fal, niet de gewoonte te hebben zomaar op te geven. Een zeer belangrijke vraag is ook in hoeverre onze Staatsveiligheid hier zo de werking van het Europees parlement saboteert. En dat is eveneens erg belangrijk.
Noten
1) Abdelkader Belliraj was een informant van onze staatsveiligheid en actief spion voor de Mossad. Hij had daarbij in de zomer van 2001 minstens een privé-gesprek met Bin Laden Hij werd in Marokko aangehouden toen hij bezig was met het oprichten van een salafistische terreurgroep waarvoor hij de wapens ging leveren. Hij kreeg levenslang. Zie: Georges Timmerman, ‘Het geheim van Belliraj’, Houtekiet, 2011.
2) Amazigh Times, 9 juli 2018, Adra Ghedu, “Marokkaanse vrouw gearresteerd op Belgische vliegveld op verdenking van spionage”.
3) Joods Actueel: 13 september 2018, ‘Staatsveiligheid zet ‘minnares’ van Moshe Aryeh Friedman het land uit voor spionage’. 13 september 2018, ‘Indringende vragen over banden CD&V kandidate met buitenlandse spionagedienst’.
4) Pravda, 15 augustus 2018, ‘Kaoutar Fal: A Spy/ Lobbyist on Western Sahara, Belgium, and the European Parliament!’.
5) Arrest van de Raad van State 132.072, L.L. tegen de Staatsveiligheid, 7 juni 2004. De dame kreeg van de Staatsveiligheid geen veiligheidspasje dat ze om beroepsreden als beëdigd tolk op de rechtbank nodig had.
6) VRT, 8 mei 2018, Alexander Verstraete, ‘Van Barbara Dex tot Nicole en Hugo: deze 8 Belgische Songfestivaliconen vieren een jubileum in 2018’, https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2018/04/27/songfestival-belgische-jubilea/
7) Europa.blog, 18 juli 2018, Belgium: ‘A questionable Arrest of a Moroccan Woman-Activist’. Ook stellen ze in de brief aan Koen Geens dat ze werd meegenomen door personen die zich niet identificeerden.
