Joden zijn geen terroristen of hoe Israelische gerechtigheid werkt

Vier Augustus vorig jaar was een warme dag. Ik was s’avonds het gras aan het maaien en mijn man Ali had de autoradio aangezet, gewoon om een beetje naar het nieuws te luisteren. Volgens mij was het het nieuws van 7 uur wat zei dat er een aanslag was in een bus in Shfamer. Shfamer is een Arabisch stadje, in het noorden van Israel, 15 kilometer ver weg van Sakhnin , de plaats waar ik woon. In Shfamer wonen Druzen, Moslims en Christenen. En dat gaat allemaal prima samen.

Op dat moment was het nog niet duidelijk wat er precies aan de hand was. Maar al gauw bleek dat er in een bus was geschoten, dat de bevolking van Shfamer naar de bus was gegaan, en een uur later was ook de schutter dood. Een paar uur later werden de gebeurtenissen duidelijker.Wat was er gebeurd?

Om een uur of zes vertrok lijn 165 vanuit Haifa naar Sfamer, waar het eindpunt van deze bus is. De bus was vol met mensen die werken in Haifa, en studenten die in Haifa op school zitten. Ook zat er een soldaat in de bus, met uiteraard een geweer in de hand, en een keppeltje op. Voordat de bus in Shfamer aankomt, rijdt hij eerst nog door Kyriat Atta, een Joodse stad. Dit is meestal ook de halte waar de Joodse passagiers uitstappen. Maar deze soldaat bleef zitten.

Bijna bij het eindpunt aangekomen vroeg de chauffeur aan hem of hij er ergens uit wilde, of hulp nodig had. Op dit moment richtte de soldaat zijn geweer op het hoofd van de chauffeur, Michel Bahut, en schoot hem in het hoofd, hij was op slag dood.Michel Bahut was 55 jaar oud. Op de bank, achter de chauffeur zaten de zusjes Hazar en Dina Turkey. Hazaar was 26 jaar oud en Dina was 21 jaar. Ze kwamen terug van school. Nadat de soldaat de chauffeur door het hoofd had geschoten, richtte hij zijn wapen op de twee zusters, en schoot ze neer. Ze waren op slag dood. Hij ging door met schieten, en schoot daarbij Nader Hayek dood. Nader was 50 jaar oud.

Binnen een paar minuten was de bus omringd door inwoners van Shfamer. Ze begonnen de bus te bekogelen met stenen. Ondertussen verscholen de overige passagiers zich achter stoelen. De soldaat genaamd Eden Natan-Zada, ging door met schieten en verwondde daarbij nogeens 12 mensen. Hij zette zijn geweer op het hoofd van een oudere dame, die zich verscholen had achter een bank. Het geweer was leeg toen hij wilde schieten. Ze greep toen de geweerloop vast, toen Eden een nieuw magazijn erin wilde doen om door te gaan met schieten en op dit moment sprongen andere passagiers van de bus boven op en hij werd vanachteren neergeslagen. Het is onduidelijk wat er verder is gebeurd. Honderden mensen stonden om de bus heen, de passagiers zijn op Eden in gaan slaan om hem te doen stoppen met schieten.

De bus is omringd door een boze menigte.(www.arabs48.com)

Algauw kwam de politie in de bus. Eden heeft het niet overleefd. Het bleek dat Eden Natan een gedeserteerde soldaat was, lid van de militante Kach beweging. Hij kwam uit de nederzetting Tapuah, een nederzetting berucht vanwege de extremistische ideeën van de bewoners. Deze leden verkondigen openlijk dat ze de transfer van alle Arabieren willen.

Het bleek dat Eden Natan weken daarvoor gedeserteerd was uit het leger en erg boos was over de ontmanteling van de nederzettingen in Gaza. Zijn ouders hadden bij de legerleiding gemeld dat hij uit het leger gestapt was, maar niemand heeft daar enige aandacht aan geschonken. Hij kon gewoon zijn wapen bij zich houden.

Als er hier in Israel een aanslag is op Joodse Israëliers, dan worden alle televisieprogramma’s onderbroken om life niews te geven over de aanslag. Zo niet bij deze aanslag, alles ging gewoon door, en alleen bij het late nieuws werd er melding van

gemaakt. Bij een aanslag op joodse Israëliers zie je de volgende dag de foto’s van de slachtoffers, hun leeftijd en achtergrond, in alle kranten. Zo niet bij deze slachtoffers. Er waren gewoon vier Israëlische Arabieren doodgeschoten en de schutter is daarna gelyncht door een woedende menigte.

