8 Mei 2008 was het zo ver. Israël vierde dat 60 jaar geleden de onafhankelijkheid van de nieuwe Joodse staat Israël werd uitgeroepen door de Verenigde Naties. Als gevolg hiervan is drie kwart van de oorspronkelijk Arabische bewoners hetzij op de vlucht geslagen, of gedeporteerd, en zijn niet meer teruggekeerd. Meer dan 450 Arabische dorpen zijn in de nasleep verwoest.
Vandaag de dag leven miljoenen Palestijnen , de kinderen en kleinkinderen van de vluchtelingen van 1948, in vluchtelingenkampen in Israëls buurlanden Libanon, Syrië en Jordanië, en verspreid over de hele wereld. Een kleine minderheid, bleef binnen de grenzen van het huidige Israël. Vandaag de dag zijn dat er ongeveer 1 miljoen, 20 % van Israëls bevolking.
Wat een feestdag is voor de Joodse bevolking is een dag van droevige herinneringen voor de Palestijns Arabische bevolking. Dit jaar ging de Joodse bevolking er en masse op uit om dit te vieren, alle parken waren vol met mensen, families die zaten te barbecuen, spelletjes doen en een leuke dag hadden.
De Arabische bevolking had weinig aandacht voor dit feest, degenen die dat wel deden konden naar verschillende demonstraties, conferenties, en andersoortig bijeenkomsten om de Nakba-dag te herdenken (Nakba is het Arabische word voor “catastrofe”).
Ieder jaar worden er bijeenkomsten georganiseerd op plekken waar tot 1948 een Arabisch dorp was. Soms komen er nog enkele oorspronkelijke bewoners van deze vernietigde dorpen naar de demonstraties. Dit jaar was er gekozen om een herdenking te houden bij het dorp Safuri, tegenwoordig is daar de kibboets Zipori.
Het dorp Safuri is in juli 1948 hevig gebombardeerd, een van de eerste keren dat de nieuwe Joodse staat een dorp vanuit de lucht aanviel. De meeste inwoners (5000) zijn naar het noorden, richting Libanon gevlucht. Een klein aantal kwam terecht in Nazareth, wat ongeveer 8 kilometer verder weg is. Ze leven nu in een buurt die Safafra heet (genoemd naar het dorp Safuri), en kijken uit op de vallei waar eens hun dorp was en nu een Joodse landbouwgemeenschap zich gevestigd heeft, op de ruines van wat eens hun huizen waren.
Dit jaar werd er op deze plek een herdenkingsbijeenkomst gehouden. Ondanks de droevige reden dat we daar waren was het een gezellige sfeer. De bijeenkomst was midden in een bos, geplant op het vroegere land van Safuri en om daar te komen moesten we via een bospad naar boven lopen. Het weer was prachtig, iedereen kreeg een paarse pet, we zaten onder de bomen in de schaduw. Ik kwam wat vrienden en vriendinnen tegen. Een van hen, een vriend van mij is vijf maanden geleden vader geworden, en had zijn dochter meegenomen. Een vriendin had haar twee jonge dochters bij haar, en een thermoskan koffie en wat lekkers, kortom, ik heb eerlijk gezegd niet naar de speeches geluisterd, die zijn vaak zo saai, het was een gezellige boel: veel families, veel oude mensen, enkele solidaire joodse Israëliërs, en een groepje Arabische jongeren die uitgelaten Palestijnse liederen aan het zingen waren en daarbij zwaaiden met Palestijnse vlaggen. We waren met zo’n 6 à 7000 mensen.
Aan de andere kant van de weg was een tegendemonstratie van zo’n 50 rechtse joodse Israëliërs. Er werd door ons niet veel aandacht aan geschonken.
