In Oekraïne zijn we getuige van de volgende fase in de uitbreiding van de westerse militaire alliantie. Duitsland mag in dit dossier de eerste viool spelen in het NAVO orkest maar Washington blijft de dirigent.
Omdat Washington ten allen prijze wil verhinderen dat er zich een nieuwe economische as Moskou–Berlijn (verder) zou ontwikkelen schuift het Duitsland op het voorplan bij de uitvoering van de NAVO-strategie. De NAVO is de grootste militaire alliantie sinds jaren, waarin Duitsland nu een nog belangrijkere rol toebedeeld wordt, omwille van zijn sterke economische positie in de Europese Unie en omwille van de implicatie van Berlijn in de Oekraïense crisis.
Desondanks mag men stellen dat de Europese invloed in de schoot van de NAVO voor het bepalen van het beleid, beperkt is. Washington houdt de teugels stevig in handen. Dat kunnen we zien bij de oude taakverdeling tussen Europa en de VS. De Europese lidstaten mogen steeds de NAVO secretaris aanduiden, na instemming van Washington; hij moet immers trouw en volgzaam bevonden worden. Hij wordt in onze main stream media als een belangrijk persoon ten tonele gevoerd. Maar dit is slechts gedeeltelijk zo want een nog belangrijkere persoon in het NAVO oppercommando is steeds een Amerikaanse generaal. Die bekleedt een veel belangrijkere post dan de secretaris generaal. Het beeld is duidelijk: de NAVO is een alliantie met een Amerikaanse generaal aan het roer. En de NAVO dringt de EU haar belangen op.
De NAVO-ambassadeur van elke lidstaat heeft tot taak te informeren over de NAVO projecten en de beoogde doelstellingen. In feite gaat het om een doorgeefluik voor de militaire strategie van de VS die de handel en wandel van de alliantie bepaalt. Het gaat ‘m evenwel niet om een absoluut gegeven. Dat hebben we kunnen merken bij de reacties op de nine-eleven-aanslag en bij de oorlog tegen Afghanistan. In de meeste gevallen toont Europa zich als een onderdanige en horige vazal, die het de moed ontbreekt om een eigen onafhankelijk standpunt in te nemen voor een eigen Europees buitenlands veiligheidsbeleid. Maar dat is niet in alle gevallen zo. Er was enige besluitloosheid in NAVO-kringen, zeg maar verdeeldheid, bij de VS oorlogen die gemotiveerd werden door leugens, tegen Vietnam en Irak. De Britse Amerikaanse poedel, Tony Blair, heeft actief deelgenomen aan het oorlogsavontuur van Washington tegen Saddam Hoessein, de Fransen en de rest van Europa niet. Ook bij de oorlog en luchtaanvallen tegen Libië, kon men het gebrek aan unanimiteit vaststellen. Het Frankrijk van de sociaaldemocratische president Hollande vormde samen met enkele NAVO lidstaten – waaronder België – de luchtmacht van de lokale en externe jihadstrijders om er met hun bommen en raketten Kadafi ten val te brengen. Duitsland hield zich echter opvallend passief en afwachtend.
Dit toont duidelijk aan dat Washington er in slaagt om Europese landen tegen elkaar op te zetten, en steeds regeringsleiders te vinden die met de havikken meeheulen. Zo kan het beter de controle in de hand houden, het is het gebruikelijk systeem ‘devide et impera’ verdeel en heers. De Europese poot van de NAVO mag niet teveel een eigen lijn gaan ontwikkelen. Voor Washington is het ondenkbaar dat de EU en Moskou nauwer met elkaar coöpereren en zo een grote economische ruimte tot stand zouden brengen, die over een enorme reserve aan aardolie en gas en andere belangrijke grondstoffen voor hun economie zouden beschikken. Dat brengt de positie van de imperator in Washington immers in gevaar.
NAVO is geen alliantie van grote transparantie, maar van versluierde politieke en militaire doelstellingen, en meer en meer van destabilisering van niet volgzame landen om dan onder het voorwendsel van R2P (responsibility to protect) een militaire aanwezigheid te vestigen.
Het budget van het Pentagon is hier van groot belang voor de financiering. Het bedraagt om en bij 700 miljard dollar per jaar of 2 miljard per dag, en dat voor een land dat virtueel bankroet is.
