Op 8 februari 2011 maakte de VS regering het rapport “Redifining America’s military leadership” publiek, zeg maar de nieuwste strategiebepaling opdat de VS de militaire wereldleider zou kunnen blijven. De evoluties in de wereld doen machtsverhoudingen verschuiven en verhogen de onderlinge beïnvloeding. Daarom moet de buitenlandse politiek van de VS gebruik kunnen maken van een fluctuerende mengeling van diplomatie, ontwikkeling en defensie. Zo begint dit rapport.
Hieronder vindt u een greep uit de verschillende hoofdstukken van “Redifining America’s military leadership“.
De herdefiniëring van het militaire leiderschap van de VS gaat uit van de nood aan gemeenschappelijke verantwoordelijkheid en respect. Het Pentagon wil bemiddelaar zijn, hulp bij uitvoering, initiatiefnemer, garantieverlener. Dit alles zoveel mogelijk met partners en bondgenoten maar ook zonder anderen indien nodig.
“Laten we niet vergeten dat onze natie in oorlog is om ons land te verdedigen tegen de bedreigingen die op ons afkomen. De prioriteit ligt bij het veilig stellen van onze bevolking, ons grondgebied, onze way of life. Daarom ook zijn we aanwezig in Azië. Dat betekent dat we alle secties van ons leger blijven inzetten om de huidgie campagne in Afghanistan succesvol te laten verlopen alsook onze inspanningen qua veiligheidssamenwerking met Pakistan en onze strijd tegen gewelddadig exgtremisme wereldwijd.”
De strategische omgeving wordt beschreven als ‘meerknokig’ (multi-nodal) waarin wisselende belangencoalities evolueren op basis van diplomatieke, militaire en economische macht, eerder dan volgens een rigiede veiligheidsconcurrentie tussen tegengestelde blokken. Verschillende dynamieken in Azië en het Midden-Oosten kunnen de regionale stabiliteit bedreigen. De invloed van China zal uitdeinen. De NAVO zal de machtigste militaire alliantie blijven, hoewel besparingen bij bepaalde lidstaten wellicht een invloed zullen hebben op de militarie capaciteiten. “De verhouding ‘overheid-energiebevoorrading’ zal de geopolitieke lezing doorkruisen aangezien steeds meer overheidsbedrijven de energiegrondstoffenreserves zullen controleren, waardoor de constante uitdaging van energiebehoeftes kan overlappen met territoriale geschillen.”
Bevolkingsgroei, verstedelijking, waterschaarste, klimaatverandering behoren tot belangrijke trends, meent het rapport. De VS zal de voornaamste economische en militaire macht blijven in de voorzienbare toekomst, hoewel de nationale schuld een betekenisvol risico inhoudt voor de nationale veiligheid. In de sectie over proliferatie van massavernietigingswapens en nucleair terrorisme, spreekt men over Noord-Korea en Iran. “Het vooruitzicht van multiple kernwapenmachten in het Midden-Oosten verhoogt het gevaar op conflict, en het risico dat niet-statelijke actoren een kernwapen zouden kunnen bemachtigen.” Geen woord in dit verband over de beslissing in het kader van het non-proliferatie proces om in 2012 een internationale conferentie te houden over een kernwapenvrij Midden-Oosten.
Het verzekeren van de toegang tot de ‘global commons‘ vormt de kern van de nationale veiligheid. Met global commons bedoelt het Pentagon de open zee, het luchtruim en de ruimte, naast de cyberspace. Deze zijn van essentieel belang voor de veiligheid en welvaart van alle landen, voor de handel die het mondiaal economisch systeem gaande houdt en voor wereldwijde ontplooiing en logistiek van de VS-troepen.
De veiligheid van de VS zal steeds meer bepaald worden door de regio Azië en de Stille Oceaan. Met de grotere welvaart groeit ook het militaire vermogen. De Aziatische veiligheidsstructuur berust nog steeds op de bilaterale bondgenootschappen met de VS, maar wordt wel een complexere mengeling van formele en informele multilaterale relaties en uitgebreid bilaterale afspraken tussen staten. “We willen de komende tientallen jaren een sterke militaire aanwezigheid behouden in Noord-Oost-Azië.” De band met Japan en Zuid-Korea wordt versterkt. In Zuid-Oost-Azië en Zuid-Azië zal ASEAN° meer aandacht krijgen alsook de oude bondgenoot Austalië. De VS zet in op een groeiende regionale veiligheidssamenwerking. India zal van een grotere militaire samenwerking kunnen genieten, maar ook de Filippijnen, Thaïland, Viëtnam, Maleisië, Pakistan, Indonesië, Singapore en staten in Oceanië. Deze landen zullen ook gestimuleerd worden om onderling op miltiaire vlak samen te werken.
