Je kan beweren dat de “Grote Mars van de Terugkeer” in Gaza een cynische vorm van Hamas-propaganda is. Je kan beweren dat voor de Islamitische Beweging, de Palestijnse vleugel van de Moslim Broederschap, de permanente oorlog tegen Israël de enige manier is om te overleven. Je kan beweren dat alles wat door de mazen van het Israëlische net in de openluchtgevangenis Gaza binnen geraakt door Hamas wordt gebruikt om tunnels onder Israël te bouwen in plaats van huizen. Je kan beweren dat de moord op zoveel jongeren door Israëlische schietpartijen de brandstof is waardoor het perverse spel van Hamas kan blijven voortduren en dat het dan ook Hamas’ schuld is.
In de inter-Palestijnse strijd heeft de Palestijnse Autoriteit van Ramallah — dat is Fatah — de internationale hulp aan Gaza ingeperkt. De humanitaire situatie is er daardoor nog erger geworden dan het al was. Diezelfde Palestijnse Autoriteit in Ramallah blijkt ook niet in staat om (een) nieuwe leider(s) te kiezen, ze heeft alleen nog voldoende fut om te overleven tot de krachten en de gezondheid van de oude Abu Mazen uitgeput zullen zijn.
Maar zelfs het slechtste doen en laten van de Palestijnen, hun schijnbaar oneindige aanleg voor zelfbeschadiging, verandert de kern van het ‘conflict’ niet: in dit eeuwigdurende verhaal is er een bezetter en is er een onderdrukte. Twee miljoen mensen, waarvan de meerderheid kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen van vluchtelingen zitten opgesloten in een kooi van 365 vierkante kilometer. Welke gevolgen mag je daarvan verwachten?
Israël vind het een goed idee dat sluipschutters zoveel keer als ze willen schieten op jonge Palestijnen. Israël is een democratie wordt er beweerd. En ja hoor, de Israëli’s ontsloegen ooit een president voor seksuele intimidatie en een andere voor corruptie. Israël is echter een etnische (of religieuze), niet-civiele democratie: het dient alleen zijn Joodse burgers, niet de anderen. 20% van de bevolking van Israël is Arabisch. Tot welk soort democratie behoort de minister van Justitie van Israël wanneer hij beweert dat het Hooggerechtshof legale manieren moet stimuleren om de rechten van Joden te bevorderen boven de rechten van niet-Joden?
Tussen september en oktober, elke Rosj Hasjana, het Joodse Nieuwjaar, wordt er een volkstelling gehouden. Hoeveel Asjkenazim, Sefardim, Mizrachim… er in Israël wonen en waar de Joden van de diaspora zitten. In Israël vinden ze dat Israël zeventig jaar na zijn ontstaan het laatste toevluchtsoord is voor Joden. Vooral voor Joden die elders gevaar lopen zoals de Russische Joden na de val van de Sovjet-Unie en de Fransen voor de heropleving van het antisemitisme. In maart werd in het belangrijke Comité voor Buitenlandse Zaken en Defensie bij de Knesset een discussie gevoerd over het aantal Arabieren en Joden. De ‘burgerlijke administratie’, dat is een verhullende naam voor het leger dat de bezette Westelijke Jordaanoever bestuurt, shokeerde de leden van het Comité toen het beweerde dat er vandaag drie miljoen Arabieren op de Westelijke Jordaanoever wonen. Veel Israëli’s gebruiken het woord ‘Palestijnen‘ niet; ze geloven dat het in de kaart speelt van de Arabische plannen om Israël te vernietigen. Samen met de twee miljoen Palestijnen in Gaza en de 1,8 miljoen Arabische burgers van Israël betekent het dat er een bevolkingspariteit is tussen Joden en Arabieren ten westen van de Jordaan: 6,5 miljoen voor de eersten en 6,5 voor de laatsten.
Er ontstond onmiddellijk een debat over de vraag of de Arabische demografie een existentiële bedreiging vormt voor het Joodse karakter van Israël. Van een Palestijnse staat op de Westelijke Jordaanoever kan er volgens de leden van het Comité geen sprake zijn. Eens het zover is, mag je er zeker van zijn dat er honderdduizenden buitenlandse, vijandige Arabieren naar daar emigreren. Met zijn nieuwe immigranten uit Syrië, Irak, Jordanië, Libanon en daarbuiten, zal die staat een existentiële demografische — en dus strategische — bedreiging vormen voor de gekrompen, verzwakte Joodse staat. De meest directe oplossing voor de demografische uitdaging van Israël is wat het altijd is geweest: aliya, Joodse immigratie. Volgens het Comité zijn er 700000 Joden in de voormalige Sovjet-Unie, 500000 Joden in Frankrijk, 300000 in Duitsland, 300000 in Groot-Brittannië en minstens 50000 in Zuid-Afrika. Vermits de fertiliteitsgraad van Joden en Arabieren nu gelijk is kan Israël, zelfs met de Westelijke Jordaanoever erbij, zijn 75% meerderheid herstellen als het erin slaagt om in de komende 10 tot 15 jaar 500000 Joden naar Israël te laten immigreren.
Tussen het stelen van Palestijns land, het uitbreiden van Joodse kolonies en, waar mogelijk, het als konijnen neerschieten van demonstranten die geen gevaar vormen voor de veiligheid van de staat in, heeft de huidige extreem-rechtse regering ook haar eigen ideeën: de Palestijnen die op het punt staan een meerderheid te worden zullen wel individuele maar geen burgerlijke vrijheden krijgen.
Ondertussen wil Bibi zo graag de vluchtelingen uit Zuid-Soedan en Eritrea deporteren. Voor hen is het natuurlijk brute pech maar helaas horen ze niet tot het Uitverkoren Volk. Bibi en zijn stam vergeten trouwens graag enkele tragische details van de geschiedenis van het Joodse volk.
