De G7 is niet meer wat ze ooit is geweest. Grootse verklaringen, kregen we nog wel, maar we zien nu al enige jaren het wegdeemsteren van de reële invloed van deze club van de zogenaamde rijke landen. Allerlei goocheltrucs, zoals de verklaringen over verminderingen van de CO2-uitstoot tegen het einde van de eeuw, moeten het mondiale belang aantonen. De G7 bijeenkomsten werden echter de laatste jaren gekenmerkt door een globaal verlies aan macht. Bij de eeuwwisseling had de G7 nog meer dan 60 procent van de globale economie geproduceerd, in 2012 was het nog 46 procent.
Wereldaandeel G7
CO2 uitstoot 29%
wapenuitvoer 48%
militaire uitgaven 52%
kernwapens 60%
aardagsverbruik 37%
kernenergie 61%
energieverbuirk 32%
wereldhandel 33%
olieverbruik 35%
economische productie 46%
kapitaalvermogen 70%
buitenlandse investeringen 53%
In een niet zo ver verleden boden de G7 bijeenkomsten de betrokken landen de mogelijkheid om hun beleid zonder grote weerstand aan de rest op te dringen. Nu is de G7 bijeenkomst in de eerste plaats het uitwerken van een strategie voor de politieke elite van de neoliberale metropolen. Samen discussiëren ze over de te volgen strategie om hun tanende dominantie toch in stand te kunnen houden tegen opkomende groeilanden van het zuiden, tegen Rusland en China. De G7 metropolen proberen met alle middelen hun dominantie-aanspraken door te drukken, desnoods met militaire machtsvertoon en interventie. Dit laatste vormt bijgevolg voor de G7 het kernprobleem in al zijn aspecten.Dat was dan ook het hoofdthema van de Elmau bijeenkomst. Al in de preambule van hun eindverklaring stelden de deelnemers dat de G7 verantwoordelijkheid draagt om de toekomst van de wereld gestalte te geven. Op haar persconferentie beschreef de Duitse kanselier Merkel de G7 als een verantwoordelijke gemeenschap. Hoe kunnen zeven landen de andere 191 staten voorschrijven hoe elk land economisch en maatschappelijk moet geleid worden? Daar ligt juist het probleem.
De slotverklaring bevat vijf grote thema’s: ‘ De wereldeconomie – de buitenlandse politiek – gezondheid – klimaat opwarming en ontwikkeling. Deze worden in 32 punten beschreven: van de globale economische situatie, over het bereiken van nucleaire veiligheid tot de vrouwenproblematiek in het economisch bestel. Er werden vele belangrijke punten aangehaald, maar hun vertaling naar de praktijk bleef totaal ontoereikend. Zo werd weliswaar erkend dat het probleem van de financiële regulering nog niet afgesloten is maar verdere concrete stappen werden niet vastgelegd; al zeker niet om het ongebreidelde winststreven van de transnationale concerns aan banden te leggen. Men spreekt van een streven voor een beter beheer van de werking van het internationaal erkende sociaal overleg. Verder valt er geen woord uitleg te bespeuren. Het is een absurde verklaring en boerenbedrog.
Waarover het voor de G7 in werkelijkheid ging, verwoordde gastvrouw Merkel duidelijk in haar slotbemerking. Het eerste grote discussiepunt dat ze uitvoerig behandelden was Oekraïne. Daar werd uitdrukkelijk gesteld dat het voor de zeven noodzakelijk blijft om de onrechtmatige annexatie van de Krim door Rusland krachtig te blijven veroordelen. Met blik op het conflict in Oost-Oekraïne werd gedreigd om de sancties tegen Moskou nog te verscherpen, om aldus de kosten voor Rusland nog te verhogen als dat noodzakelijk mocht blijken. De G7 ambassadeurs in Kiev willen een ondersteuningsgroep zijn om de huidige machthebbers in Kiev de nodige economische hervormingen in neoliberale zin te helpen doorvoeren.