China wordt aan de ene kant uitgenodigd voor een postieve samenwerking, maar anderzijds zal het Pentagon China sterk in het oog houden, met name wat betreft de militaire ontwikkelingen en hun invloed op de sitautie in de Taiwan Zeestraat. De VS zijn bezorgd over de strategische impact van de Chinese militaire modernisering, vooral in de ruimte, cyberspace, de Gele Zee, Oost-Chinese Zee, en de Zuid-Chinese Zee. “Om onze belangen en die van onze partners veilig te stellen zijn we bereid de nodige middelen in te zetten om gelijk welke actie tegen te gaan die de toegang of het gebruik van de ‘global commons‘ en cyberspace zou willen beletten, of de veiligheid van onze bondgenoten zou bedreigen.” zo sluit de paragraaf over China af.
Het Midden-Oosten wordt in de eerste plaats in het licht gezien van Iran, dat “zowel het kernwapen beoogt als verder gaat met terroristische organisaties te steunen in the broader Middle East“. “Het VS-leger zal de militaire samenwerking verder uitbreiden met de bondgenoten en hun defensie-vermogen versterken. Met Irak zoekt Washington een lange-termijn-partnership: de aandacht voor de interne lokale veiligheid moet verschuiven naar de externe nationale defensie. Dit document is natuurlijk geschreven vóór de volksopstanden in Noord-Afrika en het Midden-Oosten. Maar het is duidelijk dat men verder gaat in de huidige lijn: directe militaire aanwezigheid en wapenleveringen aan de bevriende naties.
In Afrika wil het Pentagon de samenwerkingen verder uitdiepen, met de focus op de kritieke staten waar de dreiging van het terrorisme de nationale veiligheid van de States zou kunnen beïnvloeden. Daarom zal de VS het gewelddadig extremisme in de Hoorn van Afrika en specifiek Somalië en de Trans-Sahel blijven bevechten.
Dit Pentagon document heeft een veelbetekendende titel waaruit blijkt dat Washington nog steeds volop doordrongen is van de drang naar superioriteit en leiderschap. Men ziet wel nieuwe spelers op het wereldtoneel, maar door de nadruk te leggen op de toegang (voor de VS) tot de global commons hebben de strategen een nieuwe manier gevonden om de VS dominantie te verantwoorden. De wereldwijde aanwezigheid van het Amerikaanse leger blijft centraal staan. Practisch betekent dit dat het leger flexibel en wendbaar moet zijn, het moet zich snel kunnen aanpassen, met de nadruk op zowel de soldaat als het materieel.
Maar hoe ongehavend zullen de VS uit de volksrebellie in de Arabische wereld komen? Zullen de nieuwe en de huidige leiders niet meer rekening moeten houden met de betrachtingen van de bevolking; werk en koopkracht in de eerste plaats, maar ook een positie op de internationale scène die meer overeenkomst met wat de mensen willen? En dat is niet direct een steun voor de voorbije VS politiek van twee maten en twee gewichten, zeker in verband met het conflict Israël-Palesitna, en ten opzichte van Iran. Is de doorvaart van twee Iraanse oorlogschepen door het Suez-kanaal een teken aan de wand van de schuivende machtsverhoudingen?
Is het nog te vroeg om te stellen dat zeker het hoofdstuk over het Midden-Oosten zal moeten worden herschreven?
(Uitpers nr. 129, 12de jg., maart 2011)
Bron:
http://www.jcs.mil//content/files/2011-02/020811084800_2011_NMS_-_08_FEB_2011.pdf
° De ASEAN (Association of Southeast Asian Nations) is een organisatie van tien landen in Zuidoost-Azië. Doel is het bevorderen van economische, culturele en politieke samenwerking. De ASEAN werd op 8 augustus 1967opgericht door de Filipijnen, Indonesië, Maleisië, Singapore en Thailand. Het sultanaat Brunei werd in 1984 lid, Birma (Myanmar), Cambodja, Laos (1997) en Vietnam (1995) volgden later. (www.wikipedia.org)