Marwan Al-Barghouti ontvangt ons in zijn klein bureau in Ramallah. Marwan Al-Barghouti is algemeen secretaris van Al Fatah en lid van de Bevrijdingsraad van Palestina. Hij is de verantwoordelijke van de Palestijnse autoriteit in de Westelijke Jordaanoever, is één van de gedoodverfde opvolgers van Yasser Arafat en één van de leiders van de tweede Intifada, de Palestijnse volksopstand tegen de Israëlische bezetting, die nu al meer dan een jaar oud is. Enkele weken na dit interview ontsnapte Barghouti aan een Israëlische raketaanval. Inmiddels is door de Israëli’s ook een arrestatiebevel tegen hem uitgevaardigd.
“De Israëli’s gaan gewoon door met hun agressieve aanvallen tegen het Palestijnse volk. Jullie hebben met jullie eigen ogen gezien wat er gebeurt. De omsingeling en het afsluiten van het Palestijnse grondgebied gaat gewoon door en wordt nog versterkt. Israël gaat door met het vermoorden van Palestijnen die actief zijn in de Intifada. Jullie hebben zelf gezien hoe kolonisten een baby en twee mannen hebben vermoord. Dat is een gevaarlijke escalatie. En de Israëli’s hebben nooit opgehouden met te schieten op Palestijnen. Er is niets dat trekt op een staakt-het-vuren.
Geen enkel checkpoint kan verhinderen dat iemand een zelfmoordaanslag gaat plegen. Daarvoor hebben checkpoints geen enkel nut. Zoals je weet is Fatah tegen de strategie van bommen te leggen in Israël. Maar we begrijpen de situatie. De Israëli’s kunnen niet in veiligheid leven zolang de Palestijnen niet in veiligheid zijn. De Israëli’s kunnen geen vrede en veiligheid bereiken als wij, de Palestijnen niet in veiligheid leven en onze onafhankelijkheid verkregen hebben.
Natuurlijk denken wij dat een politieke oplossing moet gevonden worden. De akkoorden van Oslo hadden moeten leiden tot het einde van de bezetting, tot de stopzetting van de bouw van nederzettingen. Maar dat is niet gebeurd. Tussen 1967 en 1993 hebben de Israëli’s 25.000 huizen gebouwd voor de joodse kolonisten in de Westelijke Jordaanoever en Gaza. Dat in 26 jaar. Na de akkoorden van Oslo, tussen 1993 en 2000 hebben ze er 23.000 gebouwd. Bijna evenveel in zeven jaar als in 26 jaar! En dat onder de dekmantel van de Oslo-akkoorden! De Israëli’s duwen ons naar de Intifada en wij zullen ons blijven verzetten. Wij zullen nooit niets verkrijgen als er geen verzet is aan de basis. Tezelfdertijd zijn wij bereid rond de tafel gaan te zitten om te onderhandelen. Wij zijn niet tegen onderhandelingen.
De beste oplossing voor dit oud conflict zou een democratische staat zijn, met gelijke rechten voor de twee volkeren. Dat is wat zowat overal ter wereld gebeurt. Maar dat is onmogelijk op dit moment. De Israëli’s weigeren dat, niet de Palestijnen. Misschien zullen we op een mooie dag in een democratische staat leven, allemaal samen, allemaal gelijk, joden, christenen en moslims. Maar op dit ogenblik is de meest mogelijke oplossing, niet de beste oplossing: twee staten voor twee volkeren. Wij zijn in staat te leven als goede buren.
Israël moet zich terugtrekken achter de grenzen van 1967. Want we kunnen onmogelijk een Palestijnse staat oprichten onder bezetting. Ik ken geen enkele staat in de wereld die opgebouwd is onder een bezettingsmacht. Soevereiniteit rijmt niet met bezetting. Dus de voorafgaandelijke voorwaarde voor onze onafhankelijkheid is de totale terugtocht van de Israëlische bezettingstroepen. De Israëli’s hebben zich teruggetrokken uit de Sinai-woestijn in Egypte. Ze hebben zich teruggetrokken uit Jordanië, uit Zuid-Libanon. Ze zijn bereid zich terug te trekken uit de Golan-hoogvlakte in Syrië. Waarom zou Israël zich niet kunnen terugtrekken uit de Palestijnse gebieden. Dat stemt trouwens overeen met resoluties 242 en 338 van de Verenigde Naties. Waarom zou Palestina een uitzondering moeten zijn?
