Een week na zijn president doet de minister van buitenlandse zaken van de Vs, John Kerry, Israel aan. Het bezoek van de Amerikaanse president Obama aan Israël moest vooral dienen om de Amerikaanse belangen in de regio duidelijk te beklemtonen. Ook wil hij op deze wijze de Amerikaanse zionistische lobby gunstig stemmen voor zijn beleid. Komt John Kerry nu de algemeenheden van Obama concreet invullen? Was Obama’s bezoek ook niet een zet in het schaakspel om Syrië en Iran te kunnen aanvallen?
steun
Obama heeft tijdens zijn paringsdansrede niet gesproken over de bevriezing van de van de nederzettingen in de bezette Palestijnse gebieden. Hij beklemtoonde dat Israël absoluut recht heeft op veiligheid. Blijkbaar telt dat recht niet voor de Palestijnen. Israël is voor de VS, ook onder Obama, het operationele militaire bastion dat kan worden ingezet tegen landen in de regio die zich niet willen onderwerpen aan de westerse dictaten. President Obama verzekerde dat Israël kan blijven rekenen op de Amerikaanse militaire en financiële bijstand van ettelijke miljarden dollar ieder jaar. Hij sprak over Israël als een joodse staat, waarmee hij de achtergrond goedkeurt van een apartheidsregime ten opzichte van de Palestijnse Israëlische staatsburgers.
Tijdens zijn ontmoeting met de Palestijnse president Abbas in Ramallah voerde hij de druk op om de eis van bevriezing van de nederzettingen terug te draaien. Hij wil Abbas aanzetten tot onderhandelen over een onleefbare Palestijnse mini staat. De realiteit voor de zogenoemde tweestatenoplossing wordt aldus dode letter en over de Israëlische bezetting van 1967 wordt al helemaal niet meer gesproken. Voor Obama is het blijkbaar geen probleem dat 560.000 duizend Israëli’s onwettig wonen in bezet gebied; dat zijn er 60.000 meer dan bij zijn intrede in het Witte Huis. Ook het bezoek van de minister van buitenlandse zaken zal geen nieuwe bladzijde openslaan in dit conflict.
Turkije
Obama mag zich wel de architect noemen van de verzoening tussen Turkije en Israël. Dit is van groot belang voor de VS en haar NAVO vazallen om de voorbereiding van hun militaire interventieplannen tegen Syrië verder op punt te stellen. Deze samenwerking moet Israëlische luchtaanvallen mogelijk maken op Syrië (of Iran) via het Turkse luchtruim en ook dank zij tussenlandingen in Turkije de Israëlische jachtvliegtuigen de nodige brandstof laten bijtanken. Door de opstelling van de Patriot batterijen in Turkije bepaalt de NAVO de facto een no-fly zone voor de Syrische luchtmacht in het noorden van het land. Waarnemers zien dit als een voorbereiding voor een gepland VS en NAVO offensief.
Om Netanjahu te bewegen zijn verontschuldigingen aan te bieden voor het brutaal enteren van de Mavi Marmara – het Turkse schip met hulpgoederen voor Gaza ,- in de internationale wateren, moest Obama nogmaals uitdrukkelijke de Amerikaanse verbondenheid met het zionistische Israël in de verf zetten. De diplomatieke crisis die volgde op die Israëlische aanval op de Turkse schepen en de moord op een aantal opvarenden, deed ook de militaire samenwerking tussen Israël en Turkije stokken. Voor deze afkoeling oefende het Israëlische leger immers geregeld samen met het Turkse, wat Israël toeliet om langeaftandsoefenvluchten uit te testen wat niet mogelijk is boven het beperkte Israëlische luchtruim. De hervatting van de militaire coöperatie en het gebruik van het Turkse luchtruim brengt eventuele Israëlische luchtaanvallen tegen Syrië weer een stap dichterbij.
De Israëlische regeringsleider zelf motiveerde zijn beslissing om de relatie met Turkije te normaliseren door op de noodzaak te wijzen een sterke regionale bondgenoot te hebben in de context van de Syrische crisis, die als maar grimmiger blijkt te worden. Een gezamenlijk Turks-Israëlisch optreden in Syrië ligt op de tafel van de strategen. Bovendien is Turkije een NAVO lidstaat. Bij een gebeurlijke tegenaanval van Damascus voor het schenden van haar luchtruim zal de Navo verplicht zijn om Turkije en Israël militaire bijstand te verlenen.
