We kregen deze reactie van Frank Willems op het artikel ‘Oeigoeren in de Volksrepubliek’
Frank Willems:
Het artikel brengt een redelijk evenwichtig beeld van de situatie. Dat is een verademing bij de uitzinnige antipropaganda die woedt in de mainstream media. De erkenning van het bestaande terrorisme door Oeigoeren in China en elders en de noodzaak voor China om daarop te reageren, de verklaring van de Han-aanwezigheid in Xinjiang door economische vooruitgang eerder dan door een geplande (culturele of andere) genocide of ‘intern kolonialisme’ zijn grote pluspunten.
Toch denkt ik dat het artikel op een aantal punten nog in de val van de anti propaganda trapt:
1. Er staat dat China de anti chinese bronnen over vervolgingen ‘verdacht maakt’, wat de mogelijkheid open laat dat de bronnen toch betrouwbaar zouden zijn. . De realiteit; de auteur ongetwijfeld wel bekend, is dat de bronnen erg verdacht ZIJN. Het vraagt niet veel moeite om uit te zoeken wat de dubieuze achtergrond is van de veruit meest aangehaalde bronnen, Egon Zenz en de Australische denktank ASPI. Ook de achtergrond van HRW China is u zeker bekend. De betrouwbaarheid van ‘getuigenissen’ van dissidenten stelt de auteur zelf in vraag.
2. Er wordt verwezen naar een standpunt van VN-experts in mensenrechten. Dit geeft de indruk dat de beschuldigingen tegen China op één of andere manier credibiliteit krijgen van de VN. In werkelijkheid gaat het om een gezamenlijk privéstandpunt van 12 van de 80 actieve VN-experts. Een kleine minderheid dus. Waarbij zich bovendien de vraag stelt in hoeverre VN-experts politiek geselecteerd zijn.
Twee maanden voor deze verklaring had het persbureau Reuters het standpunt van 1 (één) Amerikaanse experte al de wereld rondgestuurd als een ‘verklaring van een VN-panel’. Rond dit punt is dus heel wat desinformatie.
3. de Chinese verklaring dat de ‘kampen’ vrijwillige opleidingscentra zouden zijn wordt tussen haakjes gezet wat suggereert dat dit niet klopt. Nochtans blijkt uit alle getuigenissen, van Chinezen, buitenlandse pers en diplomaten die op bezoek gingen, en zelfs uit getuigenissen van dissidenten in het buitenland, dat het in de eerste plaats om volwassenenopleiding en deradicaliseringscursussen gaat, niet om werkkampen, strafkampen of wat dan ook.
Een interessant aspect is het al dan niet vrijwillig karakter. In december 2019 heeft de Chinese regering aangekondigd dat alle verplichte programma’s afgewerkt waren. Dit lees je nergens in de mainstream media, maar ik heb ook nergens een begin van weerlegging ervan gezien. Men mag dus waarschijnlijk aannemen dat sinds einde 2019 niemand meer tegen zijn zin in een opleiding zit. Met haar verklaring geeft de Chinese regering overigens impliciet toe dat de tot einde 2019 gevolgde politiek van verplichte opleiding bijgestuurd nodig had
mvrgr
Frank Willems
Een reactie van de auteur:
Gaan we alle informatie die niet strookt met de eigen visie, afdoen als propaganda. Dat is wat de tegenpartijen ook doen met de informatie van de andere kant: ze noemen dat staatspropaganda. Laten we dit niet herleiden tot discussies onder gelovigen.
Bronnen, verdacht of niet? Er staat gewoon wat er staat, dat de Chinese overheid die bronnen verdacht maakt, onbetrouwbaar noemt. Dat is geen oordeel. De autoriteiten van de Volksrepubliek spreken die tegen, onder meer via media als ‘Global Times’, een krant in een taal die ik meen te begrijpen.
Net zoals ik bij de vermelding van Global Times geen oordeel vel over de betrouwbaarheid van de informatie, net zomin doe ik dat bij HRW en Amnesty International. De vermeldingen van Global Times staan hier precies om ook de tegenargumenten te laten horen. Bij elk van die bronnen kunnen vragen rijzen over hun onpartijdigheid. Wat de VN-experts betreft, verwijs ik naar het volgende artikel rond deze kwestie.
Wat aanhalingstekens betreft: die drukken niet noodzakelijk twijfel uit, ze citeren wat wordt gezegd, zodat duidelijk is dat dit niet van de auteur komt.
