De ‘Islamitische Staat’ (IS) is in feite het product van het Amerikaanse optreden in Het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Het vijandbeeld van IS wordt nu bewust opgeblazen opdat de burgers van de VS en Europa het inzetten van militaire middelen zouden aanvaarden. Het moet de Amerikaanse luchtaanvallen en bombardementen op Syrisch grondgebied legitimeren. Het is het voorspel om brede militaire mobilisatie te justifiëren voor een massieve ontplooiing van grondtroepen die nodig zijn om de doelwitten voor luchtaanvallen nauwkeurig aan te wijzen. Een bommenoperatie boven het grondgebied van de soevereine staat Syrië is en blijft een inbreuk op het VN-Charta.
Obama heeft in zijn recente uitlatingen de wereld en zijn staatsburgers erop attent gemaakt dat de oorlog tegen IS jaren zal duren. Hiermede waarschuwt hij dat een bestendige buitenlandse militaire aanwezigheid nodig is in Irak. Die mogelijk kan uitgroeien tot een militaire aanval tegen Syrië, Iran en Libanon.
In hun huichelarij, verspreidden Washington en C° in onze media het bericht dat Teheran wil samenwerken tegen de IS. Hetgeen door Teheran met alle kracht ontkend werd en als desinformatie aan de kaak werd gesteld. Khamenei heeft iedere coöperatie in de strijd tegen IS met Washington van de hand gewezen, voor hem is het onmogelijk om samen te werken met een land dat vuile handen heeft en een grote verantwoordelijkheid draagt voor de crisis in het Midden-Oosten. Een land dat schadelijke bedoelingen heeft ten opzichte van Iran en Syrië.
De Amerikaanse strategie voor haar buitenlands beleid is gekenmerkt door ‘regime change’ tegen weerspannige en niet onderdanige landen. Voor Washington was een Iraakse regering onder leiding van Nouri Al-Maliki niet langer efficiënt, omdat zij geweigerd heeft om de rangen van de omsingeling van Syrië te vervoegen, omdat dat zij nauwe contacten bleef nastreven met Assad, dat zij olie aan China heeft verkocht, dat zij wapens van Rusland kocht. Verder omdat deze regering besliste om deel te nemen aan de aanleg van een energiepijplijn Iran-Irak-Syrië, die heeft bijgedragen om de misnoegdheid van Washington en C° op te wekken? Het vormt een hinderpaal voor hun greep op de energiestroom van het Midden-Oosten en hun streven Eurazië in hun invloedssfeer te integreren. Het wordt zeer duidelijk zichtbaar dat de strategie van het Pentagon tot doel heeft de controle te verwerven over Eurazië, en deze weg gaat over Bagdad en Damascus. De hoofdzonde van Al-Maliki en Assad is dat ze de weg naar Teheran blokkeren.
Om hun doel te bereiken zijn Washington en C° bereid om organisaties die ze vroeger zelf op de terroristenlijst hadden gezet nu te gebruiken en te financieren als grondtroepen om de beoogde ‘regime change’ in Iran te bewerkstelligen. Op 27 juni laatstleden werd een groots opzette en blijkbaar door de VS gefinancierde bijeenkomst van de Iraanse Moehadkidin in de Parijse voorstad Villepin gehouden. 600 parlementairen, vooral uit de NAVO-landen, waren er aanwezig. Hun belangrijkste bekommernis was het streven naar een regime change in Iran; de interne crisis in Irak en Syrië was op de bijeenkomst een belangrijk gespreksthema.
De VS wil de indruk geven dat ze de doodseskaders van de IS bestrijden, maar zwijgt er in alle toonaarden over dat ze door haar oorlogen en militaire interventies in Libië en Noord-Afrika het monster zelf heeft geschapen: de IS is feite een kind van Washington.
De analyse van de huidige Amerikaanse militaire strategie, mag niet uit het oog verliezen dat Rusland en China naar een nauwere economische, commerciële en politieke integratie streven van de Eurazië-landen. Zo wordt het intussen alsmaar duidelijker dat de VS ijvert voor een nieuwe ‘zijderoute’ om haar machtspositie te versterken op globaal vlak. Dat is dat is dan ook de ware motivatie van de militaire VS machtsontplooiing in het Midden-Oosten. Het is ook de ware reden waarom Washington Oekraïne heeft aangespoord tot een confrontatie met Rusland en waarom ze de EU onder druk heeft gezet om sancties tegen Moskou uit te vaardigen. In werkelijk is het een niet openlijk verklaarde handelsoorlog tegen Rusland, China en de BRICS, die niet bij naam mag genoemd worden.
Washington en C° willen ten allen prijze verhinderen dat de nauwere samenwerking van de Eurazië landen tot stand zou komen, wat voor hen een ondermijning van hun imperiale positie tot gevolg zou hebben.
Maar de sancties tegen Rusland beginnen meer en meer onrust op de EU markt te veroorzaken. De verliezers in deze sanctieoorlog zijn immers de EU landen zelf. Moskou heeft aangetoond dat ze andere opties heeft. Rusland is begonnen met de aanleg van de megapijplijn van Yakoutië-Khabarovsk-Vladivostok om het nodige gas en olie naar China te brengen. Zuid-Afrika heeft met het Russische ROSATOM een energiedeal gesloten voor de bouw van kerncentrales. De Russische invloed in het Midden-Oosten en Latijns-Amerika wordt groter. Zelf in Afghanistan, waar NAVO militairen aanwezig zijn groeit de invloed van Moskou.
Voor Moskou tekent het alternatief tegen de VS- en de EU-sancties zich in Eurazië af. De Russische minister voor energie, Alexander Novak, maakte onlangs bekend dat Teheran en Moskou een energie-akkoord hebben gesloten ter waarde van 70 miljard euro. De trend voor een grotere en nauwere economische en handelssamenwerking en integratie van de Eurazië-landen, maakt sancties tot een boemerang die de EU en VS meer en meer zal isoleren met een grotere economische en handelscrisis als gevolg.
Het verklaart voor een groot deel waarom de VS en C° alles ondernemen om de lopende integratie van de Eurazië-landen te verhinderen, ze willen de landkaart in hun voordeel hertekenen om de macht van het westers imperium te vrijwaren. Regime change in Iran en Syrië blijft de prioriteit van Obama, omdat deze regimes een hinderpaal vormen voor de Euraziatische ambities van de VS. Om de strategie van machtsbehoud aan de buitenwereld te verkopen hebben ze een vijandbeeld nodig.