Door de verslechterende situatie in Syrië bestaat het gevaar dat een grote hoeveelheid gesofistikeerde wapens in handen zou kunnen vallen van diverse gewapende groepen, dat chemische wapens door terroristische Jihadkrijgers veroverd zouden worden. Dit argument over chemische wapens wordt door Netanjahu aangevoerd als de belangrijkste reden om Israëlische luchtaanvallen goed te praten.
Nochtans onderhoudt het zogenoemde Syrische bevrijdingsleger en zijn bondgenoten Al Nusra Al Qaeda en anderen, goede en directe contacten met de CIA, Mossad en consoorten. Het is dus niet denkbeeldig dat de rebellerende groepen in opdracht een aanval uit zouden voeren voor het bemachtigen van chemische wapens, om zo een Israëlische luchtaanval te legitimeren. Een Israëlische luchtaanval kan dan doelgericht uitgevoerd worden dank zij de informatie van de geïnfiltreerde agenten. Een dergelijke luchtaanval kan alleen maar gerealiseerd worden via het Turkse luchtruim. De eerdere luchtaanvallen van de Israëlische luchtmacht tegen een Syrisch militair onderzoekcentrum ten zuiden van Damascus, gebeurden nog via de bezette Golan hoogvlakte en de Libanese grens. Sindsdien heeft Syrië echter batterijen met Scud raketten in stelling gebracht langs de bestandslijn van 1974, waardoor het haast onmogelijk wordt voor de Israëlische bommenwerpers en jachtvliegtuigen deze vliegroute te gebruiken. De vraag hierbij is of het opdrijven van de spanning tussen het leger van Assad en de rebellerende jihadstrijders in het zuiden van Syrië, speciaal in de Golan regio, niet tot doel heeft om de daar opgestelde Scud batterij te neutraliseren.
NAVO
Om Syrië vanuit de lucht te kunnen aanvallen is de Israëlische luchtmacht dus aangewezen via het Turkse luchtruim te opereren. De Turkse luchtmacht heeft deze mogelijkheid zonder succes al uitgetest. Twee Turkse piloten lieten er het leven bij. De Turken hebben aan hun NAVO bondgenoten de opstelling van Patriot raketten gevraagd en gekregen om zo gezegd mogelijke Syrische of Iraanse aanvallen of bedreigingen te counteren.
Tijdens een hoorzitting van de commissie voor defensie van de Amerikaanse Senaat verklaarde admiraal James Stavridis – tot voor kort hoofd van het Europese VS commando (EUROCOM) – dat een meer agressieve houding van de VS en haar bondgenoten de Syrische situatie moet kunnen deblokkeren: “Mijn persoonlijke opinie is dat het zou helpen om het regime in Damascus ten val te brengen”. In antwoord op een vraag van senator McCain, ook een vurig voorstander van een militair ingrijpen, antwoordde Stavridis dat de NAVO aan verschillende plannen werkt om de beoogde doelstelling te bereiken. “We zijn druk bezig om een hele waaier van mogelijke operaties op te stellen en we zijn operationeel klaar als men het ons vraagt om ons te engageren, zoals we het gedaan hebben in Libië.”
Stavridis bevestigde eveneens dat de NAVO Patriotraketten, opgesteld aan de Turks–Syrische grens, de capaciteit hebben om een vliegtuig neer te halen boven het Syrische luchtruim. Dit zou volgens Stavridis een ontradings- en afschrikkingeffect hebben om te verhinderen dat het officiële Syrische leger de posities van de rebellen in het noorden van het land zou aanvallen. Verder verklaarde de militaire NAVO baas dat bij de val van de Assad regering er in Syrië wraakacties van de verschillende rebellengroepen zouden komen zoals in de Balkan van de jaren negentig. Ook is de NAVO ijverig bezig om haar commandopost in Izmir operationeel te maken. Generaal Frederick Ben Hodges verklaarde onlangs dat de militaire capaciteit om de gevraagde opdrachten uit te voeren tegen 30 augustus 2013 bereikt zal zijn. Turkije krijgt de rol van draaischijf in de militaire operaties tegen Syrië.