Bij het schrijven van dit stuk ben ik gaan zoeken op het internet naar details over die dag.

Bij het intikken van de namen van de slachtoffers kon ik geen enkele verwijzing vinden. Bij het intikken van de woorden “massacre in Shfamer” komen alleen websites naar boven die het verhaal doen hoe de soldaat is gelyncht door een woedende menigte.

Bij het intikken van de naam van de schutter ” Eden Natan- Zada”, vind je legio websites die weer het verhaal vertellen hoe deze soldaat is gelyncht.

De dag na de aanslag werden de slachtoffers begraven. Uiteraard zijn ook wij naar Shfamer gegaan. De twee zusters Dina en Hazar waren moslims en werden volgens de islamitische rites begraven. Nader Hayek en Michel Bahut waren christenen en werden volgens hun religiueze rites begraven. De duizenden aanwezigen woonden alle begrafenissen bij, ongeacht of men druze, moslim of christen was.

Deze aanslag werd door Sharon betiteld als een terroristische aanslag. Maar toen brak er een discussie los. Alle nabestaanden van slachtoffers van terroristische aanslagen krijgen automatisch een flink bedrag aan compensatie. Maar de vraag was of dit ook een terroristische aanslag was. Want volgens Israël worden terroristische aanslagen alleen maar gepleegd door Palestijnen/Arabieren. Volgens een ministerieel committee was Eden Natan een dienstplichtige soldaat, en daarom kon men deze aanval geen terroristische aanslag noemen. Tot de dag van vandaag hebben de nabestaanden geen cent compensatie gekregen, wat wel automatisch toegewezen wordt aan Joodse nabestaanden van aanslagen.

Ook wist de Israëlische pers te vertellen dat dit geen terroristische aanslag was omdat of Eden Natan een gek was, of hij werd afgeschilderd als iemand die zeer boos was over de terugtrekking uit Gaza. Met andere woorden, hij kon er niets aan doen.

Ondertussen zijn we tien maanden verder. Shfamer is een beetje aan het herstellen van de klap die het is toegebracht, het leven gaat weer zijn gewone gangetje. De verkiezingen zijn achter de rug, er is van alles aan de hand op de westelijke jordaanoever en in Gaza. Het nieuws is allemaal nieuws waar je niet gelukkig van wordt. En dan gebeurt er opeens het volgende.

Slachtoffers worden daders…

Vorige week dinsdag de 13^de Juni werden er zeven mannen uit Shfamer gearesteerd. Ze worden beschuldigd van het lynchen van een soldaat. De namen van de gearesteerden zijn Jamiel Safuri en Feidi Safuri, Haytan Harb, Noaman Bahut, Bessel Kadri, Arkan Korbas en Munir Zakoet. Ze worden in eerste instantie zes dagen vastgehouden voor onderzoek. Shfamer is verbaasd. Hoe kan dit, waarom gebeurt dit? De gearresteerden zijn moslims , een christen, familie van het slachtoffer Michel Bahut en een druze.

De Israëlische pers schrijft dat de daders van de lynching eindelijk voor het gerecht komen. De bevolking van Shfamer gaat de straat op om te protesteren tegen deze arrestaties. Weer worden de slachtoffers daders, en de daders als slachtoffers afgeschilderd.

Demonstratie in Shfamer de dag na de arrestaties van de zeven mannen.

Gisteren was de tweede zitting van het hooggerechtshof. Tijdens deze zitting werd besloten dat ze nog eens zes dagen vastgehouden worden, om een nader onderzoek te doen.

Ik ben naar de rechtbank geweest, want er was een demonstratie aangekondigd. We kwamen aan bij de rechtbank, overal politie.

Demonstratie bij de rechtbank in Haifa . (foto’s uit www.arabs48.com)

Men droeg foto’s met zich mee van de vier dodelijke slachtoffers, van de vele gewonden, en van de zeven mannen die gearesteerd waren. Men eiste hun invrijheidsstelling, wat uiteraard niet gebeurde.

We wachten nu af wat er verder gaat gebeuren. Maar men is niet erg optimistisch.

Men is bang dat de zeven mannen, die deel uitmaakten van een menigte van honderden mensen die naar de bus gekomen waren om hun vrienden en familieleden te beschermen tegen een rondschietende terrorist, jarenlang achter tralies verdwijnen. Dit is Israëlische gerechtigheid.