Enkele dagen geleden [om precies te zijn: 26 juli 2005] was het tien jaar geleden, dat Mohammed B, moordenaar van cineast T. van Gogh, tot levenslange gevangenisstraf werd veroordeeld. In 2014 kwam Volkert van der G., moordenaar van de extreem rechtse en islamofobe politicus Piet Fortuyn, vervroegd vrij na in 2003 te zijn veroordeeld tot 18 jaar gevangenisstraf. Tijd voor een terugblik.
Frapperend genoeg stuitte ik op een artikel in Het Parool: ”Waarom bevalt de ene reeks kijken in de ziel zoveel beter dan de andere”. Hierin stond, dat een van de rechters in het proces Mohammed B., de man, die in 2005 werd veroordeeld voor de moord op cineast T. van Gogh, het vonnis ”levenslang” achteraf niet lekker zat. Dat is wel een beetje mosterd na de maaltijd, maar tenminste stelt die rechter, Martin Diemer genaamd, het vonnis wel ter discussie. Terecht, zoals ik zo meteen zal betogen.
In Diemer´s argumentatie kan ik mij gedeeltelijk vinden, gedeeltelijk niet. Hij stelt achteraf Mohammed B. graag een tweede kans te hebben gegeven. Mee eens. Niet ga ik mee in zijn overweging, dat immers “kompanen” (terminologie Het Parool, niet de mijne) afstand hebben genomen van het “radicaal islamitische gedachtegoed, dat hem dreef tot de gruwelmoord.”
Nu had/heeft Mohammed B. weliswaar fundamentalistische opvattingen, maar dat heeft met geweld niets of weinig uitstaande. Verreweg de meeste fundamentalistische moslims zijn vreedzaam. Neen, persoonlijke factoren en (dat moet gezegd) de voortdurende anti-Islamhetze van Van Gogh, in een tijd, dat moslims vanwege de 11 september-aanslagen toch al onder vuur lagen, hebben geleid tot de zonder meer te veroordelen moord op van Gogh. Dat Mohammed B daarvoor dus streng gestraft werd, is onverkort terecht. Er zitten echter een aantal nare kanten aan deze zaak, die Diemer niet noemt.
Meest schrijnend vind ik de rechtsongelijkheid. Volkert van der G., de moordenaar van Fortuyn, werd veroordeeld tot 18 jaar gevangenisstraf. Mohammed B tot levenslang. Beiden begingen twee gruwelijke moorden. Waarbij van der G. spijt betuigde en Mohammed B niet. Dat kan een strafverschil uitmaken, maar niet tussen 18 jaar en levenslang.
Wat natuurlijk een rol gespeeld heeft bij het verschil in straf is, dat de moord op Van Gogh als “terroristisch misdrijf” beschouwd werd, wat absolute onzin is. Want wanneer dan heeft hij de Overheid tot een bepaald beleid willen dwingen, de economische en/of sociale structuren willen ontwrichten/vernietigen of “de bevolking of een deel daarvan” vrees proberen aan te jagen.? Door de moord op Van Gogh? Dan moeten alle liquidatieverdachten of anderen, verdacht van moord, ook volgens terrorismecriteria veroordeeld worden.
Meten met twee maten dus, met een onacceptabel verschil in strafmaat. Voor dezelfde soort misdaad. Gruwelijke moord. Voorbedachte rade.
Maar er is meer: Het was niet voldoende om Mohammed B tot de fysieke dood hier op aarde te veroordelen, want dat is levenslang, in Nederland. Hem is ook contact met medegevangenen ontzegd, wat neerkomt op een isolatie, isolatiefolter welteverstaan. Weliswaar mag dit niet onbeperkt en wordt om de zoveel tijd [het AD schrijft om het half jaar, elders heb ik gelezen om de zes weken] de situatie opnieuw overwogen. Feit is, dat hij zeker tot 2007, ruim 2,5 jaar, geen contact gehad heeft met medegevangenen. Volgens informatie zou dat ook in 2011 nog zo zijn.
Hoe dan ook: Dit druist tegen alle beschavingsregels en mensenrechten in, waarop Nederland zich, als het om andere landen gaat, zo graag op beroept. Dat mag, maar het wordt hoog tijd, eens de hand in eigen boezem te steken, want de hypocrisie druipt er vanaf. Zie ook nog eens het racistische politieoptreden en de manier waarop met vluchtelingen wordt omgesprongen.
Terug naar Mohammed B: Behoorlijk van het pad afgedwaalde Kamerleden als LPF Kamerlid Eerdmans, het toen ”onafhankelijke” Kamerlid en ex-VVD’er, de latere PVV Führer G. Wilders en ja, ook PvdA-er Van Heemst met een kennelijk 17de eeuws wereldbeeld pleitten voor totale isolatie. Ik heb daar destijds nog Van Heemst op aangeschreven.
Epiloog
Dat is, in het kort samengevat, de zaak van Mohammed B. Een man, die voor zijn misdaad een zware straf verdiende. Maar dan wel binnen proporties en met inachtneming van zijn rechten, die ieder mens altijd houdt, ongeacht het gepleegde misdrijf. Het kan niet zo zijn, dat de een voor moord met voorbedachte rade 18 jaar cel krijgt [Volkert van der G.], terwijl de ander, bij een zelfde misdrijf, levenslang krijgt. Mohammed B. dus.
Dat de een wel en de ander geen spijt betuigt, kan een verschil in strafmaat zijn, maar niet zo’n absurde. Daarnaast is het ontzeggen van contact met medegevangenen, wat, getuige mijn informatie, al jaren het geval is, een groteske mensenrechtenschending, die niet onderdoet voor de praktijken in dictaturen.
Dat een van de rechters van Mohammed B. in zijn ziel gekeken heeft en dat het vonnis hem achteraf niet lekker zit, is mooi, maar komt rijkelijk laat. Had hij maar in zijn ziel gekeken, tijdens het proces. Nu is het mosterd na de maaltijd.
