De dogmatici van de privatiseringen zijn niet te stoppen, ze ontdekken voortdurend nieuwe mogelijkheden. Met de nieuwe EU-Commissie krijgen ze wellicht zelfs nog meer ruimte om, zeker met commissaris Neelie Kroes-Smit en haar rijke privé-ervaring, altijd maar nieuwe terreinen te betreden. De Belgische federale regering wil nu het innen van achterstallige belastingen in handen van de banken geven, terwijl ze al jaren bezig is met de privatisering van politietaken. Maar het buitenland leert dat er nog veel meer kan, zoals gevangenissen en strijdkrachten.
De Belgische regering is niet zo origineel met die vorm van belastinginning. Belastingen, achterstallige of gewone, laten innen door «de privé » is verre van nieuw. De Belgische federale regering verwijst trouwens naar andere Europese landen waar dat voor achterstallige belastingen gebeurt. Niet zo lang geleden gebeurde dat op Sicilië, zes miljoen inwoners, door de neven Ignazio en Nino Salvo.
Deze laatste had de bijnaam «vice-koning van Sicilië », wat al een idee gaf over de macht die ze genoten. Tot ze in 1984 werden opgepakt als leden van een maffiaclan.
Tot dan stonden zij in voor het innen van de belastingen op Sicilië. De staat had dat aan hen uitbesteed en stond voor die inning 6,7 procent van de opbrengsten af. De staat liet hen ook toe een tijdlang over de geïnde belastinggelden te beschikken, wat hen een fortuin aan rente opleverde.
Hun gespierde methodes voor het innen van belastingen waren erg efficiënt, de staat vaarde daar wel bij. Nadat zij in de gevangenis waren beland (waar ze niet lang bleven), vertrouwde de staat die inning toe aan een bankconsortium. De inkomsten daalden gevoelig.
Moeten we daar dan niet de conclusie uit trekken dat de Belgische staat het innen van achterstallige (en later misschien andere) belastingen toevertrouwt aan inners die bereid zijn gespierde methodes te gebruiken? Maar waarom niet met het geld dat men aan de banken zou laten, meer gespecialiseerde ambtenaren aanwerven om slechte belastingbetalers op te sporen?
Flikken
De sluipende privatisering van de politiediensten is al langer bezig. Getuige daarvan de bloei van de privé-bewakingsfirma’s die allerlei ordehandhavingstaken op zich kunnen nemen. Meer en meer overheden nemen hun toevlucht tot deze firma’s, vaak filialen van transnationale ondernemingen. Daaronder ook de Belgische staat die het toezicht over de voorraad blanco paspoorten deels toevertrouwde aan Securitas.
Ook in onze winkelcentra, grootwarenhuizen en winkels van grotere ketens zijn het privé-flikken die ingangen en winkelruimtes bewaken en zich alle politiebevoegdheden toe-eigenen, zoals identiteitscontroles, fouilleren, onderdragen.
Tot wat deze privatisering kan leiden, zagen we begin augustus 2004 in een winkelcentrum van Asuncion, de hoofdstad van Paraguay. Daar vielen bijna 500 doden, de meeste door het optreden van privé-bewakers die op bevel van de eigenaar wilden beletten dat mensen zonder betalen zouden buiten geraken.
Privé strijdkrachten
De privatiseringsdrang heeft zich al langer doorgezet in de militaire sector. In grote delen van Afrika treden huurlingenlegers op voor hun privé-werkgevers, onder wie uitbaters van diamant- en andere mijnen.
Het is klein bier vergeleken met de privatisering van de strijdkrachten van de VS. Dat is onder meer op grote schaal het geval in Irak waar meer dan 20.000 manschappen van privélegers actief zijn en wat af en toe zijdelings in het nieuws komt bij gijzelingen of aanslagen op privémanschappen (zie Uitpers nr. 53, mei 2004, Privéleger huurlingen steunt bezetting Irak).
Dat is ook zo in Afghanistan, waar nochtans een “internationale vredesmacht” zit, wemelt het van de privélegers. Zowel Afghaanse als buitenlandse bronnen (ngo’s, diplomaten, journalisten) zijn het erover eens dat de “soldaten” van die privélegers veruit de meest gehate lieden van het land zijn, veel meer dan de Taliban. Vooral de “cowboys” van het Amerikaanse DynCorp, belast met de veiligheid van president Hamid Karzai, zijn in Kaboel berucht voor hun agressief optreden. Met hun brutaal optreden tegen de militairen van de internationale vredesmacht en tegen diplomaten, laten ze merken dat ze boven de wet en de “internationale gemeenschap” staan. Hun gedrag illustreert vooral hoe deze privélegers in de praktijk volledige straffeloosheid genieten. Zij gedragzen zich in alle opzichten als overwinnaars die aan niemand verantwoording zijn verschuldigd.
In diezelfde logica worden ook talrijke gevangenistaken aan de privé-sector toevertrouwd. In de VS, Groot-Brittannië en Australië komt het gevangeniswezen meer en meer in handen van privé-ondernemers die slechts één doel hebben, winst maken. Het ligt voor de hand dat voeding, geneeskundige zorgen, ontspanning, huisvesting enz. van de gevangenen en de lonen en arbeidsomstandigheden van het personeel daar onder lijden. Daar het aantal gevangenen in de “blanke” landen gevoelig blijft stijgen, staan de privé-ondernemers nog mooie dagen te wachten. Maar ook in de “bevrijde” landen slaat die privatisering toe; bij elk schandaal over wantoestanden, mishandelingen en folteringen blijkt hoe die privé-diensten aan elke controle en elke mogelijke bestraffing ontsnappen.
De dogmatici van de privatiseringen in de nieuwe EU-commissie hebben dus nog werk aan de winkel om nieuwe segmenten aan de “marktwetten” te onderwerpen.
Freddy De Pauw
(Uitpers, nr.58, 6de jg., november 2004)