NAVO en Oekraïne?
De Oekraïense crisis concentreert zich eigenlijk om aardgas. De NAVO heeft sedert 1990 haar expansie naar het oosten met alle kracht opgevoerd. De eerste fase van deze uitbreiding was dat de DDR het Warschaupact moest verlaten en zich integreren in de BRD; dat was zo overeengekomen met Gorbatsjov. De fusie van de DDR en BRD was alleen maar mogelijk met de instemming van Moskou en de belofte dat de NAVO zich niet oostwaarts zou uitbreiden tot de grenzen van de toenmalige Sovjet-Unie. Gorbatsjov verklaarde dat de NAVO deze toezegging had gedaan. De geschiedenis heeft ons aangetoond wat de NAVO-beloften waard zijn, Evere heeft ze eenvoudig naar de prullenmand verwezen. De alliantie werd uitgebreid met de opname van Estland, Hongarije, Letland, Litouwen, Polen, Bulgarije, Roemenië Tsjechië, Slovakije. Later volgde Albanië en Kroatië. De volgenden in de reeks zouden Oekraïne en Georgië moeten zijn om de omsingeling van Rusland verder te bewerkstelligen. Om de bestendige oostwaartse uitbreiding aanschouwelijk te maken volstaat het de NAVO-kaart van 1990 te vergelijken met deze van 2009. Om dit alles beter aan de buitenwereld te verkopen heeft men een vijandbeeld nodig. Om zo de noodzaak van de verhoging van de militaire uitgaven te doen aanvaarden door de lidstaten en de burgers het gevoel van onveiligheid door de strot te duwen.
Een crisis met Rusland is dus welgekomen om de ietwat onwillige Europese bondgenoten over de streep te trekken. Om Rusland in een negatief daglicht te stellen draaien onze media op volle toeren. Ze beweren dat Moskou zich irrationeel opstelt en zich onverantwoordelijk gedraagt. Maar Rusland voelt zich bedreigd door deze uitbreiding en het opstellen van een militaire NAVO macht aan haar grenzen. Dit argument wordt in onze main stream media, pers en tv, genegeerd en zo wordt Moskou beladen met alle kwade voornemens. Maar de werkelijke doelstelling is om Rusland dusdanig te verzwakken dat het Westen de Russische grondstoffenrijkdom makkelijk in handen kan krijgen, die noodzakelijk is voor het in stand houden van de imperialistische economie. Met Jeltsin was men ‘goed’ op weg, maar Poetin gooide roet in het eten.
Rusland en Saoedi-Arabië verdelen onder hun beide de eerste plaats op wereldvlak voor de olie en gasontginning. Rusland is door zijn uitgestrektheid het grootste land, het produceert ongeveer 10 miljoen barrel olie per dag. Saoedi-Arabië produceert ook 10 miljoen barrel per dag. Rusland beschikt ook over grote aardgaswinningsgebieden. De globale strijd voor de toegang en controle over deze belangrijke energiegrondstoffen wordt dan ook een machtsstrijd tegen Rusland.
Rusland wil ten alle koste vermijden dat Oekraïne deel zou gaan uitmaken van de westerse militaire alliantie. De NAVO wil dan weer haar omsingeling en belegering van Rusland opdrijven. Voor Moskou is de val van de Oekraïense president Janoekovitsj een operatie opgezet door de Westerse geheime diensten, met bepaalde ngo’s en journalisten en lokale extremistische groeperingen. Dat anderen deze feiten willen of niet willen zien speelt voor Moskou geen enkele rol. Rusland kan indien nodig wanneer de winter komt de gaskraan dicht draaien of de prijs verhogen. Dat maakt het voor iedereen duidelijk dat in de Oekraïense crisis er een duidelijk verband is met olie, gas en het NAVO optreden.
pro-fascistische putsch, georkestreerd door EU en NAVO?
Wat we tot op heden weten is dat de val van Janoekovitsj en het installeren van pro-Westerse machtshebbers – de oligarch Porosjenko werd eind mei tot president verkozen – met hulp van de pro fascistische Bandera volgelingen en het rechts blok een ontegensprekelijk feit vormt. Wanneer we ons de moeite getroosten om nauwkeurig te kijken dan zien we de subtiliteiten.
