Maduro wint de presidentsverkiezingen in Venezuela met een verschil van 235.000 stemmen. 78,7% van de 18,8 miljoen kiesgerechtigen kwam opdagen, dit is 1,7% minder dan met de presidentverkiezingen in oktober 2012. De socialistische leider haalt nu 685.800 stemmen minder dan Chavez vorige keer, terwijl de oppositiekandidaat, Capriles, er 679.000 meer haalt.
Ondanks de voorafgaande belofte om de uitslag te aanvaarden, meent de oppositie nu deze uitslag te moeten verwerpen en vraagt ze een hertelling. Naar verluidt gaat Maduro akkoord voor een audit maar vanuit zijn standpunt dat deze verkiezingsuitslag rechtsgeldig is. Hij zal de eed afleggen op 19 april, meldt de Venezolaanse pers. Capriles zou hebben voorgesteld om eerst de resultaten aan een grondig onderzoek te onderwerpen vooraleer de president zou worden ingezworen. Dat zou weken kunnen geduurd hebben en de onzekerheid en mogelijke chaos hebben gestimuleerd.
Het centrum-links discours van Capriles lijkt op het eerste gezicht toch een aantal kiezers uit het Chavez-kamp te hebben weggelokt. Zijn belofte om niks aan de sociale programma’s te wijzigen, en vooral in te zetten op het indijken van het dagelijks dodelijk geweld, gekoppeld aan zijn kritiek op de staatseconomie die hij inefficiëntie en corruptiegevoelig noemt, lijkt te hebben aangeslagen bij een deel van het Chavez-electoraat.
Deze uitslag zal de leiderspositie van Maduro – die door de stervende Chavez als zijn opvolger werd aangeduid – wellicht verzwakken. Met zijn vakbondsverleden is Maduro de man die de lijn van het socialisme van de 21ste eeuw radicaal wil verder zetten. Een deel van het PSUV-partij-apparaat is echter heel wat gematigder. Het is maar de vraag hoe de eenheid in de partij stevig stand zal houden onder een ‘verliezende’ leider.
De analyse van het geweld moet ook grondig worden gemaakt. In de linkerzijde wordt steeds gewezen op de nood aan sociale vooruitgang om het straatgeweld te stoppen. In Venezuela hebben we gezien dat dit echter onvoldoende is, zeker op korte of halflange termijn. Een voormalig minister wees er in dit verband op dat het uiteenvallen van de sociale structuur van de samenleving ten gevolge van het neoliberale beleid van de jaren 1990, kennelijk een lange periode van herstel vergt. De misdaadcijfers bleven inderdaad stijgen in de jaren 2000 ondanks de vele, goed sociale programma’s. De stijging is minder sterk dan in de jaren 1990, maar gaat toch door.
Een van de centrale uitdagingen is, denk ik, het blijven politiseren van de gewone Venezolaanse burger. Hem en haar blijven motiveren om actief te samenleving te helpen vorm geven. De strijd om de cooperatieve sector echt dynamisch te maken, gaat daarmee hand in hand. En makro-economische beslissingen om het binnenstromende oliegeld ook productief te investeren, lijkt een ander belangrijk hoofdstuk.
Lees ook:
Chavez wint nog maar ‘s de verkiezingen
Chavez overleden
opvolging van Chavez