De joodse kolonisten hebben niet het recht hier te zijn. Zij moeten ons land verlaten. Ze hebben hun eigen land. Het bestaan van de joodse nederzettingen is illegaal en illegitiem. De VN hebben dat reeds veroordeeld. Die mensen moeten terugkeren naar hun thuis in Israël.
Internationale observatoren dienen tot niet veel. Als ze komen om de slachtoffers te tellen, dan laten ze dat beter over aan de pers. De pers doet dat beter. Wat observatoren uit de Verenigde Staten betreft: als ze tientallen CIA-agenten naar hier sturen, dan zeggen wij: nee bedankt, wij hebben de Mossad reeds. De VS zijn mee verantwoordelijk voor de bezetting van ons land. Zij leveren de wapens, tanks en F16’s die ons bombarderen. Zij steunen actief de Israëlische politiek in de VN. De VS kunnen in geen enkel geval aanspraak maken op een bemiddelingsrol. Wij hebben behoefte aan een echte internationale beschermingsmacht, die hier blijft tot de Israëli’s hun troepen hebben geëvacueerd uit de bezette gebieden, uit de Westelijke Jordaanoever, Gaza en Oost-Jerusalem.
Jammer genoeg geven de Arabische staten geen echte steun aan de Palestijnen. De Arabische staten geven enkel ronkende verklaringen aan de Palestijnen. Ondanks de Intifada, ondanks het afsluiten van het Palestijnse grondgebied, ondanks de zeer moeilijke economische situatie, van de vele Palestijnse arbeiders die hun job verloren, geven de Arabische staten de Palestijnen geen echte steun.
De vriendschap tussen volkeren over heel de wereld zal leiden tot vrijheid en onafhankelijkheid. Voor de Palestijnen is het zeer belangrijk zich niet geïsoleerd te voelen. Een voorbeeld van het belang van solidariteit: Toen ik in 1980 in de Israëlische gevangenis zat, hielden in Noord-Ierland IRA-gevangenen zoals Bobby Sands een hongerstaking. Ik zat geïsoleerd in mijn cel. En toen we hoorden van die hongerstaking beslisten wij, de Palestijnse gevangenen tot een week hongerstaking als solidariteit en ondersteuning. Bobby Sands hoorde waarschijnlijk nooit van ons. Hij wist niet wie wij waren. Wij hadden in die tijd geen connecties. Maar het is een morele plicht steun te geven aan elkaar in deze wereld.
Als iemand moet beschuldigd worden, zijn het wel de Amerikanen. Want zij hebben het vredesproces in een verkeerd straatje gestuurd. Zij ondersteunden altijd de Israëli’s. Zij legden de Palestijnse eisen naast zich neer. Dus wij hebben niet enkel observatoren nodig. Wij hebben nood aan één ding: een einde van de Israëlische bezetting. Eender welk initiatief dat niet leidt tot het einde van de Israëlische bezetting zal niet werken op het terrein. En de Intifada zal doorgaan.
Een boycot van Israël is zeer nuttig. De Europeanen en Rusland moeten Israël niet blijven beschouwen als één of andere supermacht die boven de internationale wetten staat. De Europeanen hebben Milosevic voor een internationale rechtbank gebracht. Ze zouden dat ook met Sharon kunnen doen. Ik apprecieer sterk wat in België gebeurt met het proces tegen Sharon. Dat is een zeer belangrijke steun voor de Intifada. De betogingen in Frankrijk, Italië, Duitsland, Brittannië tegen het bezoek van Sharon zijn een zeer belangrijke morele steun voor ons.
Interview – juli 2001
(Uitpers, oktober 2001)