Tegen vijven was het allemaal afgelopen en we liepen via datzelfde bospad weer naar beneden. Opeens zag ik onder aan de weg een groep oproerpolitie of paramilitairen bekend als de Yassam unit. Deze unit staat er bekend om dat ze eerst slaan en dan pas vragen stellen. Ze waren in gevechtsuitrusting. Toen ik hen zag verwachtte ik problemen. Op dat moment kwam ik de moeder van mijn dochters vriend tegen. We stonden even handjes te schudden en opeens vielen de geluidsbommen en traangasbomen om ons heen. Wat was er gebeurd. De joodse demonstranten waren op de Arabische demonstranten afgegaan, toen deze bij de hoofdweg aankwamen waar de bussen en auto’s geparkeerd waren. Deze joodse demonstranten begonnen stenen te gooien naar de Arabische jongeren, die vervolgens begonnen te schelden. Binnen een mum van tijd begon de politie traangas en geluidsbommen op ze af te schieten, en op iedereen in te slaan. Wij waren pas halverwege de heuvel en renden naar boven de heuvel weer op, overal traangas. Aan mijn linkerkant was een vrouw een kinderwagen aan het voortduwen, wat nogal moeilijk ging op die bosgrond. Dus ik zei tegen haar dat ze de baby eruit moest nemen en dan zou ik de kinderwagen wel meenemen. Maar toen ik achterom keek zag ik dat de oproerpolitie onze kant opkwam op paarden en de ene na de andere traangasgranaat afvuurde. Ik heb die kinderwagen aan de kant gegooid. Ik kreeg toen een granaat tegen mijn benen aan, en ben als een gek naar boven gaan rennen. Ik raakte mijn twee dochters kwijt, de vriend en zijn moeder.
Ondertussen heb ik een paar meisjes van 7/8jaar naar boven gesleurd. Die meisjes zaten helemaal hysterisch achter een boom. Ook zij waren hun ouders kwijtgeraakt, het was vreselijk. Toen ik ongeveer 10 minuten later boven aankwam ging mijn mobiel. Het was mijn dochter Aouda, helemaal hysterisch, huilend. Wat was er gebeurd? De moeder van haar vriend Thaer was helemaal uitgeput en kon niet meer, ze viel. Op dat moment werd ze door twee politiemannen te paard en vijf anderen aangevallen, en in elkaar geslagen. Haar zoon Thaer sprong tussen zijn moeder en de politie in om haar te beschermen. Op dat moment richtte die zich op hem, gooide hem op de grond, is ontzettend op hem in gaan slaan, trappen met hun schoenen. Daarna werd Thaer weggevoerd, en bleven ze hem slaan.
Dit zijn zo’n beetje alle verhalen van de jongens die gearresteerd werden. Twee van hen zijn journalisten, een van de gearresteerden is een jongen die niets met de demonstratie te maken had, hij was op weg om wat boodschappen te doen en werd uit zijn auto gerukt door de politie.
Ik geef in dit stuk enkele links naar websites, waar de gebeurtenissen te zien zijn. want dat is het verschil tussen vroeger en nu, iedereen heeft een mobieltje warmee ze foto’s kunnen maken, journalisten lopen met camera’s rond, dus alles word uitgebreid op het internet gezet.
Mede door deze filmpjes en foto’s zijn alle gearresteerden gisteren weer vrijgelaten. De meeste aanklachten van de politie tegen hen waren stenen gooien. Nadat ze acht dagen in hechtenis hebben gezeten heeft de rechter, mede dankzij deze filmpjes, ze alle acht vrijgelaten.
Tientallen mensen zijn gewond in het ziekenhuis opgenomen waaronder twee Arabische Knesset-leden, Mohammed Barrakeh en Wassel Taha. Ook mijn dochter Aouda is geslagen en haar hele been is bont en blauw. Baby’s zijn behandeld voor het inhaleren van traangas, acht jongens gearresteerd. Van de twee journalisten van locale tv en websites zijn de camera’s kapot geslagen.