Bij de Oekraïense problematiek is de G7 vastbesloten om alle sancties tegen Moskou uit te breiden en om de regering in Kiev, zelf in haar fascistische samenstelling, nog versterkt te steunen in de vorm van opleiding en training van militairen – zelf met inbegrip van het beruchte fascistische Azov bataljon – het leveren van het nodige wapentuig en het verstrekken van financiële hulp en leningen voor de aankoop van de wapens uit de G7 landen. Op een vraag van een journalist, waarom de OVSE-verantwoordelijke voor Oekraïne ontslag heeft genomen, antwoordde Merkel niet. Op een andere vraag van het waarom van de militaire opbouw in Oost-Europa aan de Russische landsgrens verklaarde Merkel dat dit geen thema was van de bijeenkomst, wat zeer te betwijfelen is.
Griekenland wordt in het slotdocument niet vernoemd, maar was wel een belangrijk gespreksonderwerp op de bijeenkomst. Volgens Merkel waren ze het allen eens dat de huidige politiek van ‘eigen inspanningen en solidariteit’ – wat het eufemisme is voor de soberheidspolitiek die veel offers eist van de burgers zoals in Griekenland, Spanje en Portugal – moet worden aangehouden. Ook Oekraïne moet dramatische structuurhervormingen doorvoeren. De logica van de algemene spaar- en verarmingsprogramma’s maakt geen uitzondering. Wil Griekenland de nodige geldleningen krijgen moet het zich verder laten platpersen.
Het slotcommuniqué wijdt uitvoerig veel aandacht aan de economische thema’s. Hier gaat over CITA ( EU – Canada), het TTIP vrijhandelsakkoord VS –EU en het TPP (VS- Azië), het vrijhandelsakkoord EU en Japan. Merkel is van mening dat alle handelsovereenkomsten tegen het einde van het jaar in werking kunnen gebracht worden. De G7 is vastbesloten om haar neoliberaal vrijhandelsregime door te drukken. De groeiende Europese tegenstand tegen het TTIP, met miljoenen handtekeningen, lijkt niet door te dringen tot de Duitse bondskanselier en de Europese vrienden in de club van de G7. Dit toont duidelijk aan dat de oppositie haar tegenstand nog moet opdrijven.
Groot gevierd, zelf door bepaalde milieuverenigingen, is de belofte dat de Co2-uitstoot tegen 2050 met 48 tot 70 procent moet verminderen. Dergelijke beloften heeft de G7 al meermaals gedaan, maar deze zijn in tegenspraak met de objectieve realiteit van hun politiek. Wat van belang is de totale tegenspraak te zien tussen enerzijds de concrete politieke realiteit vandaag en anderzijds de beloften voor de verre toekomst. Voor het jaar 2100 – waar geen enkele verantwoordelijke voor de beloften nog in leven zal zijn – schetsen ze ons een beeld van een beschermd milieu. Maar de door hen in praktijk gebrachte politiek brengt ons een erg vervuilde wereld. Dergelijke propaganda mag men gerust als een grote huichelarij bestempelen. De kritische antiglobalisten moet actief en waakzaam blijven.
De G7 bijeenkomst voor volgend jaar zal in Japan plaatsgrijpen. Tijdens de afgelopen bijeenkomst in Garmisch stond de confrontatie met Rusland op de voorgrond van de gesprekken. Maar het staat vast dat de editie in Japan plannen zal bespreken die tegen de macht van China opkomen. Het is de taak van de Japanse regeringsleider om een anti-Chinees scenario op kruissnelheid te brengen. De bedoeling zal niet veranderen: de wereld onder controle van de neoliberale wereldelite brengen via zogenoemde vrijhandelsakkoorden.
Een laatste bemerking. Voor de wereldopinie presenteert zich de G7 als een trouwe vriendenclub, als een groep verantwoordelijke leiders die in samenspraak beslissingen neemt. Maar in werkelijkheid is er een groot wantrouwen. zoals het door onlangs gepubliceerde berichten blijkt bespioneren ze en luisteren ze elkaar af. Hiervoor kan Washington beroep doen op de inlichtingendienst van Duitsland om de collega’s in Brussel
en Parijs te bespioneren.
Bron: G7 will Domoninierungsstrategie verschärfen – Conrad Schuber