Het Libië scenario tegen Syrië is dus al geruime tijd geactiveerd, waarbij Israël en Turkije een belangrijke opdracht hebben. Bijgevolg moesten Obama en zijn entourage – die de regie vanuit de achtergrond voeren voor een mi
litair ingrijpen tegen Syrië – de nodige druk zetten voor de verzoening en een nauwe militaire samenwerking tussen Israël en Turkije. Beide landen zijn voor de VS en de NAVO belangrijke schaakstukken in het schaakspel voor de controle in het Midden-Oosten en voor een mogelijke oorlog tegen Iran. Dat moet het bezoek van US Secretary of State, John Kerry, nu wellicht verder op muziek komen zetten.
Frankrijk
Dat het Westen zijn wapenleveringen voor de rebellen van het Syrische bevrijdingsleger en Al Nusra opdrijft is geen geheim meer. Deze wapentrafiek alsook de directe interventie van CIA en andere geheime diensten van NAVO landen, gebeuren via Turkije en Jordanië zonder dat iemand hierover verontwaardigd geraakt. Sinds de herverkiezing van Obama werden volgens de New York Times 160 vrachtvluchten met oorlogsmateriaal gerealiseerd vanuit Kroatië naar de omslagplaats op de luchthaven van Esenboga in de nabijheid van Ankara. Ook werd er militair materiaal naar Jordanië gevlogen om de rebellen te bevoorraden. De VS samen met andere NAVO landen organiseert in beide landen militaire trainingskampen voor Syrische rebellen.
Frankrijk wil klaarblijkelijk niet achter blijven als belangrijke speler in de wapentrafiek naar Syrië. De Franse president François Hollande heeft onlangs getracht zijn collega’s in de EU te overtuigen om het wapenembargo voor Syrië op te heffen, maar de EU leiding is hem niet gevolgd. Waarop hij zijn beslissing bekend maakte dat Frankrijk zijn eigen weg zal gaan indien er tegen eind mei geen consensus wordt gevonden. Om zijn voornemen in werking te laten treden stuurde hij zijn defensieminister Le Drian naar Ankara om de bilaterale militaire banden tussen beide landen te verbeteren en in de hoop zijn wapenverkoop met Turkije aan te zwengelen. Volgens het SIPRI rapport van 2012 “Trends in the Arms Industry” is Turkije de vierde grootste wapenimporteur. In 2011 bedroeg de Turkse wapenimport 900 miljoen dollar, in 2012 was dat tot 1,2 miljard gestegen. De VS blijft de grootste wapenverkoper voor Ankara met 772 miljoen dollar, gevolgd door Spanje 111 miljoen dollar en Frankrijk 10 miljoen dollar.
Zoals we al aangetoond hebben speelt Turkije een belangrijke rol in het Syrische conflict, het is via haar grens en deze van Jordanië dat de buitenlandse Jihad huurlingen toegang krijgen tot het conflictgebied. De wapens geleverd door het Westen aan Qatar en Saoedi-Arabië, betaald met de petrodollars van deze oliemonarchieën, worden ook via deze route aan de diverse rebellengroepen geleverd. Turkije en Jordanië zijn hierdoor de uitvalbasis van de huurlingen tegen het Assad regime.
Het Frankrijk van Hollande wil in deze lucratieve wapentrafiek niet afwezig zijn. Vandaar dus de Franse missie naar Turkije om eventueel het EU wapenembargo te omzeilen. Turkije is geen lidstaat van de EU en bijgevolg niet gebonden aan het nog geldend EU embargo en is vrij om te doen wat het wil met de aangekochte wapens.
Antoine Uytterhaeghe
Bronnen:
www.planetenonviolence.org.
Mireille Delamarre: Reconciliation Turquie-Israël pour attaquer la Syrie
Le Drian en Turquie pour organiser les livraisons d’armes
Ageschau.de: Die heikle Rolle der CIA in Syrien
Werner Pirker: Wer gängelt wen? – Obama fährt erstmals nach Israël
Bill Auken: Préparant la geurre
Richard Falk: What was wrong with Obama’s Speech in Jerusalem
