De vier partijen van het Nouveau Frot populaire (NFP) waren het dan toch eens geraakt over een gezamenlijke kandidaat voor het voorzitterschap van de Nationale Assemblée. Als grootste blok in die Assemblée dachten ze met de communist André Chassaigne een goede kans te maken. Maar de Macronie sloot, zoals toch te voorzien was, een akkoord met de rechtse Les Républicains (LR).
Droomjob gered
Yaël Braun-Pivet was er na de ontbinding van de Assemblée op 9 juni het hart van in dat ze haar droomjob ging kwijt spelen. Daar zag het na de verkiezingen dan ook naar uit, Macrons partij Renaissance zag haar zetelaantal naar beneden tuimelen. Maar zoals te verwachten zocht de Macronie haar toevlucht naar rechts, want links dat is dé grote vijand.
Braun-Pivet kwam er in de eerste ronde donderdag pas als derde uit. Maar twee kandidaten trokken zich terug: die van de (wankele) bondgenoot Horizons wiens partijchef Edouard Philippe stiekem met Marine Le Pen gaat eten. En die van LR, de partij die nu onder de benaming La Droite Républicaine wordt geleid door de ambitieuze Laurent Wauquiez.
Die had nochtans eerst elke samenwerking met de Macroniens afgezworen,maar dat is slechts om de prijs op te drijven. De voorzitter (nog steeds) van LR, Eric Ciotti, ging op 10 juni ineens scheep met het uiterst-rechtse Rassemblement National (RN) en heeft 17 gekozenen. Ze zweren bij La Droite Républicaine dat zij nooit met uiterst-rechts zullen samenwerken, maar echt betrouwbaar zijn ze niet.
Rekensom
Bij de Macronie is de rekensom snel gemaakt: het eigen kamp met rond 170 zetels, als men Horizons meerekent, plus de 47 van LR, dat geeft een grotere groep, dan het linkse NFP. Dat bleel konderdag: Braun-Piver 220 stemmen, C hassaigne 207.
Dat NFP heeft de voorbije dagen, na de vreugde om de uitslag van 7 juli, vooral voor onbegrip en grote wrevel bij de eigen achterban gezorgd. De vier partijen – La France insoumise (LFI), de socialistische PS, de Ecologisten en de communistische PCF – slaagden er maar niet in een gemeenschappelijke kandidaat voor te dragen voor Matignon, de ambtswoning van de premier.
Dat heeft te maken met de gewijzigde krachtsverhoudingen binnen links: de PS is nu in de Assemblée ongeveer even sterk als LFI en vindt dat dit rechten geeft. Vooral omdat een kandidaat van de PS volgens hen voor anderen buiten links aanvaardbaarder is dan “die extremisten van LFI”. LFI is zelfs verzwakt, vijf leden van de Assemblée die als LFI werden gekozen (Ruffin, Autain, Corbière, Davi, Simonnet) zitten nu bij de fractie “ecologiste et sociale”.
De PS speelt gevaarlijk spel, want zo stapt ze in de strategie van de Macronie om links te verdelen in goede republikeinen (socialisten en wat groenen) tegenover “de extremisten”. Bovendien is het een complete illusie te rekenen op “linksen”bij de Macronie. Ten tijde van de immigratiewet, eind vorig jaar, dreigden veel “linkse” Macroniens eruit te stappen, maar op éé n na (Aurélien Rouseau, nu verkozen voor NFP) bleef iedereen braaf op zijn plaats zitten.
Ook nu weer, wie bij de Macronie zal zich verzetten tegen een alliantie met die rechtse Droite Républicaine? Een of twee, de “linkerzijde” van de Macronie is een schim, elkeen is veel te veel gehecht aan zijn/haar positie.
Intussen heeft links zich na dat grote elan van 10 juni, de oprichtig van het Nouveau Front poipulaire, vooral weer van zijn slechtste kant laten kennen. Tien dagen ruzie maken over een mogelijke kandidaat voor Matignon waar Macron toch geen beroep zal op doen. Links blies te hoog van de toren. Het vertegenwoordigt dertig procent van de kiezers en is bij een alliantie Macronie-LR, zoals nu donderdag, niet het grootste blok in de Assemblée.
Braun-Pivet is herkozen door een tegennatuurlijke alliantie, aldus zowel links als het RN. Maar is dat zo? Een alliantie Macronie-LR was al langer in de maak, ze zijn het immers over zoveel dingen eens. Dat geeft hen nog geen volstrekte meerderheid, maar toch voldoende om links niet aan zet te laten komen.
