Nonsens over het Israëlisch-Palestijns conflict

Bernard Philippe, afkomstig uit Lotharingen, reduceert het Israëlisch-Palestijns conflict tot het niveau van de Frans-Duitse rivaliteit om Elzas-Loharingen die dankzij de Europese Gemeenschap van Kolen en Staal (later de Europese Economische Gemeenschap, de Europese Gemeenschap en nu de Europese Gemeenschap) zou zijn overwonnen. Het is een verhaal dat men al jaren hoort, maar dat langs geen kanten steek houdt. Het waren eerder de Amerikanen die, in de ideologische strijd tegen hun voormalige Sovjet-bondgenoten, de Europeanen dwongen tot samenwerking en het voorbeeld gaven door massa’s nazi’s te rehabiliteren, zelfs velen die zich schuldig hadden gemaakt aan oorlogsmisdaden.

Het Frans-Duitse probleem gaat terug tot de expansiedrift van de Franse koning Lodewijk XIV (1638-1715), die van de Rijn de grens tussen Frankrijk en het Duitse Rijk wou maken – en ook delen van het graafschap Vlaanderen (het huidige Frans-Vlaanderen) wist te annexeren. Het project van Louis XIV werd nadien voortgezet door Napoleon. Nooit wilden de Franse en Duitse tegenstrevers de bewoners van Elzas-Lotharingen verjagen, alleen ze van nationaliteit doen veranderen. Terwijl het in het geval van Palestina gaat om via immigratie van joden uit de hele wereld van heel Palestina een joodse staat te maken, wat noodzakelijkerwijze een verdrijving van de meeste Palestijnen moest inhouden. Een kolonialistisch project dus, dat nog altijd wordt voortgezet. Een groot verschil dus.

Maar daarvoor heeft Bernard Philippe geen oog. Graag hadden we in zijn boek gelezen waarom Europa voortdurend Israël heeft gesteund en nog steunt ondanks het racistisch karakter van Israël. Waarom het de vestiging van 500.000 joodse kolonisten in de bezette Palestijnse gebieden heeft toegestaan, die elke vrede op basis van twee staten onmogelijk heeft gemaakt. Waarom het elke gruwelijke slachtpartij van Palestijnen heeft beloond met meer voordelen. Dit terwijl Europa al lang het probleem had kunnen oplossen door Israël voor het blok te zetten door bv. de mensenrechtenclausule in het associatieakkoord tussen de EU en Israël toe te passen. Graag ook zouden we willen weten waarom de Europese “waarden” niet meespelen in de relaties met Israël, waarom er nooit sancties werden getroffen.

Niets daarover in dit boek, waarin alleen gefilosofeerd wordt wat de twee partijen zouden moeten doen. Vergeten en vooral vergeven? Naar de toekomst kijken in plaats van naar het verleden? Dit terwijl iedereen aanneemt dat het verleden een rechtvaardiging is van het bestaan van Israël, alhoewel in de bijbel nergens staat dat God het land aan de joden heeft gegeven, alleen aan de afstammelingen van Abraham, uit zijn zaad. En dit zijn de Palestijnen, die eerst joden waren, daarna aanhangers van hellenistische godsdiensten, daarna van het christendom en daarna van de islam. Van een verdrijving van joden is nooit sprake geweest. De overgrote meerderheid van joden hebben nooit voorouders gehad in Palestina. Met andere woorden het jodendom was gewoonweg uitgestorven in Palestina.

Kortom, het grootste deel van het boek bestaat uit pseudo-filosofische nonsens, ver van elke realiteit. Verbazingwekkend in die context is dat Bernard Philippe bijzonder streng is voor de Oslo-akkoorden van 1993, die doorgaans worden opgehemeld, maar in feite de doodsteek zijn gebleken voor de Palestijnse zaak. Alhoewel zij elke eenzijdige actie verbieden, is sedert Oslo het aantal kolonisten in de bezette gebieden, Oost-Jeruzalem inbegrepen, opgelopen van 150.000 tot 500.000. Hij vergelijkt die akkoorden zelfs met het Verdrag van Versailles dat een einde maakte aan de Eerste Wereldoorlog, aan zo’n schandalige voorwaarden dat het de directe oorzaak werd van het succes van Hitler en van de Tweede Wereldoorlog.

(Uitpers nr. 132, 12^de jg., juni 2011)