Dit was onze Nakba dag, een groter contrast met het feestje van Joods Israël was niet denkbaar.
Achteraf ga je je afvragen waarom we werden aangevallen. De hele bijeenkomst was rustig, een picknick. De organisatoren hebben drie keer de plek waar we samen zouden komen veranderd. De eerste plek waar men een vergunning voor had gekregen, werd later verboden gebied verklaard daar enkele Joods-Israeli’s daar een tegen demonstratie wilden houden. We hebben ze eigenlijk niet gezien. Alleen toen ze aan het eind van de demonstratie toen iedereen weer richting bus en auto ging, naar ons toekwamen en stenen naar ons begonnen te gooien en eisten dat de jongeren de Palestijnse vlag weg zouden doen.
80 % van de demonstranten waren gezinnen met kleine kinderen, oude mensen. Na de speeches ging iedereen zijn eigen weg.
De politie had geen enkele reden om ons aan te vallen.
Onze verklaring is dat men ons wilde provoceren. Sinds eind jaren 90 word Nakba-dag herdacht, maar dit was de eerste keer dat er zoveel mensen waren (ik schat zo’n 9000, anderen zeggen meer dan 10.000) en dat de demonstranten gewone mensen waren, niet alleen maar activisten. En dat is de grote angst van Israël, namelijk dat de Palestijnen zich deze dag blijven herinneren, ook de gewone families, de kinderen, de nieuwe generatie.
Een dag later heb ik een vriend gebeld, die ik tegengekomen was met zijn vijf maanden oude dochter, om te vragen of alles oké was, want ik maakte me een beetje zorgen. Hij vertelde me dat hij ongeveer een half uur voor afloop naar huis ging, daar zijn dochter moe en hongerig was en maar bleef huilen en dat hij toen al had gezien dat de oproerpolitie op weg was naar de plek van de demonstratie. Er was nog niemand van ons beneden aan de weg aangekomen, maar ze waren zich al aan het voorbereiden om toe te slaan.
Dus het was allemaal gepland.
Maar nu hoor je al meer en meer mensen zeggen dat ze volgend jaar met meer willen komen en zich niet weg af laten schrikken.
(Uitpers, nr 99, 9de jg., juni 2008)
Links naar filmpjes:
http://panet.co.il/online/articles/1/2/S-121477,1,2.html
Dit is een link naar een arabische website.. De jongen die de kinderen helpt om weg te komen uit het geweld is een journalist die gearesteerd is (nu vrij). De man gewond aan zijn hoofd is Wassel Taha, parlemetnslid. Ook veel fotos hier.
De vrouw met het paarse t-shirt aan ben ikzelf, mijn dochters aan het troosten..
http://panet.co.il/online/articles/1/2/S-121477,1,2.html
Dit filmpje kan ik nog steeds niet goed naar kijken. Hier is gefilmd hoe de vriend van mijn dochter in elkaar geslagen wordt, en weggevoerd wordt. Hij zit tussen de bomen en op de achtergrond zie je hoe zijn moeder compleet hysterisch aan het gillen is
Dit is gefilmd door een journalist genaamd Saadi. Dat is degene die op het eind van dit filmpje gearesteerd wordt,met het witte t-shirt aan, zijn camera is vernield. Maar wat de politie niet wist was dat ook Saadi weer geflmd is door een andere journalist, en deze opnames hebben ervoor gezorgd dat beiden, Thaer en Saadi, vrij gekomen zijn. Deze link is een verkort filmpje van de originele film.
4 van de 8 arrestanten in de reachtszaal. Vlnr. Thaer, Said, Mohammed en Aysam
mijn dochter Dina die boos staat te schelden naar de polite die jongeren in elkaar aan het slaan zijn. Van de website panet.co.il.
CNN journalist Ben Tideman? Krijgt ook een pak slaag, ook al had hij zich geidentificeerd als zijnde CNN journalist.
Trees Kosterman, Sakhnin