Janoekovitsj is van de macht verdreven in februari 2014. Dat is het knooppunt van het debat, namelijk de verergering van het protest, aangemoedigd door de bezoeken van diverse Europese politici én door de sluipschutters op de Maidam.
Er werd toen op burgers en politiemensen geschoten om Oekraïne in chaos te storten. Uit een gelekt telefoongesprek van Umas Paet, minister van BZ van Estland, met Catherine Ashton, de hoge vertegenwoordiger voor buitenlandse betrekkingen van de EU, komt een bepaald beeld tevoorschijn. Bij dit onderhoud was er sprake dat niet Janoekovitsj achter de sluipschutters stond, maar wel de mensen van de nieuwe coalitie, die te vinden zijn in het milieu van Jazenjuk, Porosjenko en Klitsjko die dan de macht gegrepen hebben. Dit verklaart waarom er tot op heden geen ernstig onderzoek naar de schietpartij is ingesteld.
Als het blijkt dat Porosjenko uiteindelijk aan de macht is kunnen komen doordat sluipschutters werden ingezet, hebben we eigenlijk te maken met een staatsgreep, zonder dat onze media ons hierover inlichten. Het Westen en onze main stream media waren blind of keken de andere kant op. Poetin heeft de aldus ontstane situatie beter ingeschat. Dat betekent niet dat we het Russische standpunt blindelings moeten volgen, Moskou heeft in de crisis weliswaar ook een eigen agenda.
De vraag die we ook in het kader van de economische historiek moeten beantwoorden: is het een gebeurtenis zoals in 1953, toen de Amerikaanse geheime diensten CIA en het Britse MI 6 de regering van Mossadegh in Iran ten val bracht omdat hij de oliewinning van het land wilde nationaliseren? Toen hebben de agenten in dienst van Washington en Londen aanslagen gepleegd en chaos veroorzaakt. Men noemt dat de ‘strategie van de spanning’, die tot doel heeft om regeringen die niet passen in het westers concept van de macht te verdrijven. Dat is tot op heden een bestanddeel van de VS, EU en NAVO politiek. De laatste tijd stellen we het opdrijven van NAVO manoeuvres vast, die de aanleiding zijn voor het verhogen van de spanningen in de wereld. Als gevolg vergroot de wapenwedloop, tot grote vreugde van de wapenproducenten en verkopers. Maar ook het wantrouwen tussen Moskou, Washington en Brussel verscherpt.
Duitsland herbergt verschillende Amerikaanse militaire basissen, waaronder de luchtmachtbasis van Ramstein en het commandocentrum van Africom in Stuttgart. Men kan zich de vraag stellen wat de rol van Duitsland is in de NAVO-strategie, nu en in de toekomst. Deze vraag kan men als volgt beantwoorden. De VS is het imperium. Het imperium wordt gekenmerkt door feit dat het de grootste economische wereldmacht is gemeten naar het bnp. Het is militair een hypermacht. Het beschikt over de grootste en goed uitgeruste vloot van vliegtuigen en schepen en een goed uitgerust landleger. De VS heeft het grootste aantal militaire basissen verspreid over de continenten. Het imperium domineert ook de media die er voor moet zorgen dat ze welwillende informatie en berichten verspreiden. Bijgevolg bevinden de andere NAVO lidstaten en vazallen zich in een inferieure positie ten opzichte van het Amerikaanse imperium.
Naast de vernieuwde aandacht voor Azië, is het de planners in Washington vooral ook te doen om het trans-Atlantisme te redden en te bevorderen. Op economisch vlak werkt men aan het Transatlantic Trade Investment Partnership, en binnen de NAVO gebruikt Washington het Oekraïne-dossier om Duitsland en Rusland uit mekaar te drijven.
De VS wordt in verschillende kringen echter meer en meer als een leugenaar waargenomen, bovendien leidt haar machtspolitiek tot economische en gewelddadige oorlogen. Ze bespioneren en luisteren de wereld af met de hulp van de CIA en de NSA-diensten. Wie deze praktijken aanklaagt wordt gecatalogeerd als samenzweerder die niet het recht hebben om de VS en NAVO politiek als een negatie van de mensenrechten te bestempelen. Het imperium wil geen kritisch debat, een nieuwe externe vijand helpt daarbij